Αποχαιρετισμός

 

Πέρασε πάνω από ένας χρόνος από τότε που αυτή εδώ η στήλη είδε το φως της δημοσιότητας. Ήταν αρχές Αυγούστου του 2016, όταν ξεκίνησα να γράφω το «Χρονογράφημα». Αχαρτογράφητα και άγνωστα νερά για μένα μια τέτοια γραφή, αλλά το τόλμησα. Άλλα χρονογραφήματα μου άρεσαν περισσότερο, άλλα λιγότερο. Βλέπετε, αυτός που γράφει δεν έχει πάντα οίστρο. Άλλοτε το χέρι τρέχει μόνο του πάνω στο χαρτί (ή στο πληκτρολόγιο στις μέρες μας) και άλλες, πάλι, φορές κολλάει κι η μια λέξη δυσκολεύεται να βρει τη θέση της δίπλα στην άλλη. Η έμπνευση δεν είναι πάντα δεδομένη, ιδίως όταν πρέπει κάθε Πέμπτη βράδυ να παραδώσεις ένα κείμενο. Ψάχνεις την επικαιρότητα, σκαλίζεις τη μνήμη σου και πολλές φορές βρίσκεσαι σε αδιέξοδο. Ένας πανύψηλος τοίχος ορθώνεται μπροστά σου, το μυαλό σου σταματάει να γεννά ιδέες και σκέψεις και απλά κάθεσαι μπροστά στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή και το κοιτάς, σαν να το ρωτάς: «Τι γράφω τώρα;»

Πενήντα χρονογραφήματα πέρασαν από τούτη εδώ τη στήλη. Τα θέματα ποικίλα: ιστορικά, κοινωνικά, πολιτικά αλλά και βιωματικά. Πολλές φορές περπατούσα στον δρόμο και συναντούσα φίλους και γνωστούς. «Σε διαβάζουμε» μου έλεγαν. Και αυτό μου έδινε θάρρος και κουράγιο να συνεχίσω.

Άλλωστε, δεν ήταν η πρώτη φορά που διατηρούσα μια μόνιμη στήλη στις πάντα φιλόξενες σελίδες της εφημερίδας ΡΕΘΕΜΝΟΣ. Είχα ξεκινήσει το 2005 με τη στήλη «Χωριόπολις», για να συνεχίσω το 2009 με τη «Χωριόπολις β΄». Έκαναν τον κύκλο τους κι έκλεισαν, όπως σήμερα κλείνει και ο κύκλος των «Χρονογραφημάτων». Πάγια θέση μου είναι «να μην πολυκαιρίζω», όπως το λέμε στην καθομιλουμένη.

Θα με ρωτήσετε, αν θα ανοίξει κι άλλος κύκλος δημοσιευμάτων. Το πιθανότερο είναι «ναι», θα απαντήσω χωρίς να το πολυσκεφτώ. Και αυτό δεν συμβαίνει επειδή μου αρέσει να βλέπω το όνομά μου στις σελίδες των εφημερίδων. Είναι ανάγκη. Μου είναι απαραίτητο να γράφω. Να εκφράζω τις σκέψεις μου και τους προβληματισμούς στο χαρτί και να τις μοιράζομαι με όλους εσάς. Που άλλοτε συμφωνούμε και άλλοτε πάλι διαφωνούμε, αφού ο καθένας μας έχει διαφορετική εικόνα και άποψη και θεώρηση για τα πράγματα.

Τα «Χρονογραφήματα» λοιπόν σας αποχαιρετούν, με την πίστη και την σχεδόν βεβαιότητα ότι θα ξαναβρεθούμε με κάτι διαφορετικό, αλλά εξίσου αληθινό, που θα αποτελεί πραγματική κατάθεση ψυχής, όπως κάνω όλα αυτά τα χρόνια που αρθρογραφώ.

Καλό φθινόπωρο!