Ιωάννα Βαλαρή: Η μεγάλη κυρία του Ρεθέμνους.

 

«Έφυγε» πριν από λίγες ημέρες μια από τις τελευταίες μεγάλες κυρίες του Ρεθέμνους, η Ιωάννα Βαλαρή. Η μοίρα και η τύχη το έφερε έτσι να είμαι «δίπλα» της τις τελευταίες ημέρες στο Νοσοκομείο του Ρεθύμνου, μιας και στο ίδιο δωμάτιο της ορθοπεδικής κλινικής νοσηλευόταν ένα πολύ συγγενικό μου πρόσωπο.

            Εκεί γνώρισα την κυρία Ιωάννα καλύτερα, μακριά από τους ρόλους και τις ιδιότητες που κατά καιρούς είχε σαν προεξάρχουσα μορφή της τοπικής μας κοινωνίας. Εκεί γνώρισα καλύτερα και τα παιδιά της, τη Φέφη, τον Μιχάλη και τον Γιώργο, που καθημερινά, για πάνω από 15 ημέρες, ήταν στο πλευρό της μητέρας τους.

            Με την οικογένεια Βαλαρή δεν είχα ιδιαίτερες σχέσεις, αν εξαιρέσει κανείς τις καθαρά κοινωνικές και τυπικές, σαν μέλη της μικρής μας ρεθεμνιώτικης κοινωνίας που ο ένας γνωρίζει, λιγότερο ή περισσότερο, τον άλλο. Οι όποιες πληροφορίες γι αυτή προέρχονταν από το βιβλίο «Ρέθυμνο, μια πόλη αναμνήσεις», που αποτελούσε ένα είδος αυτοβιογραφίας και καταγραφής της ιστορίας του Ρεθύμνου από τον αείμνηστο Θεμιστοκλή Βαλαρή, σύζυγο της κυρίας Ιωάννας.

            Με δέος, θαυμασμό και μια μικρή δόση ζήλειας –οφείλω να το παραδεχτώ- ρούφηξα, τότε, το 2005 που κυκλοφόρησε το βιβλίο, τις σελίδες του και έμαθα για αυτή την ιστορική αστική οικογένεια του Ρεθύμνου.

            Αυτές τις τελευταίες ημέρες στο νοσοκομείο κατάλαβα ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή τη ζωή. Στο κρεβάτι του πόνου η κυρία Ιωάννα με ιώβεια υπομονή και καρτερικότητα υπέμενε τη δοκιμασία της ζωής. Στιγμή δεν έφυγε από το πρόσωπό της το χαμόγελο και η γαλήνη. Τι κι αν η ταλαιπωρία ήταν εμφανής; Η αρχοντιά της την παραμέριζε, δίνοντας σε όλους μας, μικρούς και μεγάλους, ένα μοναδικό μάθημα ήθους και ψυχικού μεγαλείου.

            Αλλά και τα παιδιά της ήταν νυχθημερόν δίπλα της. Τους παρατηρούσα τις μέρες που βρέθηκα εκεί. Φέρονταν σαν μικρά παιδιά στη μανούλα τους. Να την περιποιηθούν. Να την ενημερώσουν. Να την συμβουλευτούν. Πράγματι συγκινητικές στιγμές… Τόσο ανθρώπινες… Αλλά παράλληλα φάνηκε η αρχοντιά της οικογένειας. Χωρίς ίχνος επιδεικτικότητας, αλλά με τη μέγιστη απλότητα.

            Τελικά, αυτό το απλό είναι το ζητούμενο στις μέρες μας. Τόσο μικρό, αλλά και συνάμα τόσο μεγάλο και δύσκολο. Και θα μου επιτρέψετε να πω ότι τελικά άνθρωπος δεν γίνεσαι, γεννιέσαι! Και την ανθρωπιά τη δίνεις και την εισπράττεις σε όλη τη διάρκεια του βίου σου.

Να είσαι καλά εκεί που βρίσκεσαι κυρία Ιωάννα και να συνεχίζεις να μας δίνεις μαθήματα ανθρωπιάς και απλότητας, που τόσο έχουμε ανάγκη στην εποχή μας…