Τι είναι δι' ημάς το "ΟΧΙ"
Έφτασε και φέτος η 28η Οκτωβρίου, η μια από τις δύο εθνικές εορτές της χώρας μας. Και επειδή τα χρόνια περνούν άρχισα –ανησυχητικό φαινόμενο- να ανακαλώ στη μνήμη μου σκηνές και βιώματα του δικού μου παρελθόντος.
Τότε, που παιδιά του δημοτικού
σχολείου, περιμέναμε πώς και πώς την πρώτη γιορτή της χρονιάς, αυτή της 28ης
Οκτωβρίου, για να παρελάσουμε. Ατελείωτες οι πρόβες στην αυλή του σχολείου με
τον δάσκαλο και αργότερα τον γυμναστή να σφυρίζει με όλη τη δύναμη των
πνευμόνων του για να μας δώσει το βήμα. Ακόμη και δυο τύμπανα θυμάμαι να
παίζουν οι μεγαλύτεροι μαθητές για να μας δίνουν τον ρυθμό. Και βέβαια, όλοι
μας, να προσπαθούμε να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό, ώστε το σχολείο μας να
παρελάσει καλύτερα από τα υπόλοιπα. Και οι μαμάδες μας μέρες πριν να βγαίνουν στην αγορά να μας
πάρουν το άσπρο πουκάμισο για τα αγόρια και το λευκό καλσόν για τα κορίτσια.
Όλη η οικογένεια βρισκόταν σε εγρήγορση…
Χωρίς βέβαια να ξεχνάμε τη σημαία που
έπρεπε να κυματίζει στα σπίτια που είχαν την πολυτέλεια να διαθέτουν μπαλκόνι.
Αυτός ήταν κι ο δικός μου καημός. Το δικό μας σπίτι στην Αθήνα όπου μέναμε,
ήταν ισόγειο και μάλιστα από τη μεριά της εσωτερικής αυλής. Ποτέ μας δεν βάλαμε
σημαία γιατί απλούστατα δεν είχαμε μπαλκόνι να την τοποθετήσουμε. Ζήλευα όμως,
είναι αλήθεια, τα σπίτια και τους συμμαθητές μου που έβλεπα να έχουν σημαία
αναρτημένη σε αυτό το ξύλινο κοντάρι, με τις σιέλ κοχλιωτές γραμμές να το
διατρέχουν σε όλο το μήκος του και τον σταυρό στην κορφή.
Και ερχόμαστε στο σήμερα. Αλήθεια, τι
είναι δι΄ ημάς σήμερα το «ΟΧΙ»; Με το ζόρι παρακαλάμε τα παιδιά στα σχολεία να
συμμετάσχουν στην παρέλαση. Και όσα συμμετέχουν στο μυαλό τους έχουν σε ποια
καφετέρια ή σουβλατζίδικο θα πάνε μετά. Μέρες πριν οργανώνουν αυτή τη μαζική
τους έξοδο. Για τις πρόβες στο σχολείο; Αφήστε τα! Για κλάματα! Ένα μπουλούκι
να πηγαίνει πάνω κάτω, απλά για να χάσει το μάθημα. Φταίνε οι γυμναστές θα πει
κάποιος. Και όμως όχι. Αυτοί κάνουν τον μέγιστο αγώνα. Απλά, οι μαθητές δεν
μπορούν να καταλάβουν σε τι συμμετέχουν. Και φταίνε τα παιδιά; Ασφαλώς και όχι.
Ποιος φταίει; Ίσως αυτό να αποτελέσει αφορμή για επόμενο δημοσίευμα.
Για τις σημαίες δεν θα κάνω ιδιαίτερη
αναφορά. Περπατάμε την πόλη και βλέπουμε. Ούτε καν αυτές οι δημόσιες υπηρεσίες,
που εκ του νόμου είναι υποχρεωμένες να είναι σημαιοστολισμένες, πολλές δεν
διαθέτουν σημαία. Για τις οικίες; Δαχτυλοδυχτούμενες πλέον, και μάλιστα στα
δάχτυλα του ενός χεριού.
Και για να προλάβω κάποιους
«κακοπροαίρετους». Δεν είμαι εθνικιστής. Έλληνας είμαι…
Σχόλια