Μια μέρα στο σχολείο την εποχή του κορονοϊού

 

 

Ξημέρωσε και σήμερα… 7.30 φτάνω απ’ έξω από το σχολείο. Καλημερίζω τη σχολική τροχονόμο και ανεβαίνω τα σκαλιά της αυλής του σχολείου. Φτάνω στην αυλή… Άδεια… Η απόλυτη ηρεμία που τόσο μας λείπει αυτές τις μέρες…

Μέχρι να ξεκλειδώσω το γραφείο μου καταφτάνουν οι πρώτοι μαθητές. Αφήνουν τις τσάντες τους έξω από τις αίθουσες. Δεν ανοίγουμε πλέον τις αίθουσες για να αφήσουν τις τσάντες τους τα παιδιά. Είναι κι αυτό ένα μέτρο για την αποφυγή της διασποράς του ιού… Οι αίθουσες ανοίγουν, πλέον, από τον εκπαιδευτικό της 1^ης ώρας.

Παίρνω το έντυπο με τις απουσίες της προηγούμενης ημέρας που είχαν περάσει οι συνάδελφοι. Τις περνώ στο πληροφοριακό σύστημα του υπουργείου και ταυτόχρονα ενημερώνω και το ειδικό βιβλίο συμπτωμάτων που φέτος δημιουργήσαμε: Όνομα, τάξη, συμπτώματα, απουσία, από-έως… Ο κατάλογος πλέον των μαθητών που απουσιάζουν καθημερινά είναι μακρύς. Με το παραμικρό σύμπτωμα, συμβατό με τον Covid 19, καλούμε τον γονέα να πάρει το παιδί του από το σχολείο. Και δεν επιστρέφει αν δεν έχει περάσει τουλάχιστον ένα 24ωρο χωρίς συμπτώματα. Και πλέον με χαρτί γιατρού… Ενημερών και το ημερολόγιο σχολικής ζωής: Τι αξιοσημείωτο συνέβη την προηγούμενη ημέρα. Και μετά ανοίγω τα mail… Καταιγισμός από μηνύματα κάθε μέρα. Τα περισσότερα έχουν σχέση με τον κορονοϊό… Πρωτόκολλα και πάλι πρωτόκολλα…

Η ώρα φτάνει 8:15. Οι συνάδελφοι και οι μαθητές έχουν καταφτάσει πλέον. Το κουδούνι δεν χτυπά πια. Τα παιδιά όμως έχουν το δικό τους βιολογικό «ρολόι». Την προκαθορισμένη ώρα έχουν ήδη ακροβολιστεί στο τεράστιο προαύλιο. Ξέρουν πια το κάθε παιδί τη θέση του… Μακριά το ένα από το άλλο. Μερικά φορούν μάσκα… άλλα όχι… Δεν είναι υποχρεωτική η χρήση μάσκας στο προαύλιο…

Κάνω τις πρωινές ανακοινώσεις. Μετά, ένα ένα το κάθε τμήμα μπαίνει στην αιθούσά του… Επιτέλους! Ησυχία… Βέβαια, δεν κρατάει πολύ… Στο γραφείο μου μπαίνει ένας μαθητής: «Κύριε Διευθυντή, ξέχασα τη μάσκα μου…». Σε λίγο άλλος… «Κύριε, μου έσπασε το λαστιχάκι της μάσκας…» Κι αργότερα κι άλλος… «Κύριε, μου έπεσε η μάσκα κάτω…». Τους δίνω με προσοχή από μια μάσκα μίας χρήσης. Αναγκαστικά εφοδιαστήκαμε και με αυτές. Τις μετρώ στο κουτί. Σε μια εβδομάδα έχω δώσει σχεδόν 50 μάσκες! Τι κι αν τους λέω κάθε πρωί να μην τις ξεχνάνε και να κρατάνε μαζί τους τουλάχιστον δύο μάσκες. Αλλά τι να κάνεις… Παιδιά είναι… Σάμπως δεν ξεχνάνε και τα μολύβια τους και τις γόμες τους;

Και μέχρι να το πολυκαταλάβω η ώρα έχει φτάσει 9:00. Το 1^ο διάλειμμα. Χωρίς κουδούνι βέβαια. Αποφασίσαμε να κάνουμε πλέον διαλείμματα κάθε μία ώρα. Και τα παιδιά να μην κουράζονται με τη μάσκα αλλά και οι αίθουσες να αερίζονται περισσότερο. Βέβαια, πολλά παιδιά δεν την ανέχονται τη μάσκα… Δεν την παλεύουν… Τότε έχουμε τα διαλείμματα μάσκας μέσα στην τάξη. Είτε ομαδικά είτε κατά μόνας. Δεν παλεύεται η άτιμη! Αλλά τι να κάνεις… Μπήκε πλέον στην καθημερινότητά μας, θέλοντας και μη… Και βέβαια, για τις μάσκες του Υπουργείου, ούτε κουβέντα! Κανείς μαθητής ή εκπαιδευτικός δεν τις φοράει! Κρίμα τα λεφτά! Όσο για τα παγουρίνο, καλύτερα ασχολίαστο. Κανείς μας δεν τα ξαναείδε στο σχολείο, πέρα από τη μέρα που τα μοιράσαμε! Στο διάλειμμα πιάνουμε τη συζήτηση με τους συναδέλφους. Ποιοι μαθητές λείπουν… γιατί… τι έχουν… Πώς πήγε το μάθημα...

Και μέχρι να το καταλάβουμε, πέρασε ή ώρα… Οι εφημερεύοντες σφυρίζουν… φωνάζουν… «Παιδιά, μέσα! Τέρμα το διάλειμμα». Ξαναμπαίνω στο γραφείο μου. Το τηλέφωνο δεν σταματά να χτυπά κάθε μέρα… κάθε ώρα… κάθε λεπτό! Οι γονείς παίρνουν να ενημερώσουν ότι το παιδί τους δεν ήρθε σήμερα σχολείο. «Έχει λίγο πυρετό», «Βήχει λίγο», «Τρέχει η μύτη του». Η απάντησή μου η ίδια και απαράλλαχτη πλέον: «Μην τα φέρετε στο σχολείο μέχρι να τους περάσει. Και παρακαλώ φέρτε μου και χαρτί από τον γιατρό». Το καταλαβαίνω ότι δεν μπορεί ο κάθε γονιός να τρέχει για «ψύλλου πήδημα» στο γιατρό. Ούτε ο χρόνος υπάρχει ούτε το 20άρικο ή το 30άρι που κάνει η επίσκεψη. Άλλες χρονιές με λίγο Ponstan και Depon και όλα καλά. Έπαιρναν και τον παιδίατρο τηλέφωνο και τους έλεγε τι να κάνουν. Αυτά, μέχρι πέρυσι….

Είναι βέβαια και οι αγχωμένοι γονείς… Οι προβληματισμένοι… «Μα χρειάζεται η μάσκα;» «Μα θα μπορεί να αναπνεύσει το παιδί μου;» «Και αν του τύχει τίποτα, ποιος είναι υπεύθυνος;» Πέρασαν όλοι από το γραφείο μου. Και τα συζητήσαμε. Ανθρώπινα… Σαν γονιός με γονιό. Και τα βρήκαμε… Γιατί, ο κορονοϊός θα φύγει, οι μαθητές και οι γονείς όμως θα παραμείνουν στο σχολείο. Καθώς και οι σχέσεις που είχαμε. Δεν θα αφήσουμε η ίωση να χαλάσει ό,τι με πολύ κόπο είχαμε καταφέρει να χτίσουμε όλα αυτά τα χρόνια. Γιατί, ο γονιός εμπιστεύεται το σχολείο και τους εκπαιδευτικούς. Και αυτή η μοναδική σχέση, η χημεία, η ενσυναίσθηση, η αλληλοκατανόηση, δεν πρέπει με τίποτα να διασαλευθεί και να χαλάσει για τον οποιοδήποτε κορονοϊό!

Και έφτασε 10:00 η ώρα… Το επόμενο διάλειμμά… Ήρθε και η καθαρίστρια. Με το χαμόγελο όπως κάθε μέρα. Σημαντικό μέλος της σχολικής μας κοινότητας… της ομάδας μας. Να τρέξει γρήγορα να απολυμάνει τα θρανία πριν την επόμενη ώρα. Όσα προλάβει σε ένα 10λεπτο. Τα υπόλοιπα στο επόμενο διάλειμμα. Και όταν τα παιδιά μπουν στις τάξεις τους να πάει στις τουαλέτες. Σχολαστικό καθάρισμα. Και μετά να ελέγξει τα κρεμοσάπουνα στις βρύσες. Να τα γεμίσει αν έχουν αδειάσει. Μια αέναη κίνηση από όλους μας… Εκπαιδευτικούς και βοηθητικό προσωπικό. Όλοι μαζί στον κοινό αγώνα να νικήσουμε.

Με αυτά και με αυτά έφτασε πια το μεσημέρι! Ούτε που το καταλαβαίνεις πια πώς περνάει η μέρα! Ούτε που προλαβαίνεις να «πλήξεις»! Έχουμε και τα σχολικά γεύματα. Μπελάς να τα μοιράσεις σε αυτές τις ιδιαίτερες συνθήκες, αλλά χρειάζονται.

Και φτάνει η ώρα του σχολάσματος! 13:15. Το σχολείο αδειάζει. Μένουν μόνο οι μαθητές του ολοήμερου. Πάλι η καθαρίστρια να τρέξει να καθαρίσει και να απολυμάνει τα θρανία των αιθουσών που στεγάζει το ολοήμερο. Θα φάνει παιδιά πάνω σε αυτά… Θα ακουμπήσουν το φαγητό τους. Βλέπετε, στις ίδιες αίθουσες θα ανακατευτούν παιδιά διαφόρων τάξεων… Εκεί, ο θεός να βάλει το χέρι του…

Κοιτώ το ρολόι μου… Ώρα μου να φύγω και σήμερα… Πάει κι αυτή η μέρα… Γεμάτη όπως και την προηγούμενη… Ίδια και απαράλλαχτη θα είναι  και η επόμενη. Δεν θέλω να σκεφτώ ότι θα μας τύχει κανένα επιβεβαιωμένο κρούσμα. Εκεί πάλι, άλλη διαδικασία! Καλύτερα να μην την σκέφτομαι! Αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει… Μόνο τύχη! Και βέβαια ΠΡΟΣΟΧΗ! ΟΧΙ ΦΟΒΟΣ! Κακός σύμβουλος ο ΠΑΝΙΚΟΣ!

Καλό βράδυ μέχρι αύριο…