Κρίση και δημόσιος τομέας

Τα τελευταία 4 χρόνια η χώρα μας βιώνει μια πρωτόγνωρη κρίση. Κρίση που ξεκίνησε ως οικονομική και κατέληξε να είναι συστημική. Δυστυχώς, το μεταπολιτευτικό πολιτικό προσωπικό της χώρας αποδείχτηκε κατώτερο των περιστάσεων. Θεωρώντας τη χώρα τσιφλίκι τους, έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν για να την καταστρέψουν, βοηθούμενοι και συμπαρασυρόμενοι από αυλοκόλακες και ημετέρους, που προσέβλεπαν σε ιδία οφέλη. Η ελληνική κοινωνία ζούσε μια κατάσταση πλασματικής ευημερίας, μια απόλυτη νιρβάνα, που κανείς δεν έδειχνε να ενδιαφέρεται πώς και από πού παράγεται ο πλούτος που καταναλώνεται. Τα δανεικά ήταν η εύκολη λύση που βούλωνε τα στόματα ακόμα και αυτών των ολίγων που εξέφραζαν κάποιον προβληματισμό. Οι ελάχιστοι διαφωνούντες θεωρούνταν προβοκάτορες, γραφικοί ίσως και επικίνδυνοι.

Η φούσκα όμως έσκασε και όλοι προσγειώθηκαν ανώμαλα. Η ανεπάρκεια των κυβερνήσεων αποκαλύφθηκε σε όλο της το μεγαλείο, αφού το μόνο που έκαναν ήταν να σκύβουν το κεφάλι, συμφωνώντας και υπογράφοντας, άκριτα, οτιδήποτε τους έδιναν οι ευρωπαίοι «φίλοι» μας στο βωμό του μηχανισμού στήριξης της Ελλάδας. Και έτσι ήρθαν τα ΜΝΗΜΟΝΙΑ 1 και 2 και η δανειακή σύμβαση που αποτέλεσαν την ταφόπλακα της ελληνικής κοινωνίας.

Όλο αυτό το διάστημα στήθηκε μια ενορχηστρωμένη επίθεση εναντίον των Ελλήνων πολιτών και των δημοσίων υπαλλήλων, ειδικότερα. Δηλώσεις όπως: «μαζί τα φάγαμε», «κοπρίτες οι Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι», «1 εκ. δημόσιοι υπάλληλοι κατέστρεψαν την Ελλάδα», προσπάθησαν να διαιρέσουν την ελληνική κοινωνία και να δημιουργήσουν κλίμα ανασφάλειας και εκφοβισμού.

Παράλληλα, άρχισαν, σταδιακά, οι μειώσεις των αποδοχών των υπαλλήλων, δημοσίων και ιδιωτικών, ενώ τα χαράτσια και οι φόροι, άμεσοι και έμμεσοι, άρχισαν να αποτελούν καθημερινό φαινόμενο. Βεβαία, οι έχοντες και οι κατέχοντες παρέμειναν και παραμένουν στο απυρόβλητο, και τα χαμηλά και μεσαία κοινωνικά στρώματα πλήρωσαν και συνεχίζουν να πληρώνουν την κρίση.

Και ενώ οι δηλώσεις για έξοδο της χώρας από την κρίση σε 1 με 2 χρόνια, παρέμειναν άδειο πουκάμισο, η αλήθεια και η πραγματικότητα, μέρα με τη μέρα, αποκαλύπτονται με ιδιαίτερα απεχθή και αδυσώπητο τρόπο:

·        Η ανεργία έχει σκαρφαλώσει στο εφιαλτικό ποσοστό του 26%, πλήττοντας, κυρίως, τους νέους.

·        Οι μισθοί και οι συντάξεις θεωρούνται, πλέον, προνοιακα επιδόματα, αδύνατα να καλύψουν τις ήδη αυξημένες ανάγκες της μέσης ελληνικής οικογένειας.

·        Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις βάζουν λουκέτο καθημερινά, αδυνατώντας να αντέξουν στην αυξανόμενη ύφεση.

·        Σύστημα Υγείας, ουσιαστικά, δεν υφίσταται, αφού με τη δημιουργία του ΕΟΠΥΥ, το σύνολο, σχεδόν των Ελλήνων έμεινε ανασφάλιστο, ενώ οι δημόσιες δομές υγείας υπολειτουργούν και υποβαθμίζονται καθημερινά.

·        Η παιδεία υποβαθμίζεται κι αυτή καθημερινά, με τα κονδύλια να φθίνουν και τα σχολεία να αδυνατούν να δώσουν ακόμα και τίτλους σπουδών, λόγω έλλειψης διδακτικού προσωπικού.

·        Το πετρέλαιο θέρμανσης αποτελεί, πλέον, άπιαστο όνειρο για το μέσο ελληνικό νοικοκυριό, ενώ οι εναλλακτικοί τρόποι θέρμανσης έχουν φθάσει κι αυτοί σε δυσθεώρητα κόστη.

·        Οι φόροι και τα χαράτσια, μαζί με τα ληξιπρόθεσμα δάνεια, αποτελούν βρόγχο για τη μέση ελληνική οικογένεια, που αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους.

Απ’ την άλλη, ο δημόσιος τομέας και οι λειτουργοί του, θεωρούνται ο αποδιοπομπαίος τράγος και εν πολλοίς οι μεγάλοι υπεύθυνοι της κρίσης. Η ενορχηστρωμένη επίθεση που δέχεται από τις μνημονιακές κυβερνήσεις και το σύνολο των ΜΜΕ, είναι άνευ προηγουμένου. Σαφώς, δεν μπορεί να ισχυριστεί, κανείς, ότι δεν έχουν γίνει λάθη, δεν έχουν γίνει παραλείψεις. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι ο δημόσιος τομές και οι δημόσιοι υπάλληλοι λειτουργούν υποδειγματικά. Και βέβαια, και ότι ο συνδικαλισμός και οι κατά καιρούς εκφραστές του δεν είναι άμοιροι ευθυνών.

Εδώ, όμως, βλέπουμε να εξυφαίνεται ένα σχέδιο πλήρους υποβάθμισης και απαξίωσης αρχικά, και ξεπουλήματος, στη συνέχεια, του δημόσιου τομέα. Οτιδήποτε έχει να κάνει με το δημόσιο τομέα, οδηγείται στην κοινωνική πυρά ως σάπιο, ανήθικο και αντιπαραγωγικό.

            Μετά τις δραματικές μειώσεις των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων σε επίπεδα βαλκανικών χωρών, οι οποίες, ας σημειώσουμε, σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό, έφεραν την έλλειψη ρευστότητας και την ύφεση στην αγορά, η τρικομματική κυβέρνηση προχωρά σε αθρόες και μαζικές απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, καλυμμένες με το μανδύα της μετακίνησης και της διαθεσιμότητας. Δεκάδες χιλιάδες συνάνθρωποί μας θα δουν την πόρτα της εξόδου στο τρέχον έτος, ενώ η πρόβα τζενεράλε έγινε το 2012 με την υπαγωγή σε διαθεσιμότητα μερικών χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, κυρίως από το χώρο της Αυτοδιοίκησης. Το «τεκμήριο της αθωότητας» που μέχρι τώρα ίσχυε στο δημόσιο τομέα, άρθηκε κι αυτό. Κανείς δημόσιος υπάλληλος δεν θα μπορεί να εργαστεί πλέον απερίσπαστος, αφού πάνω απ το κεφάλι του θα κρέμεται η δαμόκλειος σπάθη της αργίας ή της απόλυσης. Αλήθεια, πιστεύουν οι επαΐοντες ότι με αυτόν τον τρόπο θα βγει η χώρα από την κρίση; Με το δούρειο ίππο της αξιολόγησης, που βρίσκεται προ των πυλών, θα λύσουν το πρόβλημα της χώρας; Οι επενδύσεις που 4 χρόνια υπόσχονται ότι θα έρθουν από το εξωτερικό και θα αποτελέσουν τη σανίδα σωτηρίας της ελληνικής οικονομίας, που είναι; Μήπως, θέλουν πρώτα να εξαθλιώσουν την ελληνική κοινωνία, να τη φέρουν στο κατώτατο σημείο διαβίωσης, ώστε μετά να έρθουν τα διεθνή καρτέλ και τραστς και να εξαγοράσουν έναντι πινακίου φακής όλα τα φιλέτα της ελληνικής επικράτειας, είτε πρόκειται για ιδιωτικό είτε για δημόσιο τομέα; Είναι τυχαίο, άραγε, ότι οι υδρογονάνθρακες ανακαλύφθηκαν μόλις πέρυσι στις ελληνικές υποθαλάσσιες περιοχές; Ότι όλοι αυτοί που φώναζαν χρόνια τώρα για την ύπαρξή τους θεωρούνταν γραφικοί; Ότι έπρεπε να υπογραφούν οι δανειακές συμβάσεις για να αρχίσει να υπάρχει κινητικότητα;

Η Ελλάδα και οι Έλληνες πρέπει να προχωρήσουμε ενωμένοι. Η λογική και η φιλοσοφία του διαίρει και βασίλευε, που σκόπιμα καλλιεργείται πρέπει να λάβει τέλος. Πρέπει όλοι να αντιληφθούμε ότι η ανάπτυξη και η ευημερία δεν μπορεί να επιτευχθεί μονόπλευρα. Ο δημόσιος τομέας και η οικονομία έχουν ανάγκη τον ιδιωτικό, όπως και ο ιδιωτικός τομέας για να αναπτυχθεί, έχει ανάγκη ένα σωστό και υγιή δημόσιο τομέα. Όχι όμως με τον τρόπο και τη σχέση που αυτοί που μας κυβερνούν, σκέφτονται και οραματίζονται, ακολουθώντας πιστά και κατά γράμμα τις συμβουλές και τις επιταγές των εταίρων μας.

ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΑΠΕΤΥΧΕ!

 Η ΕΛΛΑΔΑ ΩΣ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΟ ΠΕΘΑΝΕ!!!

Για να μπορέσουμε εμείς, η μεσαία τάξη της χώρας, να ξαναβρεί το βηματισμό της, πρέπει να προχωρήσουμε όλοι μαζί. Η καταστροφή της μιας κοινωνικής και επαγγελματικής τάξης, θα συμπαρασύρει και την άλλη. Ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Είμαστε όλοι κρίκοι της ίδιας κοινωνικής αλυσίδας. Αν σπάσει ο ένας, διαταράσσεται η κοινωνική συνοχή, καταστρέφεται το κράτος, καταστρέφεται η οικονομία.

Ας γίνει, λοιπόν, αφετηρία η αποψινή συνάντηση να προχωρήσουμε όλοι μαζί, δημόσιος και ιδιωτικός τομέας. Να σπάσουμε τα δεσμά της εξάρτησης! Να δώσουμε ένα όραμα και μια προοπτική στη ζωή μας! Να δώσουμε ένα όραμα και μια προοπτική στη χώρα και στα παιδιά μας! Να διώξουμε το σάπιο και να κρατήσουμε το υγιές!

ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ!!!

(η ομιλία εκφωνήθηκε στην εκδήλωση που διοργάνωσε το Ν.Τ. ΑΔΕΔΥ Ρεθύμνου στις 23/1/2013 σχετικά με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο δημόσιος Τομέας).