Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία... (Με αφορμή μια ασφαλτόστρωση)

 

Η οδός Κιλελέρ στα Περιβόλια μέχρι προχθές

Πάντα μου άρεσε να ακούω τη μάνα μου να μου αφηγείται ιστορίες από τα παλιά Περιβόλια… Τα Περιβόλια των παιδικών της χρόνων.

 Το πατρικό της σπίτι ήταν το τελευταίο προς τη θάλασσα στην άκρη του ρέματος που το λέγανε «της Ζωής Μανουσάκη». Ναι, τα Περιβόλια, τότε, προπολεμικά, αλλά και μετά τον πόλεμο, δεν είχαν δρόμους. Μόνο ρυάκια κατέληγαν στην παραλία, που δεξιά κι αριστερά τους ήταν χτισμένα τα σπίτια του οικισμού. Ρυάκια, κάπου ένα με ενάμισι μέτρο βάθος, που το χειμώνα έτρεχαν ορμητικά τα νερά και το καλοκαίρι οι κοίτες τους ήταν γεμάτες με κροκάλες, ποταμίσιες «μαγλινές» πέτρες. Με προσοχή οι κάτοικοι περνούσαν το στενό μονοπατάκι, στις όχθες του ρυακιού για να μπουν στα ταπεινά σπιτάκια τους. Και αλίμονο αν η βροχή ήταν δυνατή και κρατούσε πολλή ώρα. Τότε, «έσερνε» το ρυάκι και τα νερά του μικρού χειμάρρου έμπαιναν και πλημμύριζαν τα σπίτια.

Το 1964 εξελέγη Δήμαρχος Ρεθύμνου ο Περβολιανός γιατρός Ευάγγελος Δασκαλάκης. Πρώτη φορά τα παραμελημένα Περιβόλια είχαν δικό τους Δήμαρχο, που να ξέρει τα προβλήματα της περιοχής. Ο Δασκαλάκης έβαλε στόχο του να αποχτήσουν τα Περιβόλια, επιτέλους, δρόμους. Έπεισε τους κατοίκους, με το καλό ή με το άγριο, πολλές φορές, να αφήσουν μια «πατέ γης» ο καθένας ώστε τα ρυάκια, που ήταν πολλά, να γίνουν δρόμοι. Λένε, πως ακόμη και με το πιστόλι πάνω στο τραπέζι ο Δασκαλάκης αποσπούσε τη συγκατάθεση ορισμένων Περβολιανών.

Κι έτσι, τα ρυάκια μπαζώθηκαν κι έχουμε τα στενά δρομάκια των Περιβολίων που όλοι σήμερα γνωρίζουμε. Για χρόνια ολόκληρα παρέμεναν χωματόδρομοι, αφού ο Δασκαλάκης καθαιρέθηκε από τη Δήμαρχος τον Δεκέμβριο του 1967 όταν ήρθε η Χούντα των Συνταγματαρχών.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 οι χωματόδρομοι των Περιβολίων αρχίζουν σιγά σιγά να τσιμεντοστρώνονται. Το 1987 ονοματοθετήθηκαν. Κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ, τότε, και το κύμα του σοσιαλισμού που έπνεε σε όλη την Ευρώπη παρέσυρε και την ονοματοθεσία των δρόμων. Οδός Ειρήνης, Κιλελέρ, Σκοπευτηρίου Καισαριανής, παρέπεμπαν σε λαϊκούς αγώνες. Άργησαν, βέβαια, οι κάτοικοι να συνηθίσουν αυτή τη νέα πραγματικότητα της ονοματοθεσίας. Για χρόνια πολλά, θυμάμαι, η οδός Κιλελέρ αποκαλούνταν «το στενό της Λαδιά», αφού η γνωστή και αγαπημένη δημοσιογράφος, Εύα Λαδιά έμενε εκείνα τα χρόνια εκεί.

Όλα αυτά τα χρόνια τα σπίτια είχαν βόθρους. Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 η ΔΕΥΑΡ έσκαψε όλους τους δρόμους των Περιβολίων για να περάσει κεντρικό αγωγό αποχέτευσης. Οι τσιμεντένιοι δρόμοι λαβώθηκαν και αποκαταστάθηκαν όπως όπως. Στη συνέχεια, οι παρόδιοι ιδιοκτήτες έπρεπε να συνδεθούν στον κεντρικό αγωγό της ΔΕΥΑΡ. Καινούργια σκαψίματα, καινούργιες πληγές στο ήδη λαβωμένο οδόστρωμα.

Η οδός Κιλελέρ μετά την ασφαλτόστρωση

Η κατάσταση αυτή έμενε ίδια και απαράλλαχτη μέχρι σήμερα. Τσιμεντοστρωμένοι και βαθιά πληγωμένοι δρόμοι, με επικίνδυνο, ανώμαλο οδόστρωμα, μισού σχεδόν αιώνα! Τις δύο τελευταίες ημέρες ασφαλτοστρώθηκαν δύο δρόμοι. Η Αμπελακίων και η Κιλελέρ. Η αίσθηση διαφορετική. Πρωτόγνωρη. Αν και αυτό θα έπρεπε να ήταν το δεδομένο, έπρεπε να περάσουν σχεδόν πενήντα χρόνια για να επιτευχθεί…