Έφυγε ο «οδηγός των Ορέων» Δημήτρης Κορνάρος

Πάγωσε το αίμα μου όταν σήμερα, 16 Απριλίου, όταν διάβασα στο διαδίκτυο ότι ο Δημήτρης Κορνάρος, το πρωί της Μ. Τετάρτης, στα 62 του χρόνια, έφυγε από κοντά μας προδομένος από την καρδιά του, την ώρα που έπινε τον καφέ του στο χωριό Προφήτης Ηλίας του Ηρακλείου.

Πολυδιάστατη προσωπικότητα ο Δημήτρης, ήταν ο άνθρωπος της κοινωνικής προσφοράς, ο άνθρωπος του εμείς κι όχι του εγώ. Γνωστός ακτιβιστής, άνθρωπος του πολιτισμού, της Ιστορίας και των παραδόσεων της Κρήτης, είχε δημιουργήσει τον «Οίκο Αντοχής», έναν πρότυπο χώρο πνευματικών και πολιτικών συζητήσεων και αναζητήσεων. Πίνοντας τα βραστάρια από κρητικά βότανα που ο ίδιος είχε συλλέξει από την ανεξάντλητη κρητική γή, που ο Δημήτρης είχε λατρέψει ως ερωμένη, μπορούσες να συζητήσεις με τούς γνωστούς και άγνωστους θαμώνες ό,τι μπορούσε να βάλει ο νους σου.

Με τον Δημήτρη γνωριστήκαμε τον Ιούλιο του 2014, κατά την ακτιβιστική μας δράση ενάντια στην υδρόλυση των χημικών της Συρίας στη θάλασσα της Μεσογείου από το αμερικάνικο πλοίο CAPE RAY. Ήταν ο ένας από τους δυο εθελοντές καπετάνιους που θα οδηγούσαν τα ιστιοφόρα THOMAS I και THOMAS II, που το συντονιστικό της Κρήτης είχε ναυλώσει, για να βρούμε το αμερικάνικο πλοίο στα νερά της Μεσογείου και να αποτρέψουμε την υδρόλυση.

Παραθέτω το απόσπασμα από το ανέκδοτο ημερολόγιο που τηρούσα σε εκείνη τη δράση και αφορά στη γνωριμία μας με τον ΜΕΓΑΛΟ Δημήτρη Κορνάρο.

            «Κατά τις 6:00 το πρωί, με το πρώτο φως της ημέρας που μπήκε από το μικρό φινιστρίνι της καμπίνας, κατάλαβα ότι δεν υπήρχε περίπτωση, πια, να με πάρει ο ύπνος. Σηκώθηκα όσο πιο αθόρυβα μπορούσα, για να μην ξυπνήσω το Γιάννη, που δεν καταλάβαινε τίποτα! Μπήκα στην μικροσκοπική τουαλέτα της καμπίνας και έριξα μπόλικο νερό στο πρόσωπό μου και τα μάτια μου που έτσουζαν από την αϋπνία.   Περπατώντας στις μύτες, μιας και ήμουν ο πρώτος που σηκωνόμουνα,  ανέβηκα στο κατάστρωμα από τη μικρή ξύλινη και απότομη σκάλα. Ανάπνευσα με ικανοποίηση, βαθιά, το φρέσκο, δροσερό, θαλασσινό αέρα, αφού στις καμπίνες η ατμόσφαιρα ήταν βαριά.

Εκεί, στον ξύλινο πάγκο, με το μαύρο μαντήλι να του σκεπάζει τα μάτια, βρήκα να απολαμβάνει, πραγματικά, τον ύπνο του ο καπετάνιος μας, ο Δημήτρης, μια ξεχωριστή και ιδιαίτερη προσωπικότητα: 55άρης,  ψηλός ξερακιανός με παχιά γκρίζα γενειάδα, απόφοιτος του Μαθηματικού τμήματος, με μεταπτυχιακές σπουδές, αντιρρησίας συνείδησης, οπαδός της αποανάπτυξης, «οδηγός ορέων» στο επάγγελμα, όπως μου δήλωσε, ασχολούνταν με τον εναλλακτικό τουρισμό. Το επόμενο διάστημα, μάλιστα, θα ξεκινούσε ένα περιηγητικό πρόγραμμα «στα βήματα του Κράϊπε», ακολουθώντας με τουρίστες όλη αυτή την ορεινή διαδρομή, που τη διάρκεια της Εθνικής Αντίστασης ακολούθησε η ομάδα των Ανταρτών που είχαν απαγάγει τον Γερμανό Στρατηγό Κράιπε.

Κάθισα αθόρυβα απέναντί, χωρίς να τον ξυπνήσω παρατηρώντας τον. Για άλλη μια φορά αναρωτήθηκα τι δουλειά είχα εγώ σε αυτή την επιχείρηση. Πριν ολοκληρώσω τη σκέψη μου, ο Δημήτρης, αισθανόμενος ότι δεν είναι μόνος του, παραμέρισε αργά το μαντήλι που σκέπαζε το πρόσωπό του και μισάνοιξε τα μάτια του. Μου χαμογέλασε και σηκώθηκε αργά.

-          Είσαι πολλή ώρα εδώ; με ρώτησε.

-          Μπά! Πριν λίγο σηκώθηκα, του απάντησα.

-          Δεν σου κόλλησε ύπνος, ε;

-          Ε! λίγο κοιμήθηκα. Δεν βολευόμουν και πολύ…

-          Ε! την πρώτη φορά έτσι είναι, μου απάντησε με ένα αχνό μειδίαμα. Πάμε να πλυθούμε λίγο.

Κατεβάσαμε τη γέφυρα που συνέδεε το σκάφος με την προβλήτα του λιμανιού των Χανιών. Παρόλο που από την προηγούμενη βραδιά την είχα διασχίσει αρκετές φορές, ακόμα φοβόμουν μην χάσω την ισορροπία μου και βρεθώ στο νερό. Ο Δημήτρης τη δρασκέλισε με δυο βήματα. Την πέρασα κι εγώ με προσοχή, κρατώντας τα σχοινιά δεξιά κι αριστερά. Ακολουθούσα το Δημήτρη που έδειχνε να ξέρει τα κατατόπια. Πήγαμε στις δημοτικές τουαλέτες που βρίσκονταν πίσω από το κτήριο του Λιμεναρχείου. Με εντυπωσίασε η καθαριότητά τους. Ρίξαμε μπόλικο νερό στο πρόσωπό μας και εκεί πραγματικά, ξύπνησα!

Ξαναγυρίσαμε στο σκάφος, φτιάξαμε «καραβίσιο» καφέ και πιάσαμε την κουβέντα».

Εκείνα τα δύο μερόνυχτα, τα πρωτόγνωρα για εμένα, στα στενά όρια του μικρού ιστιοφόρου, γνώρισα τον Δημήτρη. Είπαμε πολλά... Κι εκεί κατάλαβα ποιοι είναι οι πραγματικοί άνθρωποι της αλληλεγγύης, οι άνθρωποι που δεν τους ενδιαφέρει η προβολή ούτε η δόξα. Οι άνθρωποι που παραμένουν πιστοί στα πιστεύω τους, στα ιδανικά τους και στις ιδέες τους.

Καλό ταξίδι φίλε Δημήτρη!