Πέρασε πάνω από ένας χρόνος από τότε που αυτή εδώ η στήλη είδε το φως της δημοσιότητας. Ήταν αρχές Αυγούστου του 2016, όταν ξεκίνησα να γράφω το «Χρονογράφημα». Αχαρτογράφητα και άγνωστα νερά για μένα μια τέτοια γραφή, αλλά το τόλμησα. Άλλα χρονογραφήματα μου άρεσαν περισσότερο, άλλα λιγότερο. Βλέπετε, αυτός που γράφει δεν έχει πάντα οίστρο. Άλλοτε το χέρι τρέχει μόνο του πάνω στο χαρτί (ή στο πληκτρολόγιο στις μέρες μας) και άλλες, πάλι, φορές κολλάει κι η μια λέξη δυσκολεύεται να βρει τη θέση της δίπλα στην άλλη. Η έμπνευση δεν είναι πάντα δεδομένη, ιδίως όταν πρέπει κάθε Πέμπτη βράδυ να παραδώσεις ένα κείμενο. Ψάχνεις την επικαιρότητα, σκαλίζεις τη μνήμη σου και πολλές φορές βρίσκεσαι σε αδιέξοδο. Ένας πανύψηλος τοίχος ορθώνεται μπροστά σου, το μυαλό σου σταματάει να γεννά ιδέες και σκέψεις και απλά κάθεσαι μπροστά στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή και το κοιτάς, σαν να το ρωτάς: «Τι γράφω τώρα;»