Είμαι επιστήμονας αλλά όχι πανεπιστήμονας!

 

Είμαι δάσκαλος, Διευθυντής στο 10^ο Δημοτικό σχολείο Ρεθύμνου. Καθημερινά με επισκέπτονται γονείς στο γραφείο μου και μου ζητούν τη γνώμη μου για διάφορα παιδαγωγικά θέματα που απασχολούν τους ίδιους και τα παιδιά τους. Όταν η περίπτωση είναι πιο δύσκολη καλώ να συμμετάσχει στη συζήτηση και ο δάσκαλος ειδικής αγωγής του σχολείου μου, ενώ, συχνά, συγκροτώ ειδική διεπιστημονική ομάδα από εκπαιδευτικούς διαφόρων ειδικοτήτων του σχολείου για να αντιμετωπίσουμε πιο περίπλοκες καταστάσεις. Όταν, κάποιες περιπτώσεις, αδυνατούμε να τις διαχειριστούμε στο πλαίσιο του σχολείου καταφεύγουμε σε άλλες υποστηρικτικές δομές της εκπαίδευσης που διαθέτουν πιο εξειδικευμένους επιστήμονες, όπως ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς, λογοπεδικούς, εργοθεραπευτές…

Όταν ήθελα να χτίσω το σπίτι μου απευθύνθηκα σε πολιτικό μηχανικό. Όταν ήθελα μια γνώμη για εργασιακά θέματα απευθύνθηκα σε εργατολόγο. Όταν με απασχολούσε κάποιο νομικό θέμα, ζήτησα την άποψη δικηγόρου. Όταν ήθελα να ψεκάσω το αμπέλι μου, πήγα σε γεωπόνο. Όταν χάλασε ο Η/Υ μου, τον πήγα σε τεχνικό.

Όταν έσπασα το πόδι μου, παλιότερα, πήγα σε ορθοπεδικό. Όταν μου ανέβηκε η πίεση, πήγα σε καρδιολόγο. Όταν ήθελα να κόψω μια ελιά στον λαιμό μου, πήγα σε δερματολόγο. Όταν χρειάστηκε να κάνω μια μικροεπέμβαση, πήγα σε χειρουργό.

Θα απορείτε, πιθανόν, πού θέλω να καταλήξω. Όλες αυτές είναι σκέψεις που με απασχολούν το τελευταίο διάστημα με αφορμή την έξαρση των κρουσμάτων του κορονοϊού, πανελλαδικά αλλά και στο Ρέθυμνο. Καθημερινά διαβάζω στον Τύπο γνώμες και απόψεις. Καθημερινά ακούω στην τηλεόραση το ίδιο. Αλλά εκεί που γίνεται ο κακός χαμός, που λέμε, είναι στα social media. Ο καθένας έχει τη δική του άποψη και θέση περί της νόσου, της πανδημίας και του εμβολιασμού.

Όχι, δεν πρόκειται για λοιμωξιολόγους που όλοι τους έχουν μια εμπεριστατωμένη επιστημονική άποψη. Πρόκειται για τον οποιοδήποτε άλλον/η. Που «είδαν» το κέρμα να κολλάει στο μπράτσο κάποιου εμβολιασμένου. Που «άκουσαν» τον τάδε γιατρό από τη Γουαδελούπη να μιλάει για τις παρενέργειες του εμβολίου. Που συμμετέχουν σε ομάδες μαζεύοντας υπογραφές για τον κίνδυνο που έχει η πατρίδα μας. Που αναφέρουν τα άρθρα του Συντάγματος, προσπαθώντας να μας πείσουν για την αντισυνταγματικότητα των εμβολιασμών.

Και όλους αυτούς και αυτές τους παρακολουθούν οι φοβισμένοι. Όλοι αυτοί που δεν είναι αρνητές των πάντων, αλλά απλά φοβούνται να κάνουν το εμβόλιο. Γιατί άκουσαν σε κάποιο κανάλι ότι ο τάδε ή η δείνα έπαθαν επιπλοκές μετά τον εμβολιασμό τους.

Κατανοώ τον φόβο όλων αυτών των συνανθρώπων μου. Το ίδιο φοβιτσιάρης είμαι κι εγώ όσον αφορά στους γιατρούς. Σπάνια πάω σε οδοντίατρο. Εξετάσεις θα κάνω μόνο όταν με πιέσει αφόρητα η γυναίκα μου κι ας είμαι 53 ετών. Το εμβόλιο της γρίπης δεν το έκανα ποτέ.

Το εμβόλιο όμως του κορονοϊού το έκανα από τους πρώτους. Πήγα στο Κ.Υ. Περάματος να το κάνω από τις αδιάθετες δόσεις που δικαιούμουν σαν εκπαιδευτικός. Θα μου πείτε, γιατί το έκανες εσύ, που δεν τα πας καλά με τους γιατρούς. «Δεν ξέρω», είναι η απάντηση. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα ήθελα να δω τον εαυτό μου, σαν καπνιστή 30 χρόνια, σε κάποιο κρεβάτι ΜΕΘ με τον αναπνευστήρα στο πρόσωπο. Ναι, αυτή η εικόνα με είχε συνταράξει. Κι έτσι πήρα την απόφαση. Και δεν το σκέφτηκα και καθόλου. Όλο, βέβαια, το διάστημα, πριν βγουν τα εμβόλια, είχα κάνει άπειρες συζητήσεις με φίλους γιατρούς που εμπιστευόμουνα. Ο Γιώργος ο Στεφανάκης, ο Πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου, που ακόμα του χρωστάω μια επίσκεψη για το θέμα της πίεσής μου, ήταν κάθετος: «Ναι, Νίκο! Να το κάνεις το εμβόλιο με κλειστά μάτια!». Παρακολουθούσα και όλες τις σοβαρές συζητήσεις σε κάποια κανάλια με τους λοιμωξιολόγους. Έβαλα το μυαλό μου να λειτουργήσει με τη λογική. Έκλεισα τα αυτιά και τα μάτια στις υστερικές φωνές και στην άλογη, αρνητική, προπαγάνδα των social media.

Στις 17 του Μάη έκανα τη δεύτερη δόση, πάλι στο Πέραμα. Αν έχετε την απορία, έκανα το εμβόλιο της Pfizer. Δεν ξέρω αν θα έκανα εμβόλιο άλλης εταιρείας. Θεωρώ, πάντως, ότι αν έφτανα έξω από το εμβολιαστικό κέντρο και μου έλεγαν ότι έχουμε άλλο εμβόλιο, θα το έκανα.

Συμπτώματα δεν είχα. Μόνο την πρώτη μέρα πονούσε λίγο το χέρι μου και δυσκολευόμουνα να το σηκώσω. Αυτό. Τίποτα άλλο. Ούτε πυρετό, ούτε ζαλάδες, ούτε «κομάρες», ούτε τίποτα.

Τώρα, πιστέψτε με, νιώθω ελεύθερος. Νιώθω νικητής. Προχωρώ στον δρόμο με σταθερό βήμα. Μιλάω με τους φίλους μου χωρίς να σκέφτομαι και χωρίς να τους αποφεύγω.

Μίλησα και άκουσα τη γνώμη των ειδικών. Σύμφωνα με αυτή πορεύτηκα. Δεν με επηρέασε ούτε ο φίλος μου ο πολιτικός μηχανικός, ούτε ο φίλο μου ο δικηγόρος, ούτε ο συνάδελφός μου στο σχολείο. Ούτε, βέβαια, οι υστερικές κραυγές του facebook.

Κάντε το ίδιο! Η ζωή είναι τόσο λίγη αλλά και τόσο όμορφη να την περνάμε μες στον φόβο και την αβεβαιότητα!