καρέτα-καρέτα: Το μεγάλο ταξίδι 2

Είναι πρωί. Λίγο πριν τις 7:00. Τελευταία μέρα του Αυγούστου. Κάνω τον πρωινό μου περίπατο στον παραλιακό δρόμο του Ρεθύμνου. Η θάλασσα είναι ήρεμη και ο ουρανός καταγάλανος. Στην αμμουδιά, στα Περβόλια, βλέπω μια φωλιά της χελώνας καρέτα-καρέτα που έχει οριοθετήσει ο Σύλλογος προστασίας της θαλάσσιας χελώνας "ΑΡΧΕΛΩΝ". Με τρώει η περιέργεια και κατεβαίνω στην αμμουδιά.

Ένα και μοναδικό νεογέννητο χελωνάκι σέρνεται στην αμμουδιά και προσπαθεί να πλησιάσει τη θάλασσα. Χάνει τον προσανατολισμό του... πισωγυρίζει... τον ξαναβρίσκει. Ενστικτωδώς βγάζω το κινητό μου τηλέφωνο και αρχίζω να το βιντεοσκοπώ...

Το αφήνω στη μέση της διαδρομής και συνεχίζω τον περίπατό μου.

Στο γυρισμό, 20 λεπτά αργότερα, η περιέργειά μου συνεχίζεται. Θέλω να δω αν το μικρό χελωνάκι έχει καταφέρει να φτάσει στον προορισμό του, στο υγρό στοιχείο. Ξανακατεβαίνω στην αμμουδιά. Αφήνω το βλέμμα μου να κινηθεί στην οριοθετημένη διαδρομή. Δεν βλέπω τίποτα. "Έφτασε στο νερό", σκέφτηκα...

Σε μια γωνία βλέπω κάτι να κινείται. Πλησιάζω και κοιτάζω καλύτερα. Τι να δω! Το μικρό χελωνάκι έχει μπλεχτεί ανάμεσα στις κλωστές που υπάρχουν στο ψάθινο τοιχείο που οριοθετεί τη διαδρομή του! Σαν να είναι μπλεγμένο σε δίχτυα! Παλεύει να απελευθερωθεί, αλλά δεν τα καταφέρνει! Φαίνεται να έχει εξουθενωθεί. Σαστίζω! Δεν ξέρω τι να κάνω! Δεν είναι κανείς τριγύρω. Παίρνω την απόφαση να το ξεμπλέξω. Το κάνω με πολλή προσοχή. Το αφήνω κάτω. Αυτό δεν μπορεί να κινηθεί από την εξάντληση. 

Το παίρνω στα χέρια μου και το πλησιάζω στην υγρή άμμο, κοντά στο κύμα. Το μικρό χελωνάκι καταλαβαίνει ότι βρίσκεται ένα βήμα από τον προορισμό του, τη ζωή!

Κάνει μια ύστατη προσπάθεια! Τα καταφέρνει!!!

 Καλό σου ταξίδι καρέτα-καρέτα!!!