Νίκος Δερεδάκης

  Ο νέος παραλιακός δρόμος της πόλης του Ρεθύμνου, από την πλατεία του Άγνωστου Στρατιώτη και ανατολικά, κατασκευάστηκε τη δεκαετία του 1980 επί δημαρχίας Σκουλούδη. Με μήκος 2,5 χμ., με προχωρημένη, για την εποχή του, αρχιτεκτονική όσον αφορά στα φαρδιά του πεζοδρόμια από την πλευρά της θάλασσας, έδωσε μια τεράστια υπεραξία και ώθηση στο τουριστικό προϊόν της πόλης που τότε έκανε τα πρώτα του βήματα. Σε όλο αυτό το μήκος των 2,5 χμ. αναπτύχθηκαν σχεδόν αποκλειστικά τουριστικές επιχειρήσεις και κατασκευάστηκαν πολυτελή ξενοδοχεία, με αποτέλεσμα, σήμερα, ο παραλιακός αυτός δρόμος να αποτελεί την τουριστική βιτρίνα του τόπου. Παράλληλα, βελτίωσε την ποιότητα ζωής των μόνιμων κατοίκων της πόλης, αφού έχουν εύκολη πρόσβαση στην αμμώδη παραλία και μια διέξοδο για τον καθημερινό περίπατό τους που την ζηλεύουν κάτοικοι άλλων πόλεων, ακόμα και παραλιακών.

  Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Γερμανούς, τον Οκτώβριο του 1944, η Ελλάδα και οι Έλληνες δεν μπόρεσαν να απολαύσουν το αγαθό της ελευθερίας. Λίγο αργότερα ξεκίνησε ένας ανελέητος εμφύλιος πόλεμος, που στοίχισε τη ζωή σε χιλιάδες Έλληνες. Παραδοσιακά, η αρχή του ορίζεται στην επίθεση ομάδας ανταρτών στον Σταθμό της Χωροφυλακής στο Λιτόχωρο Πιερίας τη νύχτα της 30 ης Μαρτίου 1946, παραμονή των πρώτων εθνικών εκλογών μετά την απελευθέρωση, από τις οποίες το ΚΚΕ απείχε με απόφασή του.   Η επίθεση αυτή στοίχισε τη ζωή σε 11 χωροφύλακες. Οι συγκρούσεις ανάμεσα στον εθνικό και τον Δημοκρατικό στρατό, που υποστηριζόταν από το ΚΚΕ, διήρκεσαν έως και τον Αύγουστο του 1949, οπότε και έληξαν με ήττα των δυνάμεων του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος, για να ακολουθήσει μια ανελέητη δίωξη των κομμουνιστών που συνεχίστηκε, ουσιαστικά, έως και την επανόρθωση της Δημοκρατίας το 1975. Για πολλά χρόνια οι συγκρούσεις αυτές, με ωμότητες και από τις δύο πλευρές, αποκαλούνταν «συμμοριτοπόλεμος».

  Τον Δεκέμβριο του 1898 αποβιβάστηκε στα Χανιά ως Ύπατος Αρμοστής της Κρήτης ο Πρίγκιπας της Ελλάδας Γεώργιος, γυρίζοντας σελίδα στην πολιτική κατάσταση της Νήσου, αφού έκτοτε και μέχρι το 1913 που ενώθηκε με την Ελλάδα, η Κρήτη καταγράφει μια αυτοτελή δεκαπενταετή πολιτική περίοδο ως αυτόνομη Κρητική Πολιτεία. Ψηφίστηκε Σύνταγμα, εξελέγησαν βουλευτές (πληρεξούσιοι) και δημιουργήθηκε Κυβέρνηση με Υπουργούς, υπό τον Πρίγκιπα Γεώργιο.

  Ο Διδασκαλικός Σύλλογος Ρεθύμνου, Σύλλογος Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ν. Ρεθύμνης, όπως ονομάζεται σήμερα, ιδρύθηκε το 1921, ένα μόλις έτος πριν ιδρυθεί η Δ.Ο.Ε. (Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδος), η οποία ιδρύθηκε το 1922. Με αυτά τα δεδομένα ο Διδασκαλικός Σύλλογος Ρεθύμνου αποτελεί, ίσως, το παλαιότερο εργασιακό σωματείο του Ρεθύμνου και ένα από τα παλαιότερα της χώρας. 

  Πολύς λόγος γίνεται από την Κυριακή το βράδυ, βραδιά των εθνικών εκλογών, για την είσοδο στο ελληνικό Κοινοβούλιο του «κόμματος» ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ, ενός πολιτικού μορφώματος που έπιασε ουσιαστικά στον ύπνο το δημοκρατικό πολιτικό μας σύστημα. Έχοντας, ουσιαστικά, τον έγκλειστο στις φυλακές Δομοκού, Ηλία Κασιδιάρη, ως ιδεολογικό αρχηγό τους, κατάφεραν αθόρυβα, να ξεπεράσουν τον σκόπελο του Αρείου Πάγου, να ανακηρυχθούν επίσημα, να κατέλθουν στις εκλογές της 25 ης Ιουνίου και να καταφέρουν μια «περηφανή» νίκη, γελοιοποιώντας το σύνολο του πολιτικού κόσμου αλλά και τους συνταγματολόγους που «περί άλλων ετύρβαζαν». Και το κερασάκι στην τούρτα, ο Ηλίας Κασιδιάρης, με πλατύ χαμόγελο, να ποζάρει με φόντο τα κάγκελα της φυλακής και το σύνθημα ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ να συμπληρώνει το μπλουζάκι του με την περικεφαλαία των Σπαρτιατών.

  Πρέπει να ήταν το 1979 ή 1980. Στην Αθήνα μέναμε τότε, στο Χαϊδάρι. Ο πατέρας μου, δάσκαλος σε ένα δημοτικό της περιοχής, συνήθιζε να ψωνίζει κρέας από ένα συνοικιακό κρεοπωλείο, του Μάκη. Μια μέρα, που μπήκε στο κρεοπωλείο, είδε κρεμασμένο στο τσιγκέλι ένα λαχταριστό κατσικάκι. Ρώτησε τον κρεοπώλη πόσο κοστίζει το κιλό, για να πάρει την αποστομωτική απάντηση: «Δάσκαλε! Αυτό δεν είναι για δημοσίους υπαλλήλους!».