7.000 σφαίρες!

«Πέθανε ο Λευτέρης!». Η είδηση έπεσε σαν κεραυνός στην κοινωνία του μικρού χωριού. Το βράδυ μαζευτήκανε στο σπίτι να κλάψουνε «της γης τον αντρειωμένο» όλες οι γυναίκες του χωριού με μαύρο τσεμπέρι.

 Καπετάνιος ο Λευτέρης! Πρώτος στη φασαρία! Πρώτος στο γλέντι! Πρώτος και στο πιοτό! Πρώτος και στην κλεψά! Κοπάδι για κοπάδι δεν είχε αφήσει στην περιοχή! Δίπλα στο νεκρό του κεφάλι έβαλαν και το πιστόλι του. Καπετάνιος χωρίς πιστόλι γίνεται; Δεν γίνεται…

Στο σπίτι του Κωστή, με το άκουσμα της είδησης επικράτησε αναστάτωση. «Πάω στη Χώρα να αγοράσω σφαίρες» είπε στη γυναίκα του, τη Λενιώ. «Αύριο στην κηδεία του Λευτέρη θα γίνει χαμός! Κι εγώ δεν έχω καμιά!». «Βρε Κωστή μου, δεν έχουμε λεφτά. Ακόμα χρωστάμε στον μπακάλη από την προηγούμενη βδομάδα! Τι θα κάνουμε;», τόλμησε να του απαντήσει το Λενιώ. «Σώπα γυναίκα, δεν ξέρεις εσύ! Το πρεπό είναι πρεπό. Θα παίζει στην κηδεία όλο το χωριό κι εγώ θα ξανοίγω;», την αποστόμωσε ο Κωστής.

Και πήγε ο Κωστής στη Χώρα κι αγόρασε σφαίρες από έναν χωριανό του που ήξερε πως πουλούσε. 300 αγόρασε! Με ένα ευρώ τη μία παρακαλώ! Έξι πενηντάρικα έσκασε στον χωριανό του. Κι έφυγε και με ένα χαμόγελο μέχρι τα μουστάκια, γιατί ο χωριανός του τού είπε ότι μόνο σε αυτόν έδωσε τόσες γιατί τον συμπαθούσε. Στους άλλους που του ζήτησαν δεν έδωσε παραπάνω από 100.

Και έγινε η κηδεία. 7.000 σφαίρες λένε πως παίξανε για να ξεπροβοδίσουνε «της γης τον αντρειωμένο». Πρώτος και καλύτερος ο Κωστής. Γέμιζε και ξαναγέμιζε το πιστόλι του. Και το άδειαζε πάνω από το μνήμα του Λευτέρη.

Την ώρα της κηδείας τα τέσσερα παιδιά του Κωστή ήταν στο σπίτι και τρώγανε. Ξερά κουκιά φάβα τους έφτιαξε το Λενιώ. Δεν είχε ούτε σεντ να πάει στον μπακάλη να ψωνίσει. Και την άλλη μέρα πάλι κουκιά θα τρώγανε.

Αλλά ο Κωστής το πρεπό του το έκανε…