Νίκος Δερεδάκης

  Μπορεί να έχουν περάσει πάνω από εικοσιπέντε χρόνια, αλλά μερικά πράγματα μένουν ανεξίτηλα στη μνήμη.             Ήταν παραμονές πρωτοχρονιάς του 1991 και υπηρετούσα φαντάρος στο στρατόπεδο Καρατάσου στη Θεσσαλονίκη. Μαζί μου υπηρετούσε και ο Μανώλης, καλός φίλος από το Ηράκλειο, που είχαμε γνωριστεί στον στρατό. Ο αδερφός του Μανώλη ήταν φοιτητής τότε στη Θεσσαλονίκη και συχνά-πυκνά πηγαίναμε στο φοιτητικό διαμερισματάκι του, κάπου στο κέντρο της πόλης, όταν είχαμε έξοδο.

  Κοντά στα 1.500 χρόνια έχουν περάσει από τη γέννηση του Μωάμεθ στη Μέκκα της Σαουδικής Αραβίας. Ενός ταπεινού καμηλιέρη που κυνηγημένος για τις ιδέες του και τη διδασκαλία του κατέφυγε στη Μεδίνα για να γλυτώσει τη ζωή του. (Πόσα, αλήθεια, κοινά στοιχεία με τον Χριστό που κυνηγήθηκε κι αυτός για τις ιδέες του…). Ο Μωάμεθ επηρεάστηκε πολύ από τις μονοθεϊστικές θρησκείες της εποχής, Ιουδαϊσμό και Χριστιανισμό (λέγεται πως είδε δύο φορές τον Αρχάγγελο Γαβριήλ στο όνειρό του) και πάνω σε αυτές στήριξε τη νέα θρησκεία, τον Ισλαμισμό.

  Φτάσαμε κιόλας στα μέσα του Δεκέμβρη. Του μήνα των Χριστουγέννων. Μεγάλη γιορτή αναμφίβολα. Η μεγαλύτερη της χριστιανοσύνης. Τα παλιότερα χρόνια τα νιώθαμε τα Χριστούγεννα. Ήταν κάτι διαφορετικό. Κατ’ αρχήν η οικογένεια θα έτρωγε κρέας. Μεγάλη πολυτέλεια για εκείνη την εποχή των στερήσεων και της ανέχειας. Θα έσφαζαν τον χοίρο, που μεγάλωναν αρκετούς μήνες πριν, θα έτρωγαν όσο έτρωγαν και το υπόλοιπο κρέας θα το έκαναν λουκάνικα, απάκια, σύγκλινα και τόσα άλλα καλούδια.

Συμπληρώνονται σε λίγο καιρό 7 χρόνια από το πρώτο μνημόνιο. Και μπορεί ο 20 ος αιώνας, για την Ελλάδα, να είχε σαν μελανά σημεία τους δύο παγκοσμίους πολέμους και τη μικρασιατική καταστροφή, ο 21 ος αιώνας, όμως, θα στιγματιστεί από την οικονομική κατάσταση της χώρας.

  Πραγματοποιήθηκαν   την περασμένη Πέμπτη στα Χανιά οι εορταστικές εκδηλώσεις για τα 103 χρόνια από την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα.   Η επίσημη ανακήρυξη της ένωσης έγινε στα Χανιά την Κυριακή 1η Δεκεμβρίου 1913, παρουσία του βασιλιά Κωνσταντίνου και του πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου, μέσα σε ιδιαίτερα πανηγυρικό κλίμα.

  Τι κι αν περάσαμε δύο παγκοσμίους πολέμους; Τι κι αν βιώσαμε για τέσσερα χρόνια τις θηριωδίες των Ναζί; Ο φόρος αίματος που πληρώσαμε μοιάζει να ωχριά μπροστά σε αυτό που συμβαίνει κάθε μέρα, κάθε χρόνο στους δρόμους της Κρήτης.

Ήρθε ο Ομπάμα στην Αθήνα κι έφυγε κιόλας. Μας άφησε όμως αρκετά. Μας άφησε 500 πράκτορες της CIA , το Air force 1, τις δύο υπέρ-θωρακισμένες λιμουζίνες του και πολλά πολλά άλλα.

Μέρες τώρα διαβάζω στον τοπικό Τύπο το θέμα που έχει ανακύψει με τον πυρπολητή του Αρκαδίου. Ήμουν μάλιστα αυτήκοος μάρτυρας της ομιλίας του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Προκόπη Παυλόπουλου το βράδυ της 8 ης Νοεμβρίου στο Σπίτι του Πολιτισμού, όταν ανακηρύχθηκε επίτιμος Δημότης από το Δήμο Ρεθύμνου. Δεν ήθελα όμως να πάρω θέση επί του συγκεκριμένου θέματος πριν περάσει η εορταστική ημέρα της 8 ης Νοεμβρίου και κορυφωθούν οι εκδηλώσεις της 150ετηρίδας από το αρκαδικό ολοκαύτωμα.

  Το μονόπρακτο αυτό έργο γράφτηκε και ανέβηκε από τους μαθητές της ΣΤ2 τάξης του 5ου Δημ. Σχ. Ρεθύμνου στη σχολική εορτή του Αρκαδίου στις 7/11/2016. Θα ανέβει ξανά στις 15/11/2016 στην ιερά Μονή Αρκαδίου στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τα 150 χρόνια της αρκαδικής εθελοθυσίας.

  «Έφυγε» πριν από λίγες ημέρες μια από τις τελευταίες μεγάλες κυρίες του Ρεθέμνους, η Ιωάννα Βαλαρή. Η μοίρα και η τύχη το έφερε έτσι να είμαι «δίπλα» της τις τελευταίες ημέρες στο Νοσοκομείο του Ρεθύμνου, μιας και στο ίδιο δωμάτιο της ορθοπεδικής κλινικής νοσηλευόταν ένα πολύ συγγενικό μου πρόσωπο.

  Σαν να τον βλέπω μπροστά μου! Κι ας έχουν περάσει 30 σχεδόν χρόνια! Ψηλός, γεροδεμένος, με μια μεγάλη ολοστρόγγυλη κοιλιά, γύρω στα 50-60, με μαύρο πυκνό μαλλί και το ίδιο σκούρο δέρμα. Με βήμα αργό, τραμπαλιστό, έδινε το βάρος στο ένα πόδι και έσερνε το άλλο. Φορτωμένος πάντα με λογής-λογής εμπόρευμα.

  Έφτασε και φέτος η 28 η Οκτωβρίου, η μια από τις δύο εθνικές εορτές της χώρας μας. Και επειδή τα χρόνια περνούν άρχισα –ανησυχητικό φαινόμενο- να ανακαλώ στη μνήμη μου σκηνές και βιώματα του δικού μου παρελθόντος.

  Με τον όρο αυτό ονομάζουμε τους νέους ηλικίας 18-35 ετών που βρίσκονται εκτός εκπαίδευσης, απασχόλησης και κατάρτισης. Είναι ένα φαινόμενο με πανευρωπαϊκές διαστάσεις που στη χώρα μας ανέρχεται στο 25% περίπου των ατόμων αυτής της ηλικίας.

Τα σωματεία παρελαύνουν με τα λάβαρά τους στην παρέλαση της 8ης Νοεμβρίου 1957 (Αρχείο ΔΚΒΡ, από το βιβλίο "ΑΡΚΑΔΙ 150 χρόνια εορτασμών"). Με αφορμή τους φετινούς εορτασμούς για τα 150 χρόνια για την ολοκαύτωση της Ιεράς Μονής Αρκαδίου, θα ήθελα να καταθέσω δύο επισημάνσεις που προέρχονται από το νέο μου βιβλίο, που ήδη κυκλοφορεί, με τίτλο «ΑΡΚΑΔΙ 150 χρόνια εορτασμών».

  Αυτό το ερώτημα με απασχολεί έντονα τον τελευταίο καιρό. Από τη μια βλέπω τα δελτία ειδήσεων και διαβάζω και στις εφημερίδες για τον «Αρμαγεδδώνα» που έρχεται τα τελευταία πέντε τουλάχιστον χρόνια. Από το 2010 αι μετά δεν ακούς τίποτα άλλο. Περικοπή σε μισθούς, κόψιμο σε συντάξεις, αύξηση φόρων, λουκέτα στην αγορά, απολύσεις υπαλλήλων και δεν συμμαζεύεται. Τι να σας λέω, τα βλέπετε, τα βλέπουμε τα ζείτε και τα ζούμε… Όποιον και αν ρωτήσεις κανείς δεν είναι ευχαριστημένος αι με το δίκιο του.

  Κυκλοφορεί σε λίγες ημέρες το νέο βιβλίο του Νίκου Δερεδάκη με τίτλο «Αρκάδι 150 χρόνια εορτασμών». Το βιβλίο αποτελεί μια πρωτότυπη καταγραφή όλων των εορταστικών εκδηλώσεων που έχουν γίνει για την αρκαδική εθελοθυσία από το 1866 μέχρι σήμερα.

Ημέρα αθλητισμού σήμερα κι εμείς, η ΣΤ τάξη του 5ου Δημοτικού Σχολείου Ρεθύμνου επιλέξαμε να πάμε και να προπονηθούμε εκτός σχολείου. Επισκεφθήκαμε το ΔΑΚ Γάλλου και τον Όμιλο Αντισφαίρισης Ρεθύμνου, προπονηθήκαμε και παίξαμε με την ψυχή μας.

Το κείμενο αυτό γράφτηκε με αφορμή τα επεισόδια για την εγκατάσταση των μεταναστών που πραγματοποιήθηκαν στο Ρέθυμνο στις 28/9/2016, έξω από το Δημαρχείο.   Το σημερινό μου χρονογράφημα το γράφω με πραγματικό πόνο ψυχής, χωρίς καμιά υπερβολή. Αιτία τα προχθεσινά γεγονότα έξω από το Δημαρχείο με αφορμή την εγκατάσταση των Μεταναστών στην Κρήτη.

  Με τον όρο αυτό εννοούμε τη σφαγή 2-5 χιλιάδων Γάλλων Προτεσταντών από τους Καθολικούς στο Παρίσι το βράδυ της 24 ης Αυγούστου 1572. Είχε προηγηθεί η θρησκευτική μεταρρύθμιση του Μαρτίνου Λούθηρου το 1517, θεμελιωτή του Προτεσταντισμού, που μεταξύ άλλων είχε αμφισβητήσει ανοικτά το αλάθητο του Πάπα.

  Ο Παύλος μένει στον 2 ο όροφο σε ένα διαμέρισμα στον παραλιακό δρόμο. Ό,τι οικονομίες είχε, μαζί με ένα δάνειο που πήρε, τα έριξε όλα για να πάρει αυτό το διαμέρισμα. Και καμάρωνε και κόμπαζε για το σπίτι που αγόρασε. Χειμώνας ήταν. «Δεν θα καλοκαιριάσει; Πού θα πάει;» έλεγε. «Θα βγαίνω στη βεραντάρα μου, θα πίνω τη φραπεδιά μου και θα κοιτάζω τη θάλασσα. Ζωάρα!!!».

  Ανοίγουν μεθαύριο τα σχολεία! Με έχει φάει ο γιος μου! «Μπαμπά, τσάντα θέλω». Καθίσαμε και το συζητήσαμε. «Βρε καλό μου, βρε χρυσό μου, τέσσερις τσάντες έχεις! Και όλες καινούργιες. Τι να την κάνουμε άλλη μια; Να μας πιάνει τον χώρο; Άσε που δεν έχουμε και λεφτά. Καλύτερα με αυτά τα χρήματα να πάρεις κάτι άλλο». Ανένδοτος αυτός. «Θέλω, θέλω, θέλω!!!».

  Τώρα που βγήκαν τα αποτελέσματα εισαγωγής στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση, κάθομαι και σκέφτομαι… Γεννήθηκα το 1968. Από την ηλικία των 6 ετών αποφάσισα να ανοίξω μια «επιχείρηση» με θέμα τη γνώση. Από την παιδική μου ηλικία δούλευα σκληρά για να στήσω την «επιχείρηση». Πρωί-απόγευμα δουλειά. Το παιχνίδι για μένα, σε σχέση με άλλους συνομηλίκους μου, ήταν πολύ λιγότερο. Η οικονομική επένδυση μεγάλη. Αγγλικά, Γερμανικά, μουσική, βιβλία… Οι «χρηματοδότες» μου ήθελαν η επιχείρηση να πάει καλά. Ήξεραν πως πριν ανοίξει η «επιχείρηση» έπρεπε να ξοδέψουν πολλά, πάρα πολλά μέχρι να αρχίσει να έχει κέρδη.

« Πέθανε ο Λευτέρης !». Η είδηση έπεσε σαν κεραυνός στην κοινωνία του μικρού χωριού. Το βράδυ μαζευτήκανε στο σπίτι να κλάψουνε «της γης τον αντρειωμένο» όλες οι γυναίκες του χωριού με μαύρο τσεμπέρι.   Καπετάνιος ο Λευτέρης! Πρώτος στη φασαρία! Πρώτος στο γλέντι! Πρώτος και στο πιοτό! Πρώτος και στην κλεψά! Κοπάδι για κοπάδι δεν είχε αφήσει στην περιοχή! Δίπλα στο νεκρό του κεφάλι έβαλαν και το πιστόλι του. Καπετάνιος χωρίς πιστόλι γίνεται; Δεν γίνεται…

Η περιοχή του Μασταμπά Ρεθύμνου μπορεί να θεωρηθεί ως η περιοχή εκείνη του Ρεθύμνου που βρισκόταν η υστερομινωική πόλη Ρίθυμνα [1] . Σε αυτό συνηγορεί η εύρεση ενός λαξευτού τάφου της υστερομινωικής Γ’ περιόδου (ΥΜΙΙΙ) της φάσης 1350-1250 π.Χ. [2] Η ανεύρεσή του κατά το νότιο κράσπεδο της πόλης, είναι ενδεικτική της ύπαρξης συνοικισμού με το προελληνικό όνομα Ρίθυμνα, από τα ύστερα μινωικά χρόνια [3] .

Μια ευχάριστη έκπληξη περίμενε φέτος τους χιλιάδες προσκυνητές που επισκέφθηκαν την Ι.Μ. Χαλεβή για να εκκλησιαστούν στο καθολικό της Μονής που εορτάζει την Κοίμηση της Θεοτόκου. Ο χώρος περιμετρικά της ιστορικής και επιβλητικής εκκλησίας έχει αλλάξει ριζικά.

  Το παρόν άρθρο αποτελεί εισήγηση στο Συνέδριο με θέμα "Ο Μασταμπάς από το τότε μέχρι το σήμερα" που διοργανώθηκε από το 13ο Δημοτικό Σχολείο Ρεθύμνου και την ΙΛΕΡ στις 14-15 Ιουνίου 2014.   Οικογένεια Σταματίου Ρολόγη. Ο ιατρός Σταμάτης Ρολόγης   Ο χειρούργος ιατρός Σταμάτης Ρολόγης γεννήθηκε το 1874 στο Νευς Αμάρι κα πέθανε το 1946. Διετέλεσε Διευθυντής της χειρουργικής κλινικής του Δημοτικού (Ρώσικου) Νοσοκομείου, καθώς και Δημοτικός Σύμβουλος και Δημαρχεύων του Ρεθύμνου. Η παρέμβασή του ήταν καθοριστική στην απαλλοτρίωση των τούρκικων νεκροταφείων προκειμένου να δημιουργηθεί ο υφιστάμενος Δημοτικός Κήπος. Επίσης, διετέλεσε Σύμβουλος του Γυμναστικού Συλλόγου Ρεθύμνης [1] . Πριν τοποθετηθεί στο Δημοτικό Νοσοκομείο, διέθετε δική του κλινική, όπου ασκούσε τις ειδικότητες του παθολόγου, του χειρουργού, ενώ ήταν ειδικευμένος και στα αφροδίσια νοσήματα. [2]

  Ωραία γυναίκα η Σούλα. Νταρντανογυναίκα. «Ατζαρού και μποϊλίνα» που λέμε και στην Κρήτη. Ξανθιά μαλλιά με μπούκλες και με μια αέρινη πλισεδένια φούστα να ανεμίζει. Και πάντα με ψηλοτάκουνο παπούτσι, πρωί βράδυ. Η Σούλα πάντα ήθελε- και επιμένει να θέλει- να ακολουθεί τη μόδα. Έτσι δεν μπορούσε να μείνει κι αυτή χωρίς σκυλάκι. «Δεν γίνεται να έχουν όλες κι εγώ να μην έχω. Άλλωστε είναι τόσο χαριτωμένα». Κι έτσι αγόρασε το σκυλάκι της. Μην με ρωτάτε ράτσα, δεν ξέρω. Ένα μικρούλικο με σγουρό άσπρο τρίχωμα. Που δεν φαίνονται καθόλου μάτια παρά μια μαύρη μουσουδίτσα. Κουκλίστικο. Η αλήθεια να λέγεται.

Στη φωτο: 10: Κατοικία του Ρέκτορα                          11: Τζαμί Σουλτάνου Ιμπραήμ                         12: Πιθανό επισκοπικό μέγαρο   Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για τον χώρο της Φορτέτζας που πραγματοποιούνται οι μουσικές εκδηλώσεις του Δήμου Ρεθύμνου. Δεν θα σταθώ στον χώρο καθαυτό και στον τρόπο πρόσβασης, που πράγματι είναι προβληματικός. Αυτή είναι μια πολιτική απόφαση του Δήμου και θεωρώ ότι συν τω χρόνω οι ανάγκες θα αναγκάσουν τη Δημοτική Αρχή να βελτιώσει τόσο τις εγκαταστάσεις του χώρου όσο και την πρόσβαση σε αυτόν.

  Δεν με εξέπληξε τόσο η νέα εκδοτική δουλειά του φίλου Γιώργου Φρυγανάκη-ήταν λίγο πολύ αναμενόμενη. Αυτό που με εντυπωσίασε, ευχάριστα πάντα, είναι ο όγκος αυτής. Στις 447 σελίδες του νέου βιβλίου του αντι-ΠΟΙΗΤΙΚΑ, βρίσκονται συγκεντρωμένα 205 ποιήματα, προϊόν μια πεντάχρονης υπερπροσπάθειας που φιλοξενήθηκε κάθε εβδομάδα στην εφημερίδα Ρέθεμνος, από το 2012 μέχρι και το 2016.  

  Η οθόνη του κινητού άναψε. Μήνυμα στο Viber. -Ti kanis? -Kala! -Pame volta? _ Nai . - Pou ? - Net cafe .

      Η πλατεία Τίτου Πετυχάκη, ή «Ο Πλάτανος» για τους Ρεθεμνιώτες, είναι μια από τις πιο γνωστές περιοχές της παλιάς πόλης   του Ρεθύμνου. Πήρε, ως γνωστόν, το όνομά της από έναν μεγάλο Πλάτανο που βρισκόταν εκεί. Ένα άλλο σημείο αναφοράς της περιοχής ήταν το αναβρυτήριο που κοσμούσε την πλατεία Τίτου Πετυχάκη.

  Με έκδηλη στενοχώρια και λύπη πληροφορήθηκα ότι στο Δημοτικό Συμβούλιο της 27/7/2016, ένα από τα θέματα είναι και η ενοικίαση αιθουσών για να στεγαστούν κάποιες τάξεις του Δημοτικού Σχολείου Ρουσσοσπιτίου.   Έχοντας μεγάλη ευαισθησία για το συγκεκριμένο σχολείο, μιας και υπηρέτησα ως Διευθυντής σε αυτό κατά την 3ετία 2008-2011, αλλά και μεγάλη υποχρέωση προς τους κατοίκους του οικισμού, με τους οποίους συνεργάστηκα άψογα αυτό το διάστημα, νιώθω την ανάγκη να καταθέσω κάποιες σκέψεις αλλά και γεγονότα που έχουν σχέση με το Δημοτικό Σχολείο Ρουσσοσπιτίου.

Το προσχέδιο της μελέτης του Γιώργου Πετσαγγουράκη Η πλατεία 110 Μαρτύρων στα Μισίρια είναι ένας από τους ιστορικότερους τόπους του Ρεθύμνου, αφού σε εκείνο το σημείο εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς 80 Περβολιανοί και Μισιριανοί. Κάθε χρόνο, στην επέτειο της Μάχης της Κρήτης, στον χώρο της Πλατείας και στο Ηρώο που έχει στηθεί, έργο του μεγάλου Ρεθύμνιου γλύπτη Γιάννη Κανακάκη, γίνονται καταθέσεις στεφάνων και εκδηλώσεις μνήμης.

  Τελευταία μέρα του σχολικού έτους… Τελευταίες διδακτικές ώρες… Πώς θα περάσουν, με τα παιδιά να έχουν το μυαλό τους μόνο στο παιχνίδι και στα μπάνια του καλοκαιριού; Μετά από πολλή σκέψη, αλλά και το ενδεχόμενο της αποτυχίας στο πίσω μέρος του μυαλού μου, αποφάσισα να καλέσω στην τάξη μου τον Νίκο Δασκαλάκη. Ο Νίκος Δασκαλάκης είναι πολιτικός μηχανικός, υπάλληλος στην Πολεοδομία Ρεθύμνου και άτυπα επικεφαλής της «Πρωτοβουλίας για την ανακατασκευή του ενετικού Ρολογιού του Ρεθύμνου».

  Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 8 Ιουνίου η παρουσίαση του βιβλίου-εκπαιδευτικού προγράμματος «ΟΙ ΤΕΤΡΑΚΑΤΟΙΚΙΕΣ ΤΩΝ ΒΟΜΒΟΠΛΗΚΤΩΝ» που υλοποίησαν οι μαθητές της Ε2 τάξης του 5 ου Δημοτικού Σχολείου Ρεθύμνου με την καθοδήγηση του δασκάλου τους κ. Νίκου Δερεδάκη.

  Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε την προηγούμενη Τετάρτη 1 Ιουνίου η φύτευση της πλατείας Μουντάκη από τους μαθητές της Ε2 τάξης του 5 ου Δημοτικού Σχολείου Ρεθύμνου υπό την καθοδήγηση του δασκάλου τους κ. Νίκου Δερεδάκη.

  Η μαντινάδα είναι μία μορφή έμμετρης ποίησης που αποτελείται από δυο στίχους που συνήθως είναι ιαμβικοί δεκαπεντασύλλαβοι σε ομοιοκαταληξία. Αποτελεί μέσο αυθόρμητης λαϊκής έκφρασης, κυρίως στην Κρήτη, που είναι ξακουστή για τις μαντινάδες της. Η κρητική μαντινάδα διακρίνεται για την ιδιάζουσα έκφραση, το μεστό της φράσης και αντανακλά τα αισθήματα, τη σκέψη και τη ζωή του κρητικού λαού. Αντλεί τη θεματολογία της από ποικίλους τομείς και ανάλογα διακρίνονται σε σκωπτικές μαντινάδες, ερωτικές, ευκαιριακές και φιλοσοφικές. Είτε ως φιλοσοφία, είτε εκφράζοντας παράπονο , η μαντινάδα επί αιώνες συνοδεύει τους Κρητικούς σε όλες τους τις στιγμές και στις εκδηλώσεις, στο σημείο που όσοι δεν είναι από την Κρήτη την θεωρούν αποκλειστικά κρητική ποιητική δημιουργία.

    Με τον κ. Γιάννη Τσακπίνη γνωρίστηκα πριν από μερικά χρόνια όταν ήμουν Διευθυντής στο Δημοτικό Σχολείο Ρουσσοσπιτίου. Με πολλή αγάπη αλλά και διακριτικότητα ο κ. Γιάννης βοήθησε τα μέγιστα στη βελτίωση της υλικοτεχνικής υποδομής του σχολείου, θεωρώντας το ως χρέος και υποχρέωση στο σχολείο των παιδικών του χρόνων.

  Κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες το βιβλίο του Γιάννη Τσακπίνη «Βιώματα της Κατοχής. Οδοιπορικό βιωμάτων ενός ηλικιωμένου 80 ετών». Ο Γιάννης Τσακπίνης, απόστρατος αξιωματικός, χρόνια τώρα δημοσιεύει στον τοπικό Τύπο τις αναμνήσεις των παιδικών του χρόνων από τα πέτρινα χρόνια της γερμανικής Κατοχής όπως ο ίδιος τα βίωσε στο χωριό του Καπεδιανά Ρεθύμνου.

  Το καλοκαίρι του 2013 κατέβηκαν στο Ρέθυμνο τρεις φοιτητές της Σχολής Καλών Τεχνών, προσκεκλημένοι από το Λιμενικό Ταμείο Ρεθύμνου, για να δουλέψουν στην πόλη μας κατασκευάζοντας τρία γλυπτά μεγάλου μεγέθους από ντόπια πέτρα (πωρόλιθο). Τα γλυπτά κατασκευάστηκαν επί τόπου στον χώρο της Μαρίνας.

Χάρτης του Ρεθύμνου του 1850 όπου φαίνονται καθαρά τα Τούρκικα Μεζάρια Με το παρόν δημοσίευμα θα επιχειρήσουμε μια ιστορική αναδρομή στην περιοχή της Μεγάλης Πόρτας και της Πλατείας Τεσσάρων Μαρτύρων, μέσα από φωτογραφίες της εποχής, γνωστές ή λιγότερες γνωστές…

  Το Ρέθυμνο τιμά τις επόμενες ημέρες τρεις σπουδαίους επιστήμονες που τις προηγούμενες δεκαετίες συνέβαλαν τα μέγιστα για την ανάδειξη και προστασία της παλιάς πόλης του Ρεθύμνου. Οι Νικόλαος Μουτσόπουλος, Ιορδάνης Δημακόπουλος και Ιωάννα Στεριώτου με τις μελέτες που εκπόνησαν και την ιστορική-αρχιτεκτονική καταγραφή των μνημείων της παλιάς πόλης έδωσαν στις νεότερες γενιές των Ρεθεμνιωτών όλη αυτή την ιστορική γνώση που πάνω της στηρίχτηκαν όλες οι μεταγενέστερες εκδόσεις βιβλίων σχετικά με την ιστορία του Ρεθύμνου.

  Μια ιδιαίτερη και πολύ εντυπωσιακή και πρωτότυπη γιορτή πραγματοποιούνταν στο προπολεμικό Ρέθυμνο με αφορμή την έλευση της Άνοιξης. Τα «Ανθεστήρια», όπως ονομαζόταν η γιορτή, πραγματοποιήθηκαν τα έτη 1937 και 1938 την πρώτη Κυριακή μετά την Πρωτομαγιά.

  Το α’ τρίμηνο του σχ. Έτους 2015-2016 υλοποιήσαμε με τους μαθητές της Ε2 τάξης του 5 ου Δημοτικού Σχολείου Ρεθύμνου εκπαιδευτικό πρόγραμμα με τίτλο «Από πού κρατάει η σκούφια μου». Οι μαθητές κινήθηκαν σε τρείς κατευθύνσεις: 1.       Να βρουν στοιχεία για την προέλευση του επιθέτου τους από την πλευρά του πατέρα. 2.       Να καταγράψουν το γενεαλογικό τους δέντρο ανατρέχοντας στο χρόνο. 3.         Να βρουν στοιχεία για το χωριό καταγωγής τους, καθώς και μύθους, θρύλους, παραδόσεις σχετικά με αυτό. Παρακάτω καταγράφονται μερικά από τα επίθετα των μαθητών και η προέλευσή τους.

  Είναι γνωστή η μακραίωνη ιστορία της πόλης του Ρεθύμνου. Φαίνεται εξάλλου σε κάθε βήμα μας στα στενάκια της παλιάς Πόλης που αποκαλύπτονται το ένα μετά το άλλο μνημεία πολλών ιστορικών περιόδων. Αυτό διαπίστωσα κάνοντας τη βόλτα μου στη Μαρίνα του Ρεθύμνου και αποτυπώνοντας την πόλη με το φωτογραφικό φακό. Είναι ξεκάθαρα στον επισκέπτη τέσσερα μνημεία που χαρακτηρίζουν τέσσερις ιστορικές περιόδους και ισάριθμους κατακτητές που βρέθηκαν στο Ρέθυμνο στο διάβα των αιώνων.

  Χτίζεται ο Θεός, έβαλα κι εγώ το δικό μου κόκκινο πετραδάκι, μια στάλα αίμα, να τον στερεώσω, να μην χαθεί, να με στερεώσει, να μην χαθώ, έκαμα το χρέος μου. Έχετε γεια! Νίκος Καζαντζάκης Αναφορά στον Γκρέκο

  Οι ΤΕΤΡΑΚΑΤΟΙΚΙΕΣ ΤΩΝ ΒΟΜΒΟΠΛΗΚΤΩΝ χτίστηκαν το 1948 από το Υπουργείο Ανοικοδόμησης για να στεγάσουν τους Βομβόπληκτους Ρεθεμνιώτες από τους γερμανικούς βομβαρδισμούς του 1941. Αποτελούν ένα συγκρότημα οχτώ κτηρίων που το καθένα έχει τέσσερα διαμερίσματα.

    Παρουσιάστηκε την Τετάρτη 20 Απριλίου στο βιβλιοπωλείο "ΚΛΑΨΙΝΑΚΗΣ" το νέο βιβλίο του Κώστα Αρκουδέα, "Το χαμένο Νόμπελ. Μια πραγματική ιστορία" από τη δημοσιογράφο Αθηνά Πετρακάκη και τον εκπαιδευτικό Νίκο Δερεδάκη. Παρακάτω δημοσιεύεται  η βιβλιοπαρουσίαση του Νίκου Δερεδάκη.   Κατ’ αρχήν θα ήθελα να ευχαριστήσω τη Διεθνή Ένωση φίλων Νίκου Καζαντζάκη και τον υπεύθυνο του παραρτήματος Ρεθύμνου κ. Αχιλέα Ζιμετάκη για την τιμή που μου έκαναν να παρουσιάσω το συγκεκριμένο βιβλίο. Σίγουρα, βαρύ το φορτίο να μιλάς για τον Καζαντζάκη… Πριν ξεκινήσω θα ήθελα να διηγηθώ δύο περιστατικά σχετικά με την αποψινή εκδήκλωση. Ο πατέρας μου, σε ανύποπτο χρόνο, μου είχε αποκαλύψει ότι ως πρωτοετής σπουδαστής της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Ηρακλείου, το 1957, συμμετείχε μαζί με τους υπόλοιπους συμφοιτητές του στη   συνοδεία της σωρού του Μεγάλου Κρητικού. Είχα ανατριχιάασει… Τι μεγάλη τύχη αλλά και τιμή για έναν μελλοντικό δάσκαλο να συμμετέχει σε μια τέτοια πο

  Πολύς λόγος γίνεται το τελευταίο διάστημα γα το κληροδότημα Τρανταλίδη και το Δημοτικό Νοσοκομείο Ρεθύμνου, με αφορμή την κατεδάφιση του πρώτου ορόφου του αρχοντικού του Σαμή Μπέη στο Ηράκλειο.