Η μεγαλειώδης συγκέντρωση

Ήταν το μεγάλο ερώτημα των τελευταίων εβδομάδων. Πότε θα κάναμε τα εγκαίνια του γραφείου του Συνδυασμού και πότε θα κάναμε την παρουσίαση του ψηφοδελτίου.

Τη Μεγάλη Εβδομάδα ήταν αδύνατον. Και η επόμενη εβδομάδα είχε θέματα. Η Δευτέρα του Πάσχα αργία, την Τετάρτη Πρωτομαγιά... Έμενε η Πέμπτη 2 Μαΐου και η Παρασκευή. Και η Παρασκευή δύσκολη ημέρα. Έτσι η Πέμπτη ήταν μονόδρομος.

Ο τόπος δεν μπορούσε να αλλάξει: Πλατεία Τεσσάρων Μαρτύρων μπροστά από το εκλογικό μας κέντρο. Αλλά πού ακριβώς; Το πεζοδρόμιο στενό. Αναγκαστικά έπρεπε να πάμε απέναντι, στον χώρο της πλατείας. Και πού θα στηνόταν η εξέδρα; Οι ιδέες πολλές: Μπροστά από την εκκλησία; Μπροστά από το περίπτερο; Μπροστά από το εκλογικό κέντρο; Μέχρι τελευταία στιγμή δεν είχε παρθεί απόφαση. Το ρίσκο μεγάλο. Ο ανοιχτός χώρος θέλει κόσμο... Πολύ κόσμο! Και τα ερωτήματα και οι αμφιβολίες διαδέχονταν η μια την άλλη: Θα πρέπει να κλείσουμε τον δρόμο; Και ποιον από τους δυο δρόμους; Ή μήπως και τους δυο; Αν κλείνονταν και οι δυο δρόμοι, τότε ο χώρος ενοποιούταν και ήταν τεράστιος! Πώς θα γέμιζε; Και άν όλο αυτό κατέληγε σε φιάσκο; Η μια σύσκεψη μετά την άλλη...

Βγήκε η  πρώτη πρόσκληση. Και μιλούσε για εγκαίνια του γραφείου. Την επομένη βγήκε καινούργια. Εγκαίνια και παρουσίαση συνδυασμού μαζί. Μετρούσαμε και ξαναμετρούσαμε την επιφάνεια της πλατείας. Πολλαπλασιάζαμε και διαιρούσαμε να δούμε πόσους ανθρώπους μπορεί να χωρέσει. Ο αριθμός ζάλιζε...

Την Πρωτομαγιά πάρθηκε η τελική απόφαση. Η εξέδρα να τοποθετηθεί μπροστά στο εκλογικό κέντρο. Και ο κόσμος από εκεί και πέρα. Κινητοποίηση κάναμε όσο μας επέτρεπαν οι ελάχιστες ημέρες. Αλλά κι εκεί υπήρχαν προβλήματα... Πώς θα σηκώσεις τον κόσμο από τον καναπέ του; Οι παλιές εποχές έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Και η Πέμπτη δύσκολη μέρα. Τα μαγαζιά ανοιχτά. Και βέβαια η διστακτικότητα του κόσμου να μην εκτεθεί. Να μην στιγματιστεί. Το «νέο» πάντα είναι δύσκολο.

Έφτασα στην πλατεία στις 8:00 ακριβώς. Αυτό που αντίκρισα δεν το πίστευα! Ο κόσμος είχε ήδη αrχίσει να μαζεύεται. Και όσο περνούσε η ώρα τόσο η πλατεία γέμιζε... και γέμιζε... Ο κόσμος άρχισε να κατεβαίνει στον δρόμο. Τα ταξί έφυγαν. Ο δρόμος γέμισε. Γέμισε και ο δρόμος μπροστά από την εκκλησία. Πλέον όλη η περιοχή είχε ενoποιηθεί. Δρόμοι και πάρκο είχαν γίνει ένα. Και ο κόσμος πολύς! Πάρα πολύς!

Ο αγιασμός άρχισε... Και μετά η ομιλία του Θοδωρή. Και το τέλος άρχισε να καλεί έναν έναν τους υποψηφίους πάνω στην εξέδρα. Από εκεί στεκόμασταν, πίσω από την εξέδρα, αντιλαμβανόμασταν ότι υπήρχε πολύς κόσμος. Αλλά δεν μπορούσαμε να έχουμε πλήρη εικόνα.

Όταν ήρθε η σειρά μου να ανέβω στην εξέδρα, εκεί πράγματι αντιλήφθηκα το πλήθος των Ρεθεμνιωτών. Η ματιά μου αγκάλιασε όλη την πλατεία. Κενό δεν μπορούσα να δώ απ΄την εκκλησία μέχρι το δυτικότερο μέρος της πλατείας. Κόσμος πολύς και πυκνά τοποθετημένος. Και αυτό το ανέφερα από το μικρόφωνο.

Τελειώνοντας η εκδήλωση ανακατευτήκαμε οι υποψήφιοι με τον κόσμο. Οι ευχές έδιναν και έπαιρναν. Ένα κλίμα ενθουσιασμού και ευφορίας ήταν διάχυτο σε όλους.

Και όχι! Όλοι αυτοί που ήρθαν δεν ήταν προϊόν της κινητοποιήσής μας. Ο κόσμος ήρθε μόνος του! Αυτόβουλα. Χωρίς να λογαριάσει την ημέρα. Χωρίς να υπολογίσει ότι θα τον δούν και θα τον κρίνουν. Σηκώθηκε από τον καναπέ του και βροντοφώναξε ότι το παλιό φεύγει! Και έρχεται το νέο!!!