Το κλειστό Γυμναστήριο


 
Ο Κώστας κάθισε αναπαυτικά στον καναπέ του σπιτιού του και άνοιξε την τοπική εφημερίδα. Την ξεφύλλισε χωρίς να βρίσκει κάτι ενδιαφέρον. Ξαφνικά αναπήδησε από τη θέση του. Το βλέμμα του έπεσε σε ένα μικρό δίστηλο: «Και δεύτερο κλειστό Γυμναστήριο θα αποκτήσει η πόλη μας στη θέση Λιβάδι». Η εφημερίδα είχε ημερομηνία 11/4/2012 κι έγραφε για την υπογραφή προγραμματικής σύμβασης του Δήμου τους και της Γ.Γ. Αθλητισμού.

Αγαλλίαση τον πλημμύρισε. Το οικόπεδο που του είχε πάρει ο Δήμος για το σχέδιο πόλης επιτέλους θα αξιοποιούνταν. Φώναξε αμέσως τον δεκάχρονο γιο του, τον Δημήτρη. Ο Δημητράκης, από την προηγούμενη χρονιά, είχε γραφτεί στις ακαδημίες της τοπικής ομάδας μπάσκετ. «Άντε τυχερούλη» του είπε μ ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά. «Σ’ ένα-δυο χρόνια θα έχουμε κλειστό γήπεδο στη γειτονιά μας. Τέρμα οι προπονήσεις στα ανοιχτά γήπεδα και στα γυμναστήρια των σχολείων». Ο γιος του έκανε μια γκριμάτσα αποδοκιμασίας. «Καλά, εσύ μπαμπά όλο όνειρα κάνεις! Μέχρι να χτιστεί…». «Τι λες, βρε;» τον αποπήρε ο Κώστας. «Να, αφού το γράφει η εφημερίδα». «Καλά…», του απάντησε ο Δημητράκης κι έφυγε κουνώντας το κεφαλάκι του.

Ο Κώστας άρχισε να παρακολουθεί τις εφημερίδες και να ενημερώνεται για το θέμα. Φούσκωνε από περηφάνια για το νέο απόκτημα της περιοχής, που θα την αναβάθμιζε κιόλας.

Και ο χρόνος περνούσε… Ένα χρόνο μετά, ξαναδιάβασε στην εφημερίδα ότι το έργο ήταν έτοιμο για δημοπράτηση. Τον Ιούνιο του 2013 θα το δημοπρατούσε ο Δήμος. «Είδες που δεν πίστευες;» είπε στον Δημητράκη που πήγαινε πια στην Έκτη του Δημοτικού. «Ξεκινάει το κλειστό». Ο Δημητράκης ούτε που απάντησε.

Πέρασε ο Ιούνιος, πέρασε κι ο Ιούλιος… Φτάσαμε στον Νοέμβριο και ακόμα τίποτα. Τον Κώστα άρχισαν να τον ζώνουν τα φίδια. Δυο χρόνια μετά, στις 25/7/2014, ξαναδιάβασε στην εφημερίδα: «Υπογράφηκε χθες το μεσημέρι η σύμβαση μεταξύ του Δήμου και της αναδόχου εταιρείας για την κατασκευή του Κλειστού Γυμναστηρίου Λιβαδίου». Αναστέναξε από ανακούφιση. «Επιτέλους» μονολόγησε. «Τελείωσαν τα ψέματα. Εγκαταστάθηκε ο εργολάβος».

Αλλά πού… Κανείς εργολάβος δεν εγκαταστάθηκε. Άρχισε να πηγαίνει ο Κώστας στον Δήμο, να ρωτάει και να ξαναρωτάει. «Προβλήματα» ήταν η λέξη που άκουγε. «Μεγάλα προβλήματα». Μια με τους ιδιοκτήτες, μια με τον εργολάβο…

Κάποια στιγμή, τα έργα έδειξαν να ξεκινούν. «Άντε! Επιτέλους! Ξεκίνησε το άτιμο». Δεν είπε κουβέντα στον γιο του, γιατί ήξερε πως θα αρχίσει να τον κοροϊδεύει πάλι. Με τα χίλια ζόρια έφτιαξαν τον δρόμο που θα οδηγούσε στο κλειστό. Έφτιαξαν και τη θεμελίωση. Αλλά κλειστό δεν έβλεπε ο έρμος ο Κώστας. «Δεν έχει λεφτά ο εργολάβος να αγοράσει τα σίδερα» του είπαν από τον Δήμο. «Τον πιέζουμε, αλλά τι να κάνουμε κι εμείς…»

Είχαν περάσει πια πάνω από πέντε χρόνια από τότε που ο Κώστας είχε δει εκείνη την πρώτη δημοσίευση που τόσο τον είχε χαροποιήσει. Ο Δημήτρης τελείωνε πια την Γ’ Γυμνασίου. Και συνέχιζε να κάνει προπόνηση στα σχολεία. Γιατί το κλειστό στην περιοχή τους δεν είχε σημειώσει καμία πρόοδο…

 

 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Υγειονομική έκθεση των εστιατορίων του Ρεθύμνου του 1902

Πολιτικοί αχυράνθρωποι.

Η παραδοσιακή κρητική φορεσιά στο πέρασμα του χρόνου