Η πολιτική μέσα από την ποίηση

Δεν είναι λίγες οι φορές που η ποίηση, μέσω των δημιουργών της, παρεμβαίνει στα πολιτικά δρώμενα και δίνει το δικό της, μοναδικό στίγμα στις πολιτικές εξελίξεις και καταστάσεις στο πέρασμα των χρόνων.

Θεωρώ ότι σήμερα, περισσότερο από ποτέ, πολλά ποιήματα επανέρχονται στην επικαιρότητα και οι ποιητές μας υπενθυμίζουν τις «μαύρες και ζοφερές» ημέρες που κατά καιρούς, για να μην πούμε συχνά-πυκνά, το ελληνικό κράτος έχει περάσει, αλλά και την ελπίδα και την προσμονή του Έλληνα.

Γ. Σουρής (1853-1919) Ποιος είδε κράτος λιγοστό!

Ποιος είδε κράτος λιγοστό

σ' όλη τη γη μοναδικό,

εκατό να εξοδεύει

και πενήντα να μαζεύει;

Να τρέφει όλους τους αργούς,

Να 'χει επτά Πρωθυπουργούς,

ταμείο δίχως χρήματα

και δόξης τόσα μνήματα;

Να 'χει κλητήρες για φρουρά

και να σε κλέβουν φανερά,

κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε

τον κλέφτη να γυρεύουνε;



Ανδρέας Κάλβος (1825) Αι ευχαί.

α. Της θαλάσσης καλήτερα

φουσκωμένα τα κύματα

να πνίξουν την πατρίδα μου

ωσάν απελπισμένην,

έρημον βάρκαν.


β. Στην στεριάν, στα νησιά

καλήτερα μίαν φλόγα

να ιδώ παντού χυμένην,

τρώγουσαν πόλεις, δάση,

λαούς και ελπίδας.


γ. Καλήτερα, καλήτερα

διασκορπισμένοι οι Έλληνες

να τρέχωσι τον κόσμον,

με εξαπλωμένην χείρα

ψωμοζητούντες



Παρά προστάτας να 'χωμεν.



Γ. Σεφέρης (1971) Επί ασπαλάθων.


Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού

πάλι με την άνοιξη.

Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες

το κόκκινο χώμα και οι ασπάλαθοι

δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια

και τους κίτρινους ανθούς.

Απόμερα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μιας άρπας που αντηχούν

ακόμη...

Γαλήνη

-Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;

Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ, χαμένη στου μυαλού

τ'αυλάκια.

τ΄ όνομα του κίτρινου θάμνου

δεν άλλαξε από κείνους τους καιρούς.

Το βράδυ βρήκα την περικοπή:

"τον έδεσαν χειροπόδαρα" μας λέει

"τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν

τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν

απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους

και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο κουρέλι".

Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του

Ο Παμφύλιος ο Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος

Γιάννης Ρίτσος (1974) (Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις)



Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις

εκεί που πάει να σκύψει

με το σουγιά στο κόκκαλο

με το λουρί στο σβέρκο



Νάτη πετιέται από ξαρχής

κι αντριεύει και θεριεύει

και καμακώνει το θεριό

με το καμάκι του ήλιου