Δάσκαλε! Αυτό δεν είναι για δημοσίους υπαλλήλους!

 

Πρέπει να ήταν το 1979 ή 1980. Στην Αθήνα μέναμε τότε, στο Χαϊδάρι. Ο πατέρας μου, δάσκαλος σε ένα δημοτικό της περιοχής, συνήθιζε να ψωνίζει κρέας από ένα συνοικιακό κρεοπωλείο, του Μάκη. Μια μέρα, που μπήκε στο κρεοπωλείο, είδε κρεμασμένο στο τσιγκέλι ένα λαχταριστό κατσικάκι. Ρώτησε τον κρεοπώλη πόσο κοστίζει το κιλό, για να πάρει την αποστομωτική απάντηση: «Δάσκαλε! Αυτό δεν είναι για δημοσίους υπαλλήλους!».

Πέρασαν τα χρόνια και ήρθε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Στην 4ετία 1981-1985 έγιναν κοσμογονικές αλλαγές στην Παιδεία! Καταργήθηκε το πολυτονικό σύστημα, που ταλαιπώρησε γενεές παιδιών και ήρθε το μονοτονικό. Καταργήθηκε η σχολική ποδιά. Καταργήθηκαν τα γυμνάσια Αρρένων-Θηλέων και για πρώτη φορά υπήρξαν στις τάξεις αγόρια και κορίτσια μαζί. Γράφτηκαν καινούργια σχολικά εγχειρίδια. Καταργήθηκαν οι επιθεωρητές, ο φόβος και ο τρόμος των εκπαιδευτικών και ήρθε ο θεσμός των σχολικών συμβούλων. Δημιουργήθηκαν τα Παιδαγωγικά τμήματα τετραετούς εκπαίδευσης για να αντικαταστήσουν τις «φτωχές» Παιδαγωγικές Ακαδημίες διετούς εκπαίδευσης. Ιδρύθηκαν τα Διδασκαλεία για τη μετεκπαίδευση των εκπαιδευτικών.

Και ανάμεσα σε όλα αυτά οι εκπαιδευτικοί είδαν τις μηνιαίες αποδοχές τους να αυξάνονται ραγδαία! Από το «κακορίζικο τρεις κι εξήντα», οι εκπαιδευτικοί άρχισαν να αμείβονται με αξιοπρεπείς μισθούς και να μην αποτελούν τους φτωχούς συγγενείς της ελληνικής κοινωνίας, ο δάσκαλος να μην είναι πια «δασκαλάκος». Και ο πατέρας μου μπορούσε πια να αγοράζει και το κατσικάκι από τον Μάκη, τον κρεοπώλη και να μην αποτελεί είδος πολυτελείας!