Νίκος Δερεδάκης

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια αναβάθμιση των πεζοδρομίων στην πόλη του Ρεθύμνου και δίνεται δημόσιος χώρος στον πεζό. Αυτό, στις περισσότερες περιπτώσεις, πλην κραυγαλέων εξαιρέσεων, είναι απόλυτα σωστό. Δυστυχώς, σε ορισμένες περιοχές τα πεζοδρόμια απουσιάζουν εντελώς ή είναι υπερβολικά στενά, χωρίς να εξυπηρετούν τον σκοπό τους. Το πρόβλημα επιτείνεται όταν οι περιοχές και οι οδοί αυτές είναι γύρω από σχολεία, που εκεί, πραγματικά, τα πεζοδρόμια είναι άκρως απαραίτητα,   μιας και καθημερινά χρησιμοποιούνται από εκατοντάδες ανήλικους συμπολίτες μας.

Από μικρό παιδί θυμάμαι κάπως έτσι την αμμώδη έκταση που εκτείνεται από το κτήριο ΔΕΛΦΙΝΙ μέχρι το Λύκειο Ελληνίδων. Τότε ακουγόταν και ως «ΠΛΑΖ», αφού, όπως θυμούνται οι παλιότεροι, εκεί έκαναν το μπάνιο τους οι Ρεθεμνιώτες. Υπήρχε και ο ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ με τις λουτρικές του εγκαταστάσεις, κτήριο φτιαγμένο την περίοδο της Επταετίας. Γκρεμίστηκε κι αυτός το 2008 αλλά παρέμειναν να τον θυμίζουν το τσιμεντένιο δάπεδό του και ο αγέρωχος ευκάλυπτος.

Διαβάζω τις τελευταίες ημέρες στον τοπικό Τύπο αλλά και στα social media τις ανακοινώσεις της δημοτικής Αρχής για τη σχολική στέγη στο Ρέθυμνο. Σαν εκπαιδευτικός δεν μπορώ παρά να χαίρομαι που η όντως παραμελημένη σχολική στέγη αρχίζει να μπαίνει σε προτεραιότητα.

Αναμφίβολα, τα τελευταία χρόνια, οι φιλόζωοι στο Ρέθυμνο έχουν αυξηθεί σημαντικά.   Καθημερινά αντικρίζουμε συμπολίτες όλων των ηλικιών να περπατάνε συντροφιά με το κατοικίδιό τους στους κεντρικούς, κυρίως, δρόμους και πεζοδρόμια της πόλης.

Με έκπληξη, απορία αλλά και άλλα αρνητικά συναισθήματα διάβασα σήμερα , 15/3/2019 στον τοπικό Τύπο τη δήλωση του κ. Μαρινάκη για την ανάπλαση της πλατείας 110 Μαρτύρων στα Μισίρια. Μιας πλατείας που δημιουργήθηκε το 1982 για να αποτίσει φόρο τιμής στους εκτελεσθέντες από τους Γερμανούς Περβολιανούς και Μισιριανούς τον Μάη του 1941.

Στα 25 χρόνια της εκπαιδευτικής μου πορείας, είτε σαν δάσκαλος τάξης είτε σαν Διευθυντής, πάντα η Παρασκευή πριν από την Κυριακή της Αποκριάς ήταν μια δύσκολη υπόθεση για κάθε σχολείο. Με δεδομένο το εθιμοτυπικό της ημέρας, όπου οι μαθητές έρχονται χωρίς τσάντες και μασκαρεμένοι, το πώς θα απασχοληθούν εκείνη την ημέρα αποτελούσε και συνεχίζει να αποτελεί έναν πονοκέφαλο για κάθε σχολείο.

Η πλατεία εργατικής Πρωτομαγιάς βρίσκεται απέναντι από το Εργατικό Κέντρο Ρεθύμνου και περικλείεται από τις οδούς Κ. Γιαμπουδάκη, Γρ. Παναγιωτάκη και Ν. Ψαρρού. Αν και ονομάζεται πλατεία, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια τριγωνική νησίδα πρασίνου, που στην ανατολική της πλευρά βρίσκεται το χάλκινο μνημείο του άγνωστου εργάτη με τη γροθιά υψωμένη, όπου εκεί γίνονται καταθέσεις στεφάνων κάθε εργατική Πρωτομαγιά.  

Δεν ξέρω αν ένιωσα έκπληξη ή οργή, θυμό ή αηδία για τη χθεσινή απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Ρεθύμνου, με την οποία χορήγησε άδεια σε τροχήλατη καντίνα Ηρακλειώτη επιχειρηματία η οποία θα στηθεί το Σάββατο το βράδυ, παραμονή της μεγάλης καρναβαλικής παρέλασης, στην πλατεία Μικρασιατών.

Είχαμε σήμερα (4/3/2019) Συμβούλιο στη Δημοτική Κοινότητα Ρεθύμνου. Ένα από τα ελάχιστα θέματα, όπως συνήθως, ήταν και οι παραχωρήσεις δημοτικών χώρων.

Στη συμβολή των οδών Ζυμβρακάκη και Καζαντζάκη βρίσκεται η πλατεία Κώστα Μουντάκη. Το όνομα αυτό έχει προκύψει αυθαίρετα, λόγω της ύπαρξης του ανδριάντα του μεγάλου κρητικού καλλιτέχνη, αφού η επιτροπή ονοματοθεσίας δεν έχει δώσει ποτέ όνομα στη συγκεκριμένη πλατεία. Η πλατεία, που βρίσκεται σε ένα από τα κεντρικότερα σημεία της πόλης, κατασκευάστηκε πριν από 25 περίπου χρόνια και από τότε δεν έχει γίνει η παραμικρή παρέμβαση, με αποτέλεσμα η εικόνα που αντικρίζει σήμερα ο επισκέπτης είναι αποκαρδιωτική: το δάπεδο έχει σηκωθεί από τις ρίζες των δέντρων, τα καθιστικά είναι κατεστραμμένα, ο φωτισμός ανύπαρκτος, ενώ το κακόγουστο τσιμεντένιο σιντριβάνι, που κατασκευάστηκε αργότερα, έχει να λειτουργήσει πολλά χρόνια.