Ο Νικόλας ο Πασατέμπος

 

Σαν να τον βλέπω μπροστά μου! Κι ας έχουν περάσει 30 σχεδόν χρόνια! Ψηλός, γεροδεμένος, με μια μεγάλη ολοστρόγγυλη κοιλιά, γύρω στα 50-60, με μαύρο πυκνό μαλλί και το ίδιο σκούρο δέρμα. Με βήμα αργό, τραμπαλιστό, έδινε το βάρος στο ένα πόδι και έσερνε το άλλο. Φορτωμένος πάντα με λογής-λογής εμπόρευμα.

Ήταν ο Νικόλας ο Πασατέμπος. Δεν ξέρω πώς απέκτησε αυτό το παρανόμι. Τσιγγάνος. Ο Νικόλας ο «Γύφτος» όπως τον έλεγαν άλλοι. «Είμαι έμπορος» έλεγε και καμάρωνε.

Και τι δεν κουβαλούσε μαζί του: Μπουφάν δερμάτινα, κασετόφωνα και βέβαια ρολόγια, πολλά ρολόγια. Φοιτητές εμείς τότε συχνάζαμε στο Horizon του Μανώλη Πατεράκη στην παραλία. Κάθε βραδάκι ο Νικόλας εκεί. «Πάρε αδερφέ ένα ρολόι. Τώρα το έφερα. Κατευθείαν από Ιταλία. Γνήσιο. Μην το κοιτάς καθόλου». Κι εκεί άρχιζαν τα παζάρια. «δυο χιλιαρικάκια ακατέβατα». «Πολλά είναι ρε Νικόλα. Ένα χιλιάρικο έχω». Καλά, αδερφέ, δώσε το και κέρνα κι ένα καφέ. Αλλά μην το πεις πουθενά και χαλάσει η πιάτσα».

Άλλες φορές ερχόταν με δερμάτινα μπουφάν – ήταν πολύ της μόδας τότε. «Από Τουρκία κατευθείαν, σήμερα τα παρέλαβα». «Γνήσιο είναι Νικόλα;» «Καλά, πλάκα κάνεις; Φέρε τον αναπτήρα να δεις». Κι εκεί άρχιζε και το έκαιγε με τον αναπτήρα στο μανίκι να δούμε όλοι πως δεν καιγόταν, άρα ήταν γνήσιο δέρμα. Πάλι παζάρια, πάλι σκόντο… Αλλά ο Νικόλας ο Πασατέμπος είχε πάντα τον τρόπο να μας πείθει. «Με ξέρετε. Δεν είμαι κανένας τυχαίος. Αύριο θα με ξαναδείτε εδώ. Σας έχει πουλήσει ποτέ ο Πασατέμπος σκάρτο πράμα;»

Και με τα κασετόφωνα το ίδιο. Τότε, τη δεκαετία του ’80 - ’90, η τεχνολογία επέβαλλε διπλά κασετόφωνα. Κι ο Πασατέμπος ακολουθούσε κατά πόδας την τεχνολογία. Όλα τα φοιτητικά σπίτια του Ρεθύμνου είχαν κασετόφωνα από τον Νικόλα. «Γιαπωνέζικο. Μην το κοιτάς καθόλου. Δεν βλέπεις που το γράφει;»

Μπεσαλής ο Νικόλας. Όλοι τον βλέπαμε σαν τον δικό μας άνθρωπο. Του είχαμε τυφλή εμπιστοσύνη κι ας ξέραμε  από μέσα μας ότι όλο το εμπόρευμά του ήταν «μαϊμού». Δεν μας ένοιαζε. Κι ας ξέραμε ότι σε ένα χρόνο το πολύ ούτε το ρολόι θα δούλευε, ούτε το κασετόφωνο θα έπαιζε. Ήταν κι ο Νικόλας ένα κομμάτι της κοινωνίας. Που είχε εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλο.

Πάει ο Νικόλας. Έφυγε. Έφυγε μαζί του και η κοινωνία που αντιπροσώπευε. Έφυγε και η εμπιστοσύνη των ανθρώπων…