Ρουσσοσπίτι: Το μπαλκόνι του Ρεθύμνου.

Πώς πάμε.

Εντυπωσιακή βενετσιάνικη καμινάδα.

Το Ρουσσοσπίτι, το «μπαλκόνι του Ρεθύμνου», όπως το αποκαλούν πολλοί, λόγω της μοναδικής θέας που προσφέρει, βρίσκεται σε απόσταση 5,5 χμ. από την πόλη του Ρεθύμνου και σε υψόμετρο 300 μ. Ακολουθώντας την οδό Θεοτοκοπούλου, μετά από 10 περίπου λεπτά βρίσκεται κανείς στον οικισμό, αφού προηγουμένως έχει περάσει από τα Μικρά Ανώγεια και τη Μονή της Αγίας Ειρήνης. Υπάρχει και άλλη διαδρομή, 9 χμ., από τον κόμβο Μισιρίων, περνώντας από τη Μονή Χαλεβή.

Το παλιό υδραγωγείο του χωριού.

Δημογραφικά στοιχεία

Ο οικισμός αναφέρεται την περίοδο της Βενετοκρατίας, το 1577 από τον Fr. Barozzi και από τον Πέτρο Καστροφύλακα ως Russospiti. Το 1583 βρίσκεται να έχει 157 κατοίκους και 308 οφειλόμενες αγγαρείες. Στη φρουριακή έκθεση του 1633 αναγράφεται ότι μαζί με το χωριό Χρωμοναστήι επανδρώνει με 5 άνδρες τη φρουριακή θέση «Μεσολιβάδι». Στην τούρκικη απογραφή του 1659, αναφέρεται ως Rusispiti με 24 σπίτια. Στην απογραφή του Νικόλαου Σταυρινίδη το 1881, φαίνεται να ανήκει στο Δήμο Χρωμοναστηρίου και να έχει 61 οικογένειες και 240 κατοίκους (110 άνδρες, 130 γυναίκες). Απ’ αυτές, 47 οικογένειες και 184 κάτοικοι ήταν χριστιανοί και 14 οικογένειες και 56 κάτοικοι Μουσουλμάνοι. Το 1900 υπάγεται στο Δήμο Βρυσιναίων και έχει 221 κατοίκους, εκ των οποίων οι 44 είναι Μωαμεθανοί. Στην πρώτη απογραφή μετά την ένωση με την Ελλάδα, το 1913, το Ρουσσοσπίτι αποτελεί αυτόνομη κοινότητα, ανήκουσα στην επαρχία Ρεθύμνου. Έχει 372 κατοίκους (159 άνδρες και 213 γυναίκες).   Το 1920 αποτελεί έδρα ομώνυμου αγροτικού Δήμου, με 307 κατοίκους (135 άνδρες και 172 γυναίκες). Με την ανταλλαγή των πληθυσμών, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, ήρθαν στον οικισμό 20 πρόσφυγες (6 άνδρες και 14 γυναίκες), από τους 3.500 που ήρθαν σε όλο το νομό Ρεθύμνου Το 1928 γίνεται έδρα κοινότητας με 358 κατοίκους. Από το 1998, μετά το σχέδιο «Καποδίστριας», ανήκει στο Δήμο Ρεθύμνου.

Εντυπωσιακή κατασκευή, πιθανόν, βενετσιάνικος σηματοδότης.

 Έτος       κάτοικοι

1940          358

1951          353

1961          278

1971          195

1981          174

1991          257

2001         374

Κρήνη στην πλατεία του χωριού. Παλιότερα στην ίδια θέση υπήρχαν τα "ποτιστήρια" των ζώων.

Σύμφωνα με την παράδοση, στο κάτω χωριό, υπήρχε ένα σπίτι που ήταν βαμμένο «ρούσσο», δηλαδή, κόκκινο. Η δεύτερη εκδοχή αναφέρει ότι μια Ρωσίδα, λόγω του υγιεινού κλίματος του χωριού και μετά από σύσταση των θεραπόντων γιατρών της, εγκαταστάθηκε στο χωριό για να αναρρώσει. Τόσο όμως της άρεσε το χωριό, ώστε μετά την ανάρρωσή της έχτισε σπίτι και έμεινε εκεί μέχρι το τέλος της ζωής της. Λέγεται μάλιστα ότι σε ερειπωμένο σπίτι του χωριού υπάρχει το οικόσημό της.

Παλιό βενετσιάνικο αρχοντικό. Εδώ λένε πως υπήρχαν τα ψηφιδωτά με τις γόνδολες.

Ιστορία του χωριού.

Διαβατικό στο χωριό.

Το χωριό, όπως προείπαμε, δημιουργήθηκε τα χρόνια της Ενετοκρατίας. Η ενετική παρουσία διατηρείται ακόμα έντονα. Σώζονται θυρώματα και φρουριακού χαρακτήρα προσόψεις, ένα εντυπωσιακό θολωτό «διαβατικό» (sottoportico) καθώς και εντυπωσιακές καμινάδες σε στυλ Sebastian Serlio. Παλαιότερα, όπως αναφέρει η Αργινή Φραγκούλη, σωζόταν εντυπωσιακό οικιακό συγκρότημα που όλη η κεντρική εξωτερική του επιφάνεια ήταν στολισμένη με κυανόχρωμα ψηφιδωτά, που παρίσταναν γόνδολες. Σε μια άλλη οικία, με πηγάδι, τζάκι και περίτεχνη καμινάδα, υπήρχαν σκαλισμένα στην είσοδό της δελφίνια.

Η έξοδος του διαβατικού.

Τα χρόνια της Τουρκοκρατίας το μεγάλο κτηριακό συγκρότημα, αποτέλεσε οικία του Τούρκου πασά Χάτζαλη. Στις 14 Απριλίου 1822, στην τοποθεσία «Πέταλλο», πιάστηκαν αιχμάλωτοι ο Γάλλος φιλέλληνας Βαλέστρα και ο Κόκκινος (Χίος), αφού μετά από σκληρή μάχη οι Τούρκοι είχαν σκοτώσει 110 Κρητικούς. Κατά την επανάσταση του 1866, στις 29 Αυγούστου, έγινε μεγάλη μάχη στην περιοχή. Επικεφαλής των επαναστατών ήταν ο παπά-Μαρουλιανός και ο Διογένης Μοσχοβίτης, ο οποίος έπεσε στη μάχη. Τον επόμενο χρόνο, στις 22 Απριλίου 1867, νέα φονική μάχη στην περιοχή, όπου σκοτώθηκε ο Κωστής Ακουμιανός και τραυματίστηκε ο Πάνος Κορωναίος.

Βενετσιάνικο θύρωμα.

Κατά την επανάσταση του 1866, οι Τούρκοι έκαψαν το χωριό. Οι κάτοικοί του το εγκατέλειψαν και τέσσερα χρόνια αργότερα επέστρεψαν και το ξανάχτισαν. Λίγα χρόνια αργότερα, στην επανάσταση του 1896, οι κάτοικοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν, για μια ακόμη φορά, τις εστίες τους για να αποφύγουν τη μανία των Τούρκων. Οι συλληφθέντες κάτοικοι του Ρουσσοσπιτίου, γλίτωσαν το θάνατο, χάρη στην παρέμβαση του επισκόπου Διονύσιου Κστρινογιαννάκη. Από τη μανία των Τούρκων δεν γλίτωσε ούτε η εκκλησία της Παναγίας, αφού με τις λόγχες τους έβγαλαν τα μάτια των αγίων από τις τοιχογραφίες του ναού.

Η βενετσιάνικη κρήνη.

Η βενετσιάνικη κρήνη του 17ου αιώνα.

Η κρήνη βρίσκεται στο κάτω χωριό και υπολογίζεται ότι κατασκευάστηκε τον 17ο αιώνα. Είναι φτιαγμένο από ντόπιο ασβεστόλιθο και συνδέεται άμεσα με δεξαμενή αποθήκευσης νερού.

Η κύρια όψη της έχει μορφή ναόσχημου οικοδομήματος. Δίδυμοι κορινθιακοί ραβδωτοί κίονες, με βάσεις και κιονόκρανα που έχουν υποστεί μεγάλη αλλοίωση λόγω της διάβρωσης, πλαισιώνουν μεγάλη ημικυκλική κόγχη που καταλήγει σε διακοσμητική «αχιβάδα». Η κατασκευή επιστέφεται από θριγκό, αποτελούμενο από επιστύλιο, διακοσμημένο με απλό ευθύγραμμο κυμάτιο, ζωφόρο, της οποίας μοναδική διακόσμηση αποτελεί ο έκτυπος γεωμετρικός ρόμβος στο κέντρο της και τέλος από οριζόντιο γείσο. Η νάοσχημη κατασκευή εδράζεται σε ψηλό βάθρο, ύψους 60 εκ. από το έδαφος, το οποίο στην αρχική του μορφή έφερε εγχάρακτο γεωμετρικό διάκοσμο κάτω από τις βάσεις των κιόνων. Στο κεντρικό τμήμα, που εισέχει ελαφρά, διακρίνεται ο ανάγλυφος κρουνός έκκρισης του νερού. Διαμορφώνεται κι αυτός ως προσωπίδα, όπως οι κρουνοί της κρήνης Rimondi. Ο Ιταλός αρχαιολόγος G. Gerola αναφέρει για την κρήνη ότι «είναι χαριτωμένη αλλά κατάξερη».

Η σημερινή γούρνα αποτελεί μεταγενέστερη προσθήκη. Νέα κατασκευή είναι και η πρόχειρη τοιχοποιία εκατέρωθεν της κρήνης , που πρέπει να αντικατέστησε την επιμελημένη και επιχρισμένη αρχική τοιχοποιία. Το νερό τρέχει μέχρι σήμερα στη γούρνα από μεταλλικό σωλήνα που έχει τοποθετηθεί στο στόμιο του αρχικού κρουνού.

Οι ναοί του χωριού.

Ναός Παναγίας.

Ο ναός της Παναγίας την ημέρα της γιορτής της.

Ο ναός των Εισοδίων της Θεοτόκου, αποτελούσε τον πρώτο ενοριακό ναό του χωριού. Είναι μια μονόχωρη βασιλική, η οποία χτίστηκε στις αρχές του 14ου αιώνα, όπως μαρτυρούν οι εντυπωσιακές τοιχογραφίες της, με σημαντικότερη αυτή της Σταύρωσης. Μετά την επανάσταση του 1896, που οι Τούρκοι την βανδάλισαν, μετατράπηκε σε…καφενείο.

Η Σταύρωση.

Δυο χρόνια αργότερα, ο Ρουσσοσπιτιανός πρωτομάστορας Γεώργιος Δασκαλάκης, που έχει κατασκευάσει το μιναρέ του Τζαμιού της Νερατζές, το Τούρκικο Σχολείο και το καμπαναριό του Μητροπολιτικού ναού, επέκτεινε δυτικά την εκκλησία με την προσθήκη ενός ψηλότερου νάρθηκα. Κατά την ανακαίνιση που έγινε από την Αρχαιολογία στο ναό το 2007, βρέθηκαν στον περίβολο μουσουλμανικοί και χριστιανικοί τάφοι, γεγονός που σημαίνει ότι εκεί βρισκόταν και το πρώτο νεκροταφείο του χωριού.

Αγία Παρασκευή.

Ο ναός της Αγίας Παρασκευής, είναι ο ενοριακός ναός του χωριού. Σύμφωνα με μαρτυρίες, η ανέγερσή του πρέπει να ξεκίνησε το 1905-1906. Για το γεγονός αυτό υπάρχει η εξής μαρτυρία: Εκείνα τα χρόνια υπήρχε ένας πλούσιος Τουρκοκρητικός, ονόματι Τσιτσεκάκις (πιθανότατα είναι ο ίδιος στον οποίο ανήκε η εκκλησία της Αγ. Βαρβάρας στο Ρέθυμνο, που την είχε μετατρέψει σε χαμάμ και αργότερα την πούλησε στους χριστιανούς για να ανεγερθεί ο ναός), ο οποίος είχε πολλά κτήματα στην ευρύτερη περιοχή. Οι κάτοικοι του χωριού τον προσέγγισαν και του ζήτησαν να τους βοηθήσει στην ανέγερση του ναού. Αυτός τους είπε να «στιμάρουν» (εκτιμήσουν) το κόστος της κατασκευής και στη συνέχεια τους έδωσε ένα σακουλάκι ναπολεόνια (χρυσά νομίσματα) και χτίστηκε η εκκλησία. Η μαρτυρία αυτή είναι από την εγγονή του Τσιτσεκάκι η οποία με την ανταλλαγή του 1922 βρέθηκε στη Μ. Ασία.

Πάντως, είναι σίγουρο, ότι ο ναός λειτουργούσε το 1922, όπως βεβαιώνουν αφιερώματα με τη συγκεκριμένη χρονολογία. Στο ναό υπάρχουν, επίσης. Και τέσσερις φορητές εικόνες του 1840, που εικάζεται ότι προέρχονται από το τέμπλο της Μονής του Αγίου Λουκά.

Άγιος Ουνούφριος

Ο σπηλαιώδης ναός του Αγ, Ουνουφρίου, που γιορτάζει στις 12 Ιουνίου, αποτελεί ένα από τα αξιοθέατα του χωριού. Είναι χτισμένος σε σπηλιά, μέσα στο βράχο, από τον οποίο στάζει νερό μόνο το καλοκαίρι, σε μια λεκάνη που βρίσκεται από κάτω. Το θαυμαστό είναι ότι η λεκάνη αυτή είναι πάντα γεμάτη, αλλά ποτέ δεν ξεχειλίζει.

Το σχολείο.

Το εντυπωσιακό Σχολείο του οικισμού.

Το Δημοτικό Σχολείο είναι το κτήριο που δεσπόζει στο χωριό, αφού είναι υπερυψωμένο και βρίσκεται στο κέντρο του οικισμού, χτισμένο σε πευκοφυτεμένο οικόπεδο 2,5 στρεμμάτων.

Το Δημοτικό Σχολείο Ρουσσοσπιτίου ιδρύθηκε το 1889, ως μονοτάξιο Τριτοβάθμιο Σχολείο (είχε λιγότερους από 40 μαθητές), όπως μαρτυρά το μαθητολόγιο που σώζεται σε καλή κατάστασταση στο Σχολείο. Πρέπει να τονιστεί ότι την περίοδο εκείνη, της Κρητικής Πολιτείας, τα Δημοτικά Σχολεία είχαν 4 τάξεις. Το 1899 μετονομάζεται σε Δευτεροβάθμιο Μονοτάξιο Δημοτικό Σχολείο, ενώ το 1901 ως Αδιαίρετο Δημοτικό Σχολείο Ρουσσοσπιτίου. Με νομοθετικό διάταγμα του 1911, το Δημοτικό Σχολείο του οικισμού ονομάζεται ανώτερο ή πλήρες Δημοτικό Σχολείο, έχει 6 τάξεις και δύο δασκλαλους. Οι Μουσουλμάνοι μαθητές του οικισμού φοιτούσαν στο Μουσουλμανικό Σχολείο των Καπεδιανών. Στο Σχολείο του Ρουσσοσπιτίου φοιτούσαν και οι μαθητές από την Αγ. Ειρήνη, τους Μύλους και τα Μικρά Ανώγεια. Σύμφωνα με το πρώτο μαθητολόγιο του Σχολείου, ο αριθμός των μαθητών ανά έτος είχε ως εξής:

        Έτος       Αριθμός Μαθητών

    1902-03                   33

    1904-05                   39

    1905-06                   26

    1906-07                   46

    1907-08                  39

    1908-09                  44

    1909-10                 34

    1910-11                 43

    1911-12                 42

    1912-13                 46

    1913-14                50

    1914-15                61

    1915-16                81

    1916-17                70

    1917-18                88

    1918-19                86

    1919-20                64

    1920-21                63

    1921-22                62

    1922-23                87

    1923-24              107

 Μέχρι το 1910 το Σχολείο στεγαζόταν σε ιδιωτικές κατοικίες του χωριού, ενώ εκείνη τη χρονιά αγοράστηκε ανώγεια κατοικία για να στεγαστεί το σχολείο. Ο χώρος σήμερα ανήκει στο Δήμο και στέγαζε παλιότερα το κοινοτικό κατάστημα του οικισμού. Το ίδιο διάστημα λειτουργούσε στον οικισμό και μουσουλμανικό Σχολείο για τους μωαμεθανούς μαθητές.

Το Σχολείο που υπάρχει σήμερα, θεμελιώθηκε το 1927, ενώ το 1931, ημιτελές ακόμα, στέγασε για πρώτη χρονιά τους μαθητές. Οι εργασίες αποπεράτωσης ολοκληρώθηκαν το 1940. Χαρακτηριστικό είναι δημοσίευμα της εφημερίδας Κρητική Επιθεώρηση της 24-11-1934, όπου οι κάτοικοι «ζητούν πίστωσιν κρατικήν 20 χιλ. δρχ. προς αποπεράτωσιν του χρήζοντος αμμοκονιαμάτων ωραίου Διδακτηρίου». Το συσσίτιο για τους μαθητές της εποχής παρασκευαζόταν στο χώρο που σήμερα βρίσκονται οι ταχυδρομικές θυρίδες του χωριού, σε κοιλότητα, έξω και κάτω από τον μαντρότοιχο του Σχολείου.

Το Σχολείο έφτασε στη μέγιστη ακμή του τη δεκαετία του 50-60, αλλά πριν από μερικά χρόνια κινδύνεψε να κλείσει, αφού λειτουργούσε ως μονοθέσιο με ελάχιστους μαθητές. Με το πείσμα όμως και την επιμονή των κατοίκων και των εκπαιδευτικών του Σχολείου, η κατάσταση άλλαξε και τα τελευταία χρόνια έχει αύξηση μαθητών. Το σχολικό έτος 2009-10 λειτουργεί ως πενταθέσιο με 55 μαθητές, ενώ για τα επόμενα χρόνια προβλέπεται και άλλη αύξηση του μαθητικού πληθυσμού.

Το γεγονός αυτό οδήγησε την Πολιτεία στην εξαγγελία κατασκευής νέου εξαθέσιου Δημοτικού Σχολείου συνολικού εμβαδού 1.600 τ.μ. σε δημοτική έκταση απέναντι από το Νηπιαγωγείο του οικισμού.

Το σπήλαιο της Λυγερής.

500 μ. νότια του χωριού βρίσκεται το σπήλαιο της Λυγερής, σχηματισμένο σε νεογενή ασβεστόλιθο. Το σπήλαιο διαθέτει σταλακτίτες και σταλαγμίτες, με διάδρομο μήκους 250 μ. Σύμφωνα με το θρύλο, εκεί πέθανε μια λυγερή κοπέλα. Μια δεύτερη εκδοχή θέλει το σπήλαιο να πήρε το όνομά του από μια λεβεντογυναίκα, που οι Τούρκοι, αφού τη συνέλαβαν, την ανάγκασαν να αλλαξοπιστήσει, και μετά την έστειλαν σκλάβα σε χαρέμι της Ανατολής. Στο σπήλαιο αυτό κατέφευγαν οι κάτοικοι του χωριού σε εποχές δύσκολες, όταν κινδύνευαν, για να κρυφτούν.

*Ευχαριστώ ιδιαίτερα το συνάδελφο Χάρη Στρατιδάκη, τον ιερέα του Ρουσσοσπιτίου, πατέρα Χριστόφορο Κατσιπουλάκη, καθώς και τον Πρόεδρο του Πολιτιστικού Συλλόγου, Νίκο Αμανατίδη, για τις πολύτιμες πληροφορίες που μου προσέφεραν.

Βενετσιάνικη καμινάδα.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

• Αγιοβασιλιώτης, Ρουσοσπίτι, εφ. Κρητική Επιθεώρηση, 24-11-1934.

• Αρχείο Δημοτικού Σχολείου Ρουσσοσπιτίου.

• Βαρθαλίτου Πετρόλα, Κρήνη Ρουσσοσπιτίου, Ινστιτούτο Μεσογειακών Σπουδών-Ίδρυμα Τεχνολογίας και έρευνας.

• Δερεδάκης Νίκος, Μνημεία του Ρεθύμνου-Τζαμί Νερατζέ, εφ. Ρέθεμνος, 24/8/2003.

• Δερεδάκης Νίκος, Ο ναός της Αγίας Βαρβάρας, εφ. Ρέθεμνος, 3/12/2005.

• Δημακόπουλος Ιοδάνης, Τα σπίτια του Ρεθέμνου, ΤΑΠ, Αθήνα 2001

• Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία, Απογραφές πληθυσμού της Ελλάδας

• Λαδιά Εύα, Ρουσσοσπίτι: ας σταθούμε στο μπαλκόνι του Ρεθύμνου με τη μακραίωνη ιστορία, εφ. Ρεθεμνιώτικα Νέα, 24-6-2009.

• Νουχάκης Ιωάννης, Κρητική Χωρογραφία, Αθήνα 1903.

• Πετρακάκη Αθηνά, Πυξίδα-Οδηγός στην Ιστορία του Ρεθύμνου, Ρέθυμνο 2008.

• Σπανάκης Στέργιος, Πόλεις και χωριά της Κρήτης, Ηράκλειο.

• Σπαθαράκης Ιωάννης, Βυζαντινές τοιχογραφίες Νομού Ρεθύμνου, Μίτος, Ρέθυμνο 1999.

• Σταυράκης Νικόλαος, Στατιστική του πληθυσμού της Κρήτης, Αθήνα 1890.

• Στρατιδάκης Χάρης-Μαλαγάρη Αλκμήνη, Ρέθυμνο-Οδηγός για τη πόλη, Αθήνα 1995.

• Στρατιδάκης Χάρης, Τα σπήλαια του νομού Ρεθύμνης, Φάλκονας. Ρέθυμνο 1998.

• Τρούλης Μιχάλης, Ρέθυμνο, Ιστορία-Περιήγηση-Σύγχρονη ζωή, Μίτος, Ρέθυμνο1998.

• Τρούλης Μιχάλης, Ιερά Μητρόπολις Ρεθύμνου και Αυλοποτάμου, Ι.Μ.Ρ.Α., Ρέθυμνο 2000.

• Φραγκούλη Αργινή, Νοτιοανατολικά-Νοτιοδυτιά ρεθυμνιώτικα χωριά του θρύλου και της Ιστορίας, Αθήνα 1996.
• 
  
• Χουρδάκης Αντώνης, Η Παιδεία στην Κρητική Πολιτεία (1898-1913), Gutenberg. Αθήνα 2002