Τα σύγχρονα Χριστούγεννα

 

Φτάσαμε κιόλας στα μέσα του Δεκέμβρη. Του μήνα των Χριστουγέννων. Μεγάλη γιορτή αναμφίβολα. Η μεγαλύτερη της χριστιανοσύνης.

Τα παλιότερα χρόνια τα νιώθαμε τα Χριστούγεννα. Ήταν κάτι διαφορετικό. Κατ’ αρχήν η οικογένεια θα έτρωγε κρέας. Μεγάλη πολυτέλεια για εκείνη την εποχή των στερήσεων και της ανέχειας. Θα έσφαζαν τον χοίρο, που μεγάλωναν αρκετούς μήνες πριν, θα έτρωγαν όσο έτρωγαν και το υπόλοιπο κρέας θα το έκαναν λουκάνικα, απάκια, σύγκλινα και τόσα άλλα καλούδια.

Τα Χριστούγεννα θα έπαιρναν τα παιδιά και τα παπούτσια τους. Μεγάλη στιγμή για το ξυπόλυτο παιδάκι να βάλε παπούτσια. Τα ονειρευόταν  μήνες… Και ο πατέρας θα «έκοβε» λίγο λάδι ή θα πουλούσε κάτι από τη σοδειά του για να μπορέσει να κάνει το όνειρο των παιδιών πραγματικότητα.

Και βέβαια τα κάλαντα! Αχ! Αυτά τα κάλαντα! Βράδυ κυρίως έβγαιναν τα παιδιά. Και κρατούσαν, εδώ στην Κρήτη τουλάχιστον, ένα μεταλλικό δοχείο και από σπίτι σε σπίτι που τα «έλεγαν» τους έβαζε η νοικοκυρά λίγο λάδι. Και όταν το γέμιζαν, έτρεχαν στον έμπορο να το πουλήσουν και να πάρουν λίγες δραχμές. Να τις κάνουν τι; Να πάρουν μια σοκολάτα, κανένα τετράδιο, κανένα μολύβι ή κάτι της σχολικής καθημερινότητας που το ζήλευαν.

Τα ένιωθαν τα παιδιά τα Χριστούγεννα. Τα περίμεναν με λαχτάρα για να αλλάξει κάπως η γκρίζα καθημερινότητά τους. Να χαμογελάσουν. Να γεμίσει η κοιλίτσα τους…

Και σήμερα; Ποιο είναι το πνεύμα των Χριστουγέννων; Το πραγματικό τους νόημα; Να στολίσουμε το δέντρο, έτσι από συνήθεια, για να λέμε πως το στολίσαμε και να ποστάρουμε τη φωτογραφία στο facebook. Να κρέμονται τα παιδιά στην τηλεόραση και να φαντάζονται ότι θα τους αγοράσουν οι γονείς τους το ηλεκτρονικό παιχνίδι, ή το τάμπλετ, ή το τελευταίο μοντέλο του κινητού που βλέπουν…

Και οι γονείς; Στημένοι με την πλάτη στον τοίχο, με τα έξοδα να υπερκαλύπτουν τα έσοδα. Με τον αφαιρετέο να είναι πλέον μεγαλύτερος από τον μειωτέο, όπως μου λέει χαριτολογώντας ο πατέρας μου. Και τι να πρωτοπληρώσει η οικογένεια αυτές τις «άγιες ημέρες»; Τα τέλη κυκλοφορίας; Την ασφάλεια του αυτοκινήτου; Τον ΕΝΦΙΑ;

Έτσι καταλήξαμε να γυρίζουμε αρκετές δεκαετίες πίσω. Και τα παπούτσια των Χριστουγέννων να φαντάζουν και αυτά, πλέον, περισσή πολυτέλεια. Γιατί δεν έχει πια και ο γονιός λάδι να «κόψει»…