Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες...

 

Ιστορική ημέρα σήμερα και πέρασε στα ψιλά γράμματα. Και βέβαια μιλάω για την ιδρυτική διακήρυξη της 3^ης Σεπτεμβρίου του 1974 με την οποία ο Ανδρέας Παπανδρέου δημιούργησε το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα.

Αχ! αυτό το ΠΑΣΟΚ… Σαν τώρα το θυμάμαι… Παραμονές εθνικών εκλογών του 1985. Μαθητής της Β’ Λυκείου εγώ στο Χαϊδάρι. Με μια παρέα συμμαθητών αποφασίσαμε σαν νέοι επαναστάτες να πάμε στην προεκλογική συγκέντρωση του Αντρέα στο Σύνταγμα. Ξεκινήσαμε νωρίς το απόγευμα με το λεωφορείο, το 812. Κατεβήκαμε στην πλατεία Κουμουνδούρου που ήταν το τέρμα. Όλη η πλατεία και οι γύρω δρόμοι γεμάτοι σημαίες με τον πράσινο ήλιο. «Ο ήλιος ο πράσινος, ο ήλιος που ανατέλλει μας οδηγεί, για μια Ελλάδα ελεύθερη σοσιαλιστική», ακουγόταν από τα μεγάφωνα σε όλη την Αθήνα. Φτάσαμε στην Ομόνοια μέσω της οδού Ευριπίδου και από εκεί μέσω της Πανεπιστημίου προσπαθήσαμε να φτάσουμε όσο πιο κοντά στην πλατεία Συντάγματος. Όσο πλησιάζαμε ο κόσμος πύκνωνε και ο παλμός και ο ενθουσιασμός διάχυτος. Ο Αντρέας όπως πάντα χαρισματικός… μαγικός. Μάγεψε και ξεσήκωσε το συγκεντρωμένο πλήθος που παραληρούσε.

Η συγκέντρωση τελείωσε κάπου στις 10 το βράδυ. Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής κατάκοποι και ξελαρυγγιασμένοι. «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά» φωνάζαμε, χωρίς να ξέρουμε βέβαια το γιατί… Ξανά πλατεία Ομονοίας και μετά πλατεία Κουμουνδούρου για το λεωφορείο της επιστροφής στο Χαϊδάρι. Αλλά πού λεωφορείο! Όλα ήταν γεμάτα! Περιμέναμε λίγη ώρα για κάποιο επόμενο που ποτέ δεν ήρθε. Τότε, κάποιος από την παρέα έριξε τη φαεινή ιδέα. Να επιστρέψουμε με τα πόδια στο Χαϊδάρι! Χωρίς πολλή περίσκεψη το δεχτήκαμε. Ήταν κοντά μεσάνυχτα. Αγοράσαμε και δυο-τρία φακελάκια ηλιόσπορους και ξεκινήσαμε τον ποδαρόδρομο. Δεν είχαμε συναίσθηση της απόστασης. Φτάσαμε στη λεωφόρο Καβάλας ξεγλωσσισμένοι και λυσσασμένοι από τους αλατισμένους ηλιόσπορους. 

   Εκεί έπεσε και δεύτερη ιδέα. Να κάνουμε ωτοστόπ! Σηκώναμε το χέρι με τεντωμένο τον αντίχειρα προς τα πάνω, αλλά η τύχη δεν ήταν με το μέρος μας. Ποιος λογικός θα σταματούσε να πάρει ένα τσούρμο παιδαρέλια μία ή ώρα το πρωί; Άσε που δεν χωρούσαμε όλοι σε ένα αυτοκίνητο!

Εκεί που μας είχε πλημμυρίσει η απογοήτευση και τα πόδια μας δεν μας κρατούσαν άλλο, σαν από θαύμα σταμάτησε δίπλα μας ένα ψυγείο κρεάτων! «Πού πάτε ρε παιδιά;», μας ρωτάει ο οδηγός. «Χαϊδάρι» του απαντάμε όλοι μαζί ξεψυχισμένοι.  «Αν θέλετε μπείτε πίσω. Δεν έχω εμπόρευμα. Δεν δουλεύει το ψυγείο», μας απάντησε ο οδηγός. Χωρίς να το πολυσκεφτούμε ανοίξαμε την πόρτα του ψυγείου και σκαρφαλώσαμε ένας-ένας. Ο τελευταίος έκλεισε τη βαριά πόρτα από μέσα. Το απόλυτο σκοτάδι κυριαρχούσε. Άλλοι καθίσαμε κάτω και άλλοι στηριχτήκαμε με την πλάτη στα πλαϊνά. Το φορτηγό ξεκίνησε και τότε μόνο καταλάβαμε την αποκοτιά μας. Στις στροφές πηγαίναμε από τη μια πλευρά στην άλλη, ενώ ένας στριγγός ήχος ακουγόταν πάνω από τα κεφάλια μας. Ήταν τα τσιγκέλια για τα κρέατα που πηγαινοέρχονταν ελεύθερα σε κάθε αλλαγή πορείας του φορτηγού. Κρύος ιδρώτας μας είχα λούσει όλους, φοβούμενοι μήπως κάποιο τσιγκέλι μας καρφωθεί στην πλάτη.

Μετά από λίγη ώρα, που μας φάνηκε αιώνας, ο οδηγός σταμάτησε. Μας άφησε στο Παλατάκι και από εκεί φτάσαμε στα σπίτια μας, περασμένες δύο τα ξημερώματα.

Κοντά στα πενήντα πλέον, μου έρχεται συχνά στο μυαλό αυτή η ιστορία των εφηβικών μου χρόνων. Και σήμερα, που το ΠΑΣΟΚ έχει τα γενέθλιά του, αποφάσισα να τη μοιραστώ μαζί σας. Και βέβαια για έναν ακόμη λόγο. Τέσσερις και βάλε δεκαετίες από την ίδρυσή του, το ΠΑΣΟΚ και γενικά ο μεσαίος χώρος ψάχνει να βρει τον βηματισμό του. Η κεντροαριστερά ψάχνει να απαλλαχθεί από τις κακοδαιμονίες και τα λάθη του παρελθόντος, να αναβαπτισθεί στην κολυμβήθρα του Σηλωάμ και να κάνει μια νέα αρχή.

Το μεγάλο στοίχημα του χώρου, αλλά και των ανθρώπων που κατά καιρούς πέρασαν από αυτόν, είναι αν θα τα καταφέρει. Ίδωμεν…