Νίκος Δερεδάκης

Όχι! Δεν μπορώ να σταθώ αλληλέγγυος στις καταλήψεις! Τουλάχιστον όταν εκφράζονται με αυτόν τον τρόπο. Και σε ποιες καταλήψεις άλλωστε;

Εκοιμήθη χθες το βράδυ σε ηλικία 87 ετών ο σεβάσμιος ιερέας π. Σταύρος Τζαγαράκης. Για τον παπά Σταύρο δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Όλη η κοινωνία του Ρεθύμνου γνωρίζει το θεάρεστο έργο που επετέλεσε ο μακαριστός ιερέας σε όλα αυτά τα χρόνια της διακονίας του. Ο «σταυρός» με το τίμιο ξύλο που κατείχε, τον είχε κάνει γνωστό σε όλον τον ορθόδοξο κόσμο. Καθημερινά τα τελευταία χρόνια, που ο παπά Σταύρος δεν ιερουργούσε πλέον, στη φιλόξενη κατοικία του, στην οδό Καλλιρόης Παρέν Σιγανού, ιδίως τους καλοκαιρινούς μήνες, η βεράντα έσφυζε από ζωή. Πιστοί από όλα τα μέρη της Ελλάδας και όχι μόνο, επισκέπτονταν τον σεμνό ιερέα για να ζητήσουν τη δύναμη του Σταυρού του. Και αυτός, αγόγγυστα πάντα, με το χαμόγελο στα χείλη, είχε μια καλή κουβέντα για τον καθένα για να απαλύνει τον πόνο του.

Με γοργούς ρυθμούς, μετά από ένα πολύ μεγάλο διάστημα ουσιαστικής απραξίας, κινούνται οι εργασίες στο νέο κλειστό γυμναστήριο-προπονητήριο στην περιοχή των Περιβολίων.

Τον Σεπτέμβρη του 2017 ανέλαβα, ουσιαστικά, τα νέα μου καθήκοντα ως Διευθυντής στο 10 ο Δημοτικό Σχολείο Ρεθύμνου στον Πλατανέ. Ένα σχολείο με πολλά κτηριακά προβλήματα, μιας και από 8/θέσιο κατασκευαστικά, για την τρέχουσα σχολική χρονιά έπρεπε να λειτουργήσει, για πρώτη φορά ως 12/θέσιο.

  Ιστορική ημέρα σήμερα και πέρασε στα ψιλά γράμματα. Και βέβαια μιλάω για την ιδρυτική διακήρυξη της 3 ης Σεπτεμβρίου του 1974 με την οποία ο Ανδρέας Παπανδρέου δημιούργησε το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα.

  Πέρασε πάνω από ένας χρόνος από τότε που αυτή εδώ η στήλη είδε το φως της δημοσιότητας. Ήταν αρχές Αυγούστου του 2016, όταν ξεκίνησα να γράφω το «Χρονογράφημα». Αχαρτογράφητα και άγνωστα νερά για μένα μια τέτοια γραφή, αλλά το τόλμησα. Άλλα χρονογραφήματα μου άρεσαν περισσότερο, άλλα λιγότερο. Βλέπετε, αυτός που γράφει δεν έχει πάντα οίστρο. Άλλοτε το χέρι τρέχει μόνο του πάνω στο χαρτί (ή στο πληκτρολόγιο στις μέρες μας) και άλλες, πάλι, φορές κολλάει κι η μια λέξη δυσκολεύεται να βρει τη θέση της δίπλα στην άλλη. Η έμπνευση δεν είναι πάντα δεδομένη, ιδίως όταν πρέπει κάθε Πέμπτη βράδυ να παραδώσεις ένα κείμενο. Ψάχνεις την επικαιρότητα, σκαλίζεις τη μνήμη σου και πολλές φορές βρίσκεσαι σε αδιέξοδο. Ένας πανύψηλος τοίχος ορθώνεται μπροστά σου, το μυαλό σου σταματάει να γεννά ιδέες και σκέψεις και απλά κάθεσαι μπροστά στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή και το κοιτάς, σαν να το ρωτάς: «Τι γράφω τώρα;»

            Συχνά πυκνά το τελευταίο διάστημα επισκέπτομαι τον κ. Λεωνίδα Καούνη, τον 97χρονο πια Ρεθυμνιώτη λόγιο, στο σπίτι του, στην πλατεία 25 ης Μαρτίου στην παλιά πόλη του Ρεθύμνου. Και είναι πραγματικά απολαυστικό να συζητάς με αυτόν τον άνθρωπο, που κουβαλά στις πλάτες του έναν σχεδόν αιώνα ελληνικής και κρητικής Ιστορίας.