TOP-TEN ADIDAS: Το θρυλικό μπασκετικό παπούτσι!

 

Αρχές της δεκαετίας του 1980 ξεκίνησα να κάνω τα πρώτα μπασκετικά μου βήματα στο Χαϊδάρι που μέναμε τότε οικογενειακά. Η αθλητική μόδα δεν είχε τότε αναπτυχθεί όπως είναι σήμερα. Ούτε social media υπήρχαν, ούτε η τηλεόραση έδειχνε διαφημίσεις αθλητικών ειδών. Ό,τι βλέπαμε ήταν από τις μεταδόσεις των αγώνων από την τότε κρατική τηλεόραση και από το περιοδικό SUPER BASKET που ήμουνα φανατικός αναγνώστης. Ακόμα δεν είχαμε πάρει το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1987, ώστε το μπάσκετ να γίνει το εθνικό μας άθλημα.

Ο Γκάλης δεν είχε έρθει ακόμα από την Αμερική, για να λανσάρει τα αθλητικά παπούτσια PONY, που φορούσε σε κάθε αγώνα. Τα ινδάλματά μας ήταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης, που τότε έπαιζε στον Ιωνικό Νικαίας και ο Τάκης Κορωναίος του Παναθηναϊκού. Ο μεν Κορωναίος φορούσε τα παπούτσια CONVERSE ALL-STAR, ενώ ο Γιαννάκης φορούσε το ακριβότερο, τότε, παπούτσι, το TOP-TEN της ADIDAS. Η NIKE δεν είχε ακόμη μπει για τα καλά στην ελληνική αγορά.

Τα πρώτα μου μπασκετικά παπούτσια ήταν τα CONVERSE. Τότε κόστιζαν περίπου 5-6 χιλιάδες δραχμές. Δεν τα έλεγες και φθηνά. Το όνειρό μου, όμως, όπως και πολλών άλλων παιδιών, ήταν να φορέσουμε το TOP-TEN! Το απόλυτο μπασκετικό παπούτσι, αλλά και το πιο ακριβό, μιας και κόστιζε 10 χιλιάδες δραχμές, σχεδόν διπλάσια τιμή από τα υπόλοιπα. Αυτό φορούσαν και οι παίχτες των περισσότερων εθνικών ομάδων που βλέπαμε στην τηλεόραση.

Όταν βλέπαμε κάποιον συμμαθητή μας να τα φοράει σκάγαμε από τη ζήλια μας, αφού αυτός φρόντιζε να τα προβάλλει και να τα επιδεικνύει με κάθε τρόπο. Και μιλάμε για το μποτάκι, γιατί έβγαινε και το χαμηλό μοντέλο, το οποίο, όμως δεν ήταν τόσο ελκυστικό.

Είχα φάει τον πατέρα μου να μου το αγοράσει. Αυτός, όμως, ήταν κάθετος και ανένδοτος! Βλέπετε, ήμασταν τρία αγόρια και έπρεπε να αγοράσει και σε αυτούς παπούτσια. Τελικά, με μούτρα, κλάματα και απίστευτη πίεση τον έπεισα! Έτσι, το 1984, μαθητής, πλέον, της Α’ Λυκείου κατεβήκαμε μαζί στο κέντρο της Αθήνας για να τα αγοράσουμε. Το παζάρι του μπαμπά, να του κόψουν κανένα 500άρικο, απέβη άκαρπο. Ακατέβατα 10 χιλιάρικα! Ένα-ένα τα μέτρησε (δεν είχαν κυκλοφορήσει ακόμα τα 5χίλιαρα) και μάτωνε η ψυχή του! «Κανόνισε να τα σκίσεις πριν την ώρα τους», μου είπε με τα μούτρα κατεβασμένα, αλλά εμένα η χαρά μου ήταν ανείπωτη, που ούτε του έδωσα σημασία.

Με την ξαδέρφη μου τη Βάσω, στη Θεσσαλονίκη, το 1984, φορώντας τα TOP TEN 

Την άλλη μέρα, πρωί-πρωί τα έβαλα για να πάω σχολείο. Έλαμπα ολόκληρος! Οι συμμαθητές μου τα είδαν αμέσως! Άρχισαν να μου τα πατάνε για τα καλορίζικα, όπως κάναμε τότε. Εγώ προσπαθούσα να αποφύγω τα πατήματα για να μην τα λερώσω! Ήταν τόσο αστραφτερά!

Από εκείνη τη μέρα, δεν θυμάμαι να τα έβγαλα από τα πόδια μου: Με αυτά πήγαινα στο σχολείο, με αυτά πήγαινα να παίξω μπάσκετ, με αυτά στα πάρτι, με αυτά και στην παρέλαση! Και κάθε Σάββατο πρωί είχε καθαριότητα! Έβγαζα με προσοχή τα κορδόνια και τα έπλυνα στον νιπτήρα με ΤΡΙΛΕΤ. Μετά, σε μια παλιά οδοντόβουρτα, έβαζα και σε αυτή απορρυπαντικό και τα έτριβα προσεκτικά για να καθαρίσουν, χωρίς να τα γδάρω. Ήξερα, πως θα τα φορούσα όλη κι όλη μια χρονιά, αφού το πόδι μου θα μεγάλωνε.

Τελικά, η χρονιά βγήκε οριακά. Δεν ήταν ότι μεγάλωσε το πόδι μου, αλλά τρύπησαν από κάτω από την πολλή χρήση! Αλλά και τα ευχαριστήθηκα και το κομμάτι μου έκανα!