Το ΠΑΣΟΚ της καρδιάς μας! Aπ' το ζιβάγκο στο κασκόλ...

Πολιτική Τριλογία

Μέρος Α’

Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα: Τρεις λέξεις με τεράστια βαρύτητα για το 1974 που ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ. Σήμερα τι, άραγε, έχει μείνει από τη σηματοδότηση του αρκτικόλεξου;

Πανελλήνιο: Μόλις και μετά βίας 13%.

Σοσιαλιστικό: Άδειο πουκάμισο.

Κίνημα: Προ πολλού έχει χάσει τη σημασία του.

            Ήταν, φαίνεται, γραφτό το ΠΑΣΟΚ που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου να καταρρεύσει και να διαλυθεί από έναν άλλο Παπανδρέου, το γιο του Ανδρέα, το Γιώργο ή Γιωργάκη όπως επικράτησε να αποκαλείται κι όχι, απ’ ότι φαίνεται, άδικα.

            Το ΠΑΣΟΚ του ’74 και του ’81 με το σύνθημα «ΑΛΛΑΓΗ» ήρθε και άλωσε την ελληνική κοινωνία που αντιμετώπιζε, όπως και σήμερα, τεράστια προβλήματα. Τότε τα προβλήματα ήταν εθνικά και κοινωνικά, σήμερα οικονομικά και κοινωνικά.

            Ο Ανδρέας, από την πρώτη μέρα, κατηγορήθηκε ως επικίνδυνος, ως εξτρεμιστής, ως υπονομευτής του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Κανείς δεν πίστευε ότι θα κατάφερνε να κυβερνήσει τη χώρα. Ο λαός, όμως, τον πίστεψε γιατί του έδωσε όραμα και ελπίδα. Όραμα και ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, για μια καλύτερη Ελλάδα. «Ο ήλιος ο πράσινος, ο ήλιος που ανατέλλει μας οδηγεί, για μια Ελλάδα ελεύθερη, σοσιαλιστική» αντηχούσαν τότε τα μεγάφωνα. Κι ο κόσμος παραληρούσε. Και πράγματι, ο Ανδρέας κυβέρνησε και κυβέρνησε και καλά. Τι κι αν τα συνθήματα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» δεν βρήκαν ποτέ υπόσταση; Το ΠΑΣΟΚ σαν τσουνάμι σάρωσε τα πάντα και κυριάρχησε στην πολιτική ζωή της Ελλάδας από το 1981 έως το 2004 με μια μικρή «δεξιά παρένθεση» όπως αναφερόταν, την κυβέρνηση Μητσοτάκη.

            Η αλαζονεία, όμως, της μακρόχρονης εξουσίας το έφθειρε. Κανείς, βέβαια, δεν το παραδεχόταν. Άλλοι από φανατισμό και άλλοι επειδή ήταν βολεμένοι. Κι αυτοί ήταν πολλοί, πάρα πολλοί. Το «κίνημα» πάντα φρόντιζε να τακτοποιεί τα δικά του παιδιά.

Η λέξη «σύντροφος» του ’74 και του ’81, κατάντησε να ακούγεται μόνο στα συνέδρια και στις κομματικές μαζώξεις. Μετά, ο βουλευτής και ο υπουργός φορούσαν πάλι τη γραβάτα τους και γίνονταν «κύριοι», κλεισμένοι στα υπουργικά τους γραφεία, με τους κόλακες να τους περιτριγυρίζουν.

Τα σκάνδαλα διαδέχονταν το ένα το άλλο, αλλά ήταν πάντα «συκοφαντίες του αντιπάλου». Οι επιτροπές της Βουλής, σε συνδυασμό με το νόμο «περί ευθύνης υπουργών» ποτέ δεν παρέπεμψαν κανέναν στη Δικαιοσύνη.

            Βέβαια, το ΠΑΣΟΚ κρατούσε πάντα το σοσιαλιστικό του προφίλ. Πέρα από τις προσωπικές «λαμογιές» ήταν το κόμμα που εφάρμοσε φιλολαϊκή πολιτική. Αυτό δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς. ΕΣΥ, ΚΕΠ, ΚΑΠΗ, μισθοί, συντάξεις είναι μόνο μερικά από αυτά που κάνουν το ΠΑΣΟΚ να υπερηφανεύεται για την πολιτική του.

            Επί κυβερνήσεων Σημίτη, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν λίγο. Κάτι άρχισε να σκοτεινιάζει. Το «κίνημα» είχε αρχίσει να αλλάζει ρότα. Τα σκάνδαλα αυξήθηκαν, αλλά το «ΠΑΣΟΚ ήταν εδώ, ενωμένο δυνατό» κι ας θύμιζε πλέον γίγαντα με πήλινα πόδια.

            Αυτή η περίοδος ήταν και το κύκνειο άσμα του ΠΑΣΟΚ. Μετά ήρθε η 5ετής διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και μετά…

Μετά ήρθε ο Γιώργος, ο Γιωργάκης. Έφερε και τους «κηπουρούς» του. Σε μια, ομολογουμένως, δύσκολη συγκυρία για τη χώρα. Αλλά ο Γιώργος δεν ήταν Ανδρέας. Και αυτό το πλήρωσε και το ΠΑΣΟΚ, αλλά πρωτίστως η χώρα. Ήρθαν τα μνημόνια, οι δανειακές συμβάσεις, οι οριζόντιες περικοπές και οι φόροι. Η μια σφαλιάρα στον πολίτη διαδεχόταν την άλλη. Το σύνθημα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» κατέληξε σκληρή βαρβαρότητα. Κι όλη η κυβέρνηση να μην μπορεί να κάνει τίποτα. Καμιά διαρθρωτική αλλαγή. Μόνο περικοπές, περικοπές, περικοπές…

«Όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες» έλεγε ο Λαλιώτης. Και τώρα το ΠΑΣΟΚ θερίζει μόνο θύελλες. Μόνο, σαν την καλαμιά στον κάμπο, με ένα ισχνό 13%. Χωρίς πολιτικούς συμμάχους, χωρίς κεντρώο χώρο, χωρίς τίποτα! Κρίμα! Ο βασιλιάς, πλέον, είναι γυμνός.

Τα περιθώρια ανάκαμψης είναι στενά. Όμως υπάρχουν. Ο κόσμος το έχει ανάγκη. Έχει ανάγκη ένα κόμμα του μεσαίου χώρου. Ένα νέο κίνημα. Που θα δώσει νέα οράματα, νέες ιδέες, νέες ελπίδες. Με νέους ανθρώπους, με σοσιαλιστική κουλτούρα, φύσει και θέσει. Με ένα νέο πολιτικό δυναμικό, απεγκλωβισμένο από τα λάθη του παρελθόντος. Η λέξη «σύντροφος» να ξαναβρεί την παλιά, ουσιαστική της έννοια. Να δούμε, θα τα καταφέρει;