Ο συνδικαλισμός και η ΠΑΣΚ εκπαιδευτικών στη νέα εποχή

Βιώνουμε σήμερα τη δυσμενέστερη, ίσως, πολιτική και οικονομική συγκυρία για τη χώρα μετά τη μεταπολίτευση. Οι πάντες και τα πάντα τίθενται υπό αμφισβήτηση. Κανείς, πλέον, δεν γίνεται πιστευτός. Η καχυποψία είναι το συναίσθημα που επικρατεί όλων των άλλων. Οι προθέσεις, από μόνες τους, δεν είναι αρκετές. Η ελληνική κοινωνία δεν ζητά, απλώς, ΑΠΑΙΤΕΙ διαφάνεια και κάθαρση σε όλα τα επίπεδα.

Μέσα σε αυτό το θολό, πολιτικά, τοπίο, και ο συνδικαλισμός, ως φυσικό, κατά πολλούς, και όχι άδικα, επακόλουθο και συχνά «δεκανίκι» των εκάστοτε πολιτικών επιλογών, κομμάτων και κυβερνήσεων, βρίσκεται στοχοποιημένος. Οι εργαζόμενοι έχουν απεμπολήσει προ πολλού τον όρο και το θεσμό του «εργατοπατέρα» συνδικαλιστή. Δεν τον ακούνε, πλέον, δεν τον εμπιστεύονται. Οι γενικεύσεις του τύπου: «όλοι ίδιοι είστε», «κοιτάτε μόνο τα ιδιοτελή προσωπικά σας συμφέροντα», όλο και περισσότερο παγιώνονται στην ελληνική κοινωνία.

Ο συνδικαλισμός βρίσκεται στο σημείο μηδέν. Έχει πλήρως απαξιωθεί, μαζί με τους εκπροσώπους του. Αυτό, είτε το θέλουμε είτε όχι είναι πλέον μια πραγματικότητα. Όσο πιο γρήγορα το αναγνωρίσουμε και το κατανοήσουμε, τόσο πιο γρήγορα και με λιγότερα τραύματα θα βγούμε από αυτή τη στενωπό, από αυτό το αδιέξοδο.

Η ΠΑΣΚ εκπαιδευτικών, όλα αυτά τα χρόνια έχει δείξει ότι και θέλει και μπορεί να απαγκιστρωθεί από πολιτικές που αντιβαίνουν στη συνδικαλιστική ιδεολογία της. Γιατί, δεν πρέπει να ξεχνάμε, και όταν πρόσκαιρα συμβαίνει αυτό, πρέπει με αυτοματισμό να επανερχόμαστε, ότι δεν είμαστε πολιτικό κόμμα. Είμαστε μια συνδικαλιστική παράταξη, η μεγαλύτερη στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, που ναι μεν στηριζόμαστε και στηρίζουμε τον πολιτικό μας φορέα, το ΠΑΣΟΚ, αλλά πρώτο μας μέλημα και επιδίωξη, ήταν, είναι και θα πρέπει να συνεχίζει να είναι, η προάσπιση των πάσης φύσης δικαιωμάτων των συναδέλφων μας. Αυτή πρέπει να είναι η αδιαμφισβήτητη και αμετακίνητη θέση μας.

Σήμερα, λοιπόν, πρέπει να τεθούν οι οριστικές κόκκινες γραμμές, η γραμμή Μαζινό της ΠΑΣΚ απέναντι σε όλη αυτή τη λαίλαπα των αντεργατικών και αντεκπαιδευτικών μέτρων που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει πάρει το τελευταίο διάστημα. Δεινά τα οποία «κληρονομήσαμε» από τις προηγούμενες διακυβερνήσεις, αλλά, κυρίαρχα, από την τελευταία διακυβέρνηση της χώρας από τη χειρότερη, ίσως, κυβέρνηση που πέρασε μετά τη μεταπολίτευση, αυτή της Ν.Δ.

Εμείς, δεν βρεθήκαμε συνδαιτυμόνες σε ροτόντες που το μενού περιελάμβανε μίζες και «δωράκια». Δεν είμαστε άχρηστοι όπως κατά καιρούς μερικοί θέλουν να μας παρουσιάσουν. Ούτε τα φάγαμε μαζί με κάποιους άλλους. Και ουδέποτε πήραμε τους παχυλούς, σκανδαλώδεις μισθούς που άλλοι «συνάδελφοί» μας έπαιρναν και ορισμένοι συνεχίζουν να παίρνουν. Πάντα είχαμε και συνεχίζουμε να έχουμε το κεφάλι ψηλά και να αγωνιζόμαστε για το λειτούργημά για το οποίο η πολιτεία μας εμπιστεύθηκε.

Αλλά, δεν αντέχουμε και δεν πρέπει να ανεχτούμε άλλο το σκυφτοζώισμα. Δεν αντέχουμε άλλο να μας θεωρούν, ως δημοσίους υπαλλήλους, την αιτία όλων των δεινών αυτού του τόπου. Ως πότε, εμείς, οι τελευταίοι τροχοί της οικονομικής άμαξας, θα θεωρούμαστε υπεύθυνοι και υπόλογοι αυτής της ζοφερής κατάστασης;

Πρέπει, λοιπόν, ως συνδικαλιστές, ως ΠΑΣΚ πάνω απ’ όλα, να ορθώσουμε το ανάστημά μας. Να εκφράσουμε κριτικό λόγο. Όχι, απαραίτητα, αντιπολιτευτικό. Πρέπει να πάρουμε κι εμείς στις πλάτες μας το μερίδιο της ευθύνης που μας αναλογεί. Πρέπει με σθένος να φωνάξουμε: Ως εδώ! Δεν πάει άλλο! Αλλά, αυτό να το εννοούμε και να το πιστεύουμε βαθύτατα μέσα μας. Πρέπει να ξαναπλησιάσουμε τον εκπαιδευτικό. Πρέπει να τον ξαναφέρουμε κοντά μας. Να μας εμπιστευθεί ξανά. Να πιστέψει πραγματικά ότι κι εμείς είμαστε ένας από αυτούς. Ότι έχουμε τις ίδιες αγωνίες. Τις ίδιες ανάγκες. Ότι δεν θα μας πλησιάζει μόνο όταν θέλει την τοποθέτηση, την απόσπαση, τη μετάθεση, το ρουσφέτι.

Μόνο τότε, όλοι εμείς, θα ξαναμπούμε δυναμικά στον συνδικαλισμό. Στον ουσιαστικό συνδικαλισμό. Στο συνδικαλισμό της διεκδίκησης. Στο συνδικαλισμό της σύγκρουσης. Στο συνδικαλισμό που θα λειτουργήσει προς όφελος του εργαζόμενου και της κοινωνίας.

*Το παρόν άρθρο αποτελεί τοποθέτηση στο 3ο Πανελλαδικό Συνέδριο της ΠΑΣΚ Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης που έγινε στην Αθήνα στις 5-6 Φλεβάρη 2011.