Έτσι τιμήσαμε την 25η Μαρτίου στο Ρέθυμνο

Δεν έχω ούτε εμμονές, ούτε κατέχομαι από κάποιο σύνδρομο, ούτε, βέβαια, θεωρώ τον εαυτό μου περισσότερο πατριώτη από οποιονδήποτε άλλον. Αλλά, υπάρχουν κάποια πράγματα που από μόνα τους προκαλούν και τον πιο απαθή.

Μιλάω για την εικόνα που είχε η πλατεία του Άγνωστου Στρατιώτη την ημέρα της εθνικής επετείου της 25ης Μαρτίου. Από τη μια η δημοτική φιλαρμονική και το τιμητικό στρατιωτικό άγημα και απ’ την άλλη όλες οι αρχές του τόπου για να καταθέσουν στέφανο τιμής σε όλους αυτούς που έπεσαν για την ελευθερία της πατρίδας. Και λίγα μέτρα πιο πίσω; Τα γνωστά, πλέον «παιχνίδια» που «κοσμούν» τα τελευταία χρόνια τις πλατείες της πόλης μας και ειδικότερα την πλατεία του Άγνωστου Στρατιώτη.

Εδώ και δυο χρόνια είχα βάλει θέμα για αυτά τα παιχνίδια που τοποθετούνται στις εορταστικές περιόδους στη συγκεκριμένη πλατεία. Τότε, είχα κατηγορηθεί από μερικούς ως υπερβολικός. Ας πούμε, ότι μπορώ να δεχτώ τη δυνατότητα που πρέπει να δίνεται στα παιδιά μας για διασκέδαση, αν και με τα συγκεκριμένα παιχνίδια εγείρονται πολλές ενστάσεις. Μπορώ να δεχτώ, ακόμα, τα συγκεκριμένα παιχνίδια να τοποθετούνται τα Χριστούγεννα και τις Απόκριες. Δεν μπορώ όμως να δεχτώ την ημέρα της 25ης Μαρτίου, που η πλατεία του Άγνωστου Στρατιώτη, έχει τον απόλυτο συμβολικό χαρακτήρα του μνημείου, να «κοσμείται» με τέτοιου είδους αντικείμενα. Είναι το ίδιο ακριβώς πράγμα, σαν να βρισκόμαστε στον Άγνωστο Στρατιώτη, στην πλατεία Συντάγματος.

Και πράγματι, αναρωτιέμαι, όταν όλοι οι σημερινοί επίσημοι κατέθεταν το στεφάνι και στέκονταν ακίνητοι για να αποτίσουν φόρο τιμής στους ήρωες, τι σκέφτονταν και τι ένιωθαν στρέφοντας το βλέμμα δεξιά προς τις καλυμμένες με νάιλον νταλίκες;

Δεν θεωρώ ότι είμαι υπερβολικός. Εγώ, με αυτά τα ιδανικά μεγάλωσα και αυτά διδάσκω στους μαθητές μου.