Σας ευχαριστώ και σας αγαπώ όλους!

Και να που το ημερολόγιο έδειξε κι εφέτος 14 Ιουνίου...

Άλλη μια σχολική χρονιά έφτασε στο τέλος της. Σαν το νερό κύλησε! Πότε ήταν ο Σεπτέμβρης, πότε ήρθαν τα Χριστούγεννα, πότε κλείσαμε για Πάσχα, ούτε που το κατάλαβα!

Σαν τώρα θυμάμαι που τοποθετήθηκα Διευθυντής στο 10^ο Δημοτικό σχολείο του Πλατανέ τον Σεπτέμβρη του 2017. Κανέναν δεν ήξερα! Άγνωστος μεταξύ αγνώστων... Κι όμως πέρασαν δύο ολόκληρες σχολικές χρονιές! Κι έφτασε ο Ιούνιος του ’19... Η μια χρονιά καλύτερη από την άλλη! Κι ας μου έλεγαν διάφορα κάποιοι...

25 χρόνια συμπλήρωσα φέτος στην εκπαίδευση. Άλλα σαν δάσκαλος τάξης κι άλλα, λιγότερα, σαν Διευθυντής... Αυτά, όμως, τα δύο τελευταία, στο περιαστικό σχολείο του Τσεσμέ, θα μου μείνουν αξέχαστα, έντονα χαραγμένα στη μνήμη μου! Και ιδίως η φετινή χρονιά...

Γράφω αυτές τις λίγες αράδες τώρα κι ένα χαμόγελο είναι μόνιμα στα χείλη μου. Ένα χαμόγελο ικανοποίησης και χαράς. Δεν ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ... Ή καλύτερα, δεν υπάρχει κάτι που θα ήθελα να διαγράψω από τη μνήμη μου... Κάθε ημέρα ξεχωριστή, μοναδική! Αλλά και κάθε συνάδελφος, κάθε συνεργάτης μου στο σχολείο, το ίδιο μοναδικός, το ίδιο ξεχωριστός!

Πρωί-πρωί, πρώτος στο σχολείο... Και κατέφθαναν ένας-ένας... Και τα χαμόγελα έπαιρναν κι έδιναν... Και η συνεργασία άψογη! Όλοι μαζί σε όλα! Όλοι για έναν αλλά κι ο καθένας ξεχωριστά, να σπρώξουμε όλοι μαζί το καράβι! 

Μα δεν υπήρχαν προβλήματα; Μα και βέβαια υπήρξαν! Αλλά τα αντιμετωπίζαμε όλοι μαζί, σαν μια γροθιά! Κι αυτό μας ένωνε, αυτό μας έδινε θάρρος και κουράγιο να συνεχίσουμε, να προχωρήσουμε μπροστά. Όλοι μας νιώθαμε ασφάλεια εκεί μέσα, στον εργασιακό μας χώρο. Τον νιώθαμε δικό μας! Δεύτερο σπίτι μας! Ξέραμε, χωρίς να το έχουμε συζητήσει ποτέ, ότι δεν πρόκειται να εκθέσει ο ένας τον άλλον!

Η ομάδα δυνατή! Ενωμένη! Κι ας ήμασταν 30, κοντά, άνθρωποι... Άνθρωποι διαφορετικοί, με διαφορετικές αφετηρίες, με διαφορετική καθημερινότητα... με διαφορετικές προσωπικότητες και ιδιοσυγκρασίες... Που μπορεί να μην ήμασταν φίλοι... Να μην κάναμε παρέα έξω από το σχολείο... Όμως, με το που περνάγαμε την πόρτα του σχολείου, όλοι αλλάζαμε! Όλοι γινόμασταν οι καλύτεροι φίλοι! Που το πρόβλημα του ενός, γινόταν πρόβλημα όλου του σχολείου!

Και περνούσαν οι μέρες... οι μήνες... Κι έφτασε και εφέτος το πλήρωμα του χρόνου. Και σήμερα κλείσαμε το σχολείο. Και πήγαμε όλοι μαζί να «πιούμε ένα κρασί» όπως λέμε... Κι ας ήταν μπύρα λόγω της ζέστης... Κι εκεί τραγουδήσαμε, γελάσαμε με τη ψυχή μας, πειράξαμε ο ένας τον άλλον... Και δώσαμε και «τα βραβεία» της χρονιάς... Μην με ρωτήσετε τι ήταν αυτά τα βραβεία και πώς προέκυψαν... Μόνο εμείς οι παρόντες τα καταλάβαμε! Γιατί ήταν από εμάς για εμάς! Ήταν τα βραβεία μιας ολόκληρης χρονιάς! Τα βραβεία της ιδιαιτερότητας του καθενός από εμάς... Που αυτή η ιδιαιτερότητα μας έκανε να είμαστε μια ομάδα! Μια σφιχτή ομάδα! Μια ομάδα που δεν ξέρω αν θα ξαναβρεθεί, όχι στο 10^ο Δημοτικό, αλλά σε κάποιο άλλο σχολείο του Ρεθύμνου ή και της χώρας ακόμα!

Δεν θέλω να πω κάτι άλλο... Δεν θέλω να γράψω περισσότερα... Μόνο ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! Σε όλους μαζί και στον καθένα ξεχωριστά! Κια μια μεγάλη ΚΑΡΔΙΑ! Που να μας χωράει όλους! Με κάνατε τον πιο ευτυχισμένο Διευθυντή! ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ!!!