Ο δικός μας Ευγένιος! Ο δικός μας Δεσπότης!

 

Αρχιεπίσκοπος Κρήτης, Ευγένιος Β’. Ναι! Είναι πλέον γεγονός! Ο δικός μας Ευγένιος, ο δικός μας Μητροπολίτης, ο από Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου, κατέλαβε το ύπατο αξίωμα της ημιαυτόνομης Εκκλησίας της Κρήτης σε ηλικία 54 ετών. ΑΞΙΟΣ και είθε, αεί ΑΞΙΟΣ! Η χαρμολύπη είναι η λέξη που επιστρατεύτηκε από πολλούς Ρεθεμνιώτες για να εκφράσει αυτά τα μοναδικά, ανάμεικτα συναισθήματα: τη μέγιστη χαρά για την εκλογή αλλά και την ανείπωτη λύπη που χάνουμε αυτό το σπουδαίο και πολύτιμο ανθρωπιστικό και πνευματικό Κεφάλαιο.

Τον Σεπτέμβριο του 2010 τον καλωσορίσαμε όλοι οι Ρεθεμνιώτες στην πλατεία του Άγνωστου Στρατιώτη σε μια ομολογουμένως εντυπωσιακή τελετή υποδοχής. Από την πρώτη στιγμή ο νέος μας Μητροπολίτης έδωσε το στίγμα του. Επεδίωξε και κατάφερε να γίνει αλιέας ψυχών, κάνοντας πράξη την προτροπή του Ιησού Χριστού προς τους ψαράδες Αποστόλους. Εγκατέλειψε το Επισκοπικό Μέγαρο και την Επισκοπική κατοικία του Τιμίου Σταυρού και ξεχύθηκε στους δρόμους και τα σοκάκια της πολιτείας μας για να γνωρίσει από κοντά το νέο του ποίμνιο. Χωρίς εξαιρέσεις και αποκλεισμούς.

Με τον μοναχικό σκούφο και την πατερίτσα στο χέρι, συνοδευόμενος άλλοτε από κάποιον λαϊκό και άλλοτε από κάποιον κληρικό, περιδιάβαινε την πόλη και τα χωριά της ποιμαντορικής του περιφέρειας. Τον συναντούσες παντού! Από τον παραλιακό δρόμο που έκανε τον περίπατό του, ιδίως την περίοδο του εγκλεισμού λόγω πανδημίας, μέχρι το τελευταίο καφενείο που με χαμόγελο και με ένα χτύπημα στην πλάτη χαιρετούσε τους θαμώνες. Και το πιο θαυμαστό απ’ όλα ήταν ότι τους γνώριζε όλους με τα μικρά τους ονόματα. Και πάντα είχε να πει μια κουβέντα στον καθένα, υπενθυμίζοντάς του ότι δεν είχε ξεχάσει τα θέματα που άλλη φορά είχαν συζητήσει κατ’ ιδίαν, για τα προβλήματα που τον απασχολούσαν.  Το ράσο και η λευκή, πλέον, γενειάδα δεν δημιουργούσαν φόβο, αμηχανία και δέος, αλλά αντίθετα, χαρά και αγαλλίαση, που ο δικός τους, πλέον, άνθρωπος τους χαιρετούσε.

Γιατί, στο πρόσωπο του Σεπτού Ιεράρχη ο καθένας από εμάς έβλεπε, τον στοργικό και σοφό πατέρα του, τον μεγαλύτερο αδερφό, τον καλό και εγκάρδιο φίλο. Όλους αυτούς τους ρόλους και τον καθένα ξεχωριστά, ο Ευγένιος τους είχε κερδίσει με τον μοναδικό δικό του τρόπο. Ευφυέστατος, ειλικρινής, ετοιμόλογος, με πηγαίο, πολλές φορές αυοτοσαρκαστικό χιούμορ, δοτικός, χωρίς ίχνος υστεροβουλίας, με βαθιά θεολογική και γενικότερα επιστημονική κατάρτιση, αλλά και με σημαντικές κοινωνικές δεξιότητες, κέρδιζε από την πρώτη κιόλας στιγμή τον συνομιλητή του. Κέρδισε ακόμα και την εκτίμηση αυτών, που πριν τον γνωρίσουν, τον είχαν πολεμήσει κατά τη διαδοχή στη Μητρόπολη Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου το 2010. Ο Ευγένιος, ποτέ, δεν κράτησε σε κανέναν κακία! Και μόνο αυτό δείχνει το μεγαλείο του ανδρός, κάνοντας πράξη και καθημερινή στάση ζωής την χριστιανική συγχώρεση. Για τον Δεσπότη μας δεν υπήρχαν άλυτα προβλήματα. Σε όλα έβρισκε λύση, πάντα με τον διάλογο και το χαμόγελο. «Όλα καλά», ήταν η συνηθισμένη του φράση, όταν τον ρωτούσε κάποιος για κάποιο πρόβλημα που υπήρχε. Και πράγματι, στο τέλος, πάντα, «όλα ήταν καλά» και διευθετημένα, χωρίς κανείς να βρίσκεται παραπονεμένος.

Ποτέ δεν ήταν δογματικός και οπισθοδρομικός στις αντιλήψεις του και τις πεποιθήσεις του, γεγονός που αρκετές φορές τον έφεραν σε ρήξη και σύγκρουση με άλλα παραθρησκευτικά σκοτεινά κέντρα. Απλός, λαϊκός και ταπεινός, πιστός ακόλουθος στα χνάρια της πραγματικής χριστιανικής πίστης και θρησκείας, χωρίς φαρισαϊσμούς, κορώνες και αναθέματα. «Όλοι είμαστε διαφορετικοί, όλοι είμαστε ίσοι, όλοι έχουμε τα ίδια δικαιώματα, ανεξάρτητα από φύλο, θρησκεία και ιδιαιτερότητες». Με αυτό το δόγμα πορεύτηκε, το έκανε σημαία και στάση της Ποιμαντορικής του διακονίας και ζωής. Ακόμα και το δικό του θέμα με τον κορονοϊό, δεν το έκρυψε, δεν το έβαλε «κάτω από το χαλί». Με θάρρος και παρρησία, σε μια περίοδο που τα κρούσματα ήταν ελάχιστα, βγήκε μπροστά και ενημέρωσε ο ίδιος με διάγγελμά του τους πιστούς ότι μολύνθηκε από τον ιό, προτρέποντας όλους να είναι προσεκτικοί και να ακούνε και να εμπιστεύονται μόνο τους επιστήμονες.

Αλλά εκεί που ο Δεσπότης μας, γιατί για εμάς πάντα θα παραμείνει ο δικός μας Δεσπότης, είχε τη μεγαλύτερη αδυναμία και ποτέ δεν την έκρυψε, αλλά αντίθετα την προέβαλλε, ήταν τα παιδιά και οι νέοι. Τα μάτια του φωτίζονταν και το χαμόγελό του διαγραφόταν πλατύ πίσω από την παχιά γενειάδα, όταν έβλεπε να τον πλησιάζουν τα μικρά παιδιά. Κι αυτός τους ανταπέδιδε με τον καλύτερο τρόπο την ευαρέσκειά του: Μια γλυκιά κουβέντα, ένα χάδι στο κεφάλι, μια πατρική συμβουλή, ένα ευφυολόγημα, ένα έξυπνο αστείο.

Για τους υποψηφίους των πανελλαδικών εξετάσεων καθιέρωσε ειδική απογευματινή θεία λειτουργία στον Ι.Ν. των 4^ων Μαρτύρων όπου πάντα παρευρισκόταν και μετά το τέλος της έδινε θάρρος και κουράγιο στους μαθητές και τις μαθήτριες γι αυτή τη δύσκολη και επίπονη διαδικασία που υποβάλλονταν.

Το γραφείο του ήταν πάντα ανοικτό σε σχολικές τάξεις που ήθελαν να τον επισκεφθούν, να τον γνωρίσουν και να συζητήσουν μαζί του. Ειδικά τις παραμονές των Χριστουγέννων το Επισκοπικό Μέγαρο πλημμύριζε από τις παιδικές φωνές που πήγαιναν να του πουν τα κάλαντα. Κι αυτός πάντα τους φίλευε και κάτι, και πάντα έβρισκε χρόνο να συζητήσει μαζί τους, παρά το βαρύ του πρόγραμμα.

Δεν θα ξεχάσω, όταν ως δάσκαλος στο 5^ο Δημοτικό σχολείο είχα αναθέσει στους μαθητές μου να βρουν όσα περισσότερα επίθετα της Παναγίας μπορούσαν. Όταν του το ανέφερα, τυχαία, σε μια συνάντησή μας, μου πρότεινε να δώσει σαν βραβείο στον μαθητή/τρια που θα έβρισκε τα περισσότερα επίθετα μια Καινή Διαθήκη με δική του αφιέρωση. Μπορείτε να φανταστείτε τη χαρά και τον ενθουσιασμό των μαθητών μου όταν τους το ανακοίνωσα. Μάλιστα, την παρέδωσε ο ίδιος, δίνοντας και στους υπόλοιπους μαθητές από μία, ανυπόγραφη, ώστε κανείς να μην μείνει παραπονεμένος, συζητώντας παράλληλα μαζί τους, μέσα στην Παναγίτσα του Μασταμπά. Σίγουρα η Ειρήνη θα έχει φυλάξει ως ύψιστο δώρο αυτήν την Καινή Διαθήκη.

Κλείνοντας δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω ένα περιστατικό, που έχει και τους συμβολισμούς του. Παίζοντας ένα απόγευμα τάβλι σε ένα καφενείο πέρασε ο Σεβασμιότατος από εκεί. Κοντοστάθηκε να μου μιλήσει. «Κερδίζεις ή χάνεις;», με ρώτησε με το γνωστό του χαμόγελο. Πριν προλάβω να απαντήσω, βγάζει από το ράσο του ένα κομπολόι και μου το δίνει. «Πάρε το. Είναι από το Φανάρι. Μου το έδωσε ο Πατριάρχης. Θα σου δώσει τύχη πιστεύω…».

Αυτός είναι ο Ευγένιος, ο νέος Αρχιεπίσκοπος Κρήτης. Ο Άνθρωπος, ο Πατέρας, ο Αδερφός, ο Φίλος, ο Ποιμενάρχης. Και με αυτόν τον τρόπο θα πορευθεί στο τιμόνι της Εκκλησίας της Κρήτης. Και θα φέρει το καράβι σε ήρεμα και γαλήνια νερά. Μακριά από ξέρες και υφάλους.

ΑΞΙΟΣ! ΚΑΙ ΑΕΙ ΑΞΙΟΣ!!!