Η παιδεία στα χειρότερά της!

 

Έχω 30 χρόνια υπηρεσίας. Τα 14 από αυτά ως Διευθυντής σχολικής μονάδας. Χωρίς ίχνος υπερβολής, η φετινή χρονιά πρέπει να είναι μια από τις χειρότερες που έχω βιώσει. Χειρότερη ακόμα και από εκείνα τα μαύρα, πέτρινα χρόνια των μνημονίων.

Από την αρχή φάνηκε ότι κάτι δεν πάει καλά. Το ΕΣΠΑ, από το οποίο πληρώνονταν χιλιάδες εκπαιδευτικοί, χρόνια τώρα, βρίσκεται στα τελειώματά του. Η Ε.Ε. μας διεμήνυσε ότι δεν μπορεί να πληρώνει άλλο πλέον για τους εκπαιδευτικούς του ελληνικού κράτους. Γιατί, εδώ και πολλά χρόνια, όλη η ελληνική εκπαιδευτική πολιτική και οι «μεταρρυθμίσεις» της στηριζόταν σε ευρωπαϊκά κονδύλια. Όλοι γνώριζαν ότι κάποια στιγμή το ΕΣΠΑ, που στη χώρα μας είναι «για πάσα νόσο», κάποια στιγμή θα τελείωνε. Οι κάνουλες του ευρωπαϊκού χρήματος θα στέρευαν. Κανείς, όμως, ούτε σκέφτηκε ούτε προνόησε ποια και πώς θα είναι η επόμενη μέρα στην εκπαίδευση.

Και φτάσαμε στον φετινό Σεπτέμβρη. Μετά τους μόνιμους διορισμούς επήλθε το χάος! Το σύστημα κατέρρευσε! Οι αναπληρωτές, που δεκαετίες τώρα στηρίζουν το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, αποτέλεσαν είδος προς εξαφάνιση. Έγινε η α’ φάση, κουτσουρεμένη. Έγινε και η β’ φάση, μερικές εβδομάδες αργότερα, ακόμη πιο κουτσουρεμένη. Και χθες έγινε και η πολυπόθητη γ’ φάση, στην οποία είχαμε εναποθέσει τις ελπίδες μας. Βατερλό σκέτο!

Τα σχολεία, δύο και πλέον μήνες μετά την έναρξή τους, συνεχίζουν τα υπολειτουργούν, με εκατοντάδες κενά βασικών ειδικοτήτων. Ειλικρινά, ποτέ δεν θυμάμαι μέσα Νοεμβρίου να υπάρχουν τόσα πολλά κενά εκπαιδευτικών, τουλάχιστον στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση.

Στο σχολείο μου, ένα τυπικό 12θέσιο αστικό σχολείο, μέχρι και σήμερα, δεν έχουμε εκπαιδευτικό Γερμανικής γλώσσας, δεν έχουμε Εικαστικό, δεν έχουμε Γυμναστή για αρκετά τμήματα. Σε αυτές τις ελλείψεις δεν υπολογίζω τρεις εκπαιδευτικούς παράλληλης Στήριξης, ούτε και Σχολικό Νοσηλευτή για μαθητή μας που έχει εκ γενετής σοβαρή καρδιολογική πάθηση.

Έτσι, εκ των ενόντων, δάσκαλος «δίδασκε» Γερμανικά, δασκάλα έκανε στους μαθητές γυμναστική, οι δάσκαλοι «δίδασκαν» εικαστικά. Και βέβαια, το ολοήμερο σχολείο υπολειτουργούσε μέχρις τις 15.00, για τους μισούς μόνο μαθητές του σχολείου.

Με τη γ’ φάση αναπληρωτών πληροφορήθηκα ότι πιθανόν να έρθει στο σχολείο ένας γυμναστής καθώς και «μισή» παράλληλη στήριξη. Πέραν τούτων, ούτε καθηγητή Γερμανικών θα δούμε φέτος, ούτε καθηγητή εικαστικών. Και όλα αυτά, επειδή οι περισσότερες, πλέον, προσλήψεις γίνονται μέσω του κρατικού προϋπολογισμού, δηλαδή με χρήματα του ελληνικού κράτους, τα οποία, δεν υπάρχουν!

Θα μου πείτε: Αυτά τα ξέρουμε, τα έχουμε ξανακούσει! Τι θες και κλαίγεσαι;

Ούτε κλαίγομαι ούτε αντιπολιτευτική πολιτική ασκώ.

Απλές διαπιστώσεις κάνω. Και σκέφτομαι ποια θα είναι η μοίρα του ελληνικού σχολείου τα επόμενα χρόνια; Αυτό το δημόσιο σχολείο που με αγώνες καταφέραμε να δημιουργήσουμε, με το ολοήμερο, με τις ειδικότητες, με τις ξένες γλώσσες, θα συνεχίσει να υπάρχει και να λειτουργεί τα επόμενα χρόνια; Θα υπάρχουν πιστώσεις για όλα αυτά; Ή θα επιστρέψουμε στον δάσκαλο «πανεπιστήμονα» της δεκαετίας του 1970 που δίδασκε όλα τα γνωστικά αντικείμενα; Που έκανε και γυμναστική και εικαστικά και μουσική και απ’ όλα;

Μένει να το δούμε… Αν και προσωπικά δεν είμαι και τόσο αισιόδοξος…