Στο τσιγάρο που κρατώ

Ξέρω πως πολλοί δεν συμφωνείτε. Ξέρω πώς είναι παράνομο και καλά κάνει και είναι. Αλλά τι να γίνει; Θέλω κι εγώ να πω το παράπονό μου. Για το κάπνισμα μιλάω. Για το τσιγάρο. Που εμένα και πολλά εκατομμύρια ακόμα ανθρώπους σε όλο τον κόσμο μας συντροφεύει. Τώρα θα μου πείτε: «Καλά, συντροφιά είναι αυτή;» «Περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα» θα απαντήσω και ας γνωρίζω καλά τις βλαβερές επιπτώσεις του καπνίσματος.

                Αλλά πώς να το κάνουμε; Ανήκω κι εγώ σε αυτή τη μεγάλη κατηγορία των «εθισμένων», των «ανόητων» «που δεν σκέφτονται τα παιδιά τους και τους γύρω τους», «που θέλουν να κάνουν κακό στον εαυτό τους» και άλλα πολλά. Πάρα πολλά!

Αλλά είναι το χούι το άτιμο. Η κακή συνήθεια. Και δεν είναι τωρινή. «Ένα τσιγάρο δρόμος» έλεγαν οι παλαιότεροι για να ορίσουν μια απόσταση. «Στο τσιγάρο που κρατώ», ορκίζονται κάποιοι. «Καπνίζει σαν φουγάρο», λένε για κάποιον που καπνίζει αρειμανίως. «Ντουμάνι έγινε», όταν  ο χώρος είναι γεμάτος καπνό. «Τι φούμαρα είναι αυτά», λένε όταν κάποιος λέει ανοησίες. «Στο ‘να χέρι το τσιγάρο, στ’ άλλο χέρι το μπεγλέρι», τραγουδούσε η Χρονοπούλου.

Ακόμα έχω στο μυαλό μου τις εικόνες από τις φωτεινές επιγραφές με τις διαφημίσεις των τσιγάρων στις ταράτσες των κτηρίων. Τις κατέβασαν γιατί είναι παράνομες, είπαν. Θυμάμαι και στο σινεμά, λίγο πριν αρχίσει η ταινία, τον κάου-μπόυ της Marlboro να καπνίζει και να απολαμβάνει το τσιγάρο του. Ακόμα και από τον Λούκυ Λουκ έβγαλαν το τσιγάρο από το στόμα και το αντικατέστησαν με ένα λουλουδάκι. Να μην προκαλεί κι αυτός. Θυμάμαι και τον δάσκαλό μου στην Ε’ Δημοτικού να καπνίζει μέσα στην αίθουσα. Γέμισαν και τα πακέτα των τσιγάρων με λογής λογής αποτρόπαιες φωτογραφίες και αντικαπνιστικά μηνύματα. Απαγόρεψαν το κάπνισμα και στις καφετέριες και στα εστιατόρια. Διπλασίασαν και τριπλασίασαν και την τιμή του πακέτου.

Ξέρω ότι θα θυμώσω και θα εξοργίσω πολλούς με αυτά που γράφω. Και θα έχουν και δίκιο. Αλλά και πολλοί, που βρίσκονται στη δική μου κατάσταση, θα κουνήσουν το κεφάλι με κατανόηση. Θα συμφωνήσουν. Θα πουν ότι έχουμε κι εμείς δικαιώματα. 

Αλλά βλέπετε γίναμε κι εμείς Ευρώπη. Ή προσπαθούμε τέλος πάντων. Και με τον νέο αντικαπνιστικό νόμο που επικαιροποιήθηκε τις τελευταίες ημέρες κι έγινε ακόμα πιο σκληρός, μισοκλείνουμε το μάτι στην Ευρώπη των θεσμών σαν να τους λέμε: «κοιτάξτε, γίναμε κι εμείς Ευρωπαίοι». Κι ας κάθεται ο φίλος μου ο Παύλος ο Πολάκης να καπνίζει κι αυτός την τσιγαριά του και να πίνει τη φραπεδιά του. Πρέπει κι αυτός να γίνει ευρω-Σφακιανός…