Παιδεία: Το μεγάλο στοίχημα.

 

Συνέντευξη Τύπου παραχώρησε ο πρωθυπουργός την περασμένη Τρίτη από το Υπουργείο Παιδείας, παρόντος και του Υπουργού Παιδείας, με θέμα τις σαρωτικές αλλαγές που επίκεινται στην εκπαίδευση: Υποχρεωτική 14χρονη εκπαίδευση με δίχρονο υποχρεωτικό Νηπιαγωγείο, γενίκευση του ολοήμερου σχολείου, κατάργηση πανελλαδικών εξετάσεων…

Χωρίς να θέλω να πολιτικολογήσω, παρατηρώ μια κινητικότητα τα τελευταία χρόνια στο θέμα της εκπαίδευσης στη χώρα, που αν κινείται στη σωστή κατεύθυνση θα φανεί μεσοπρόθεσμα. Γιατί, ας μην κρυβόμαστε, η παιδεία αποτελεί ανέκαθεν το πεδίο πειραματισμού όλων των κυβερνήσεων, μιας και είναι κοινός τόπος ότι νοσεί. Τα εκπαιδευτικά μοντέλα διαδέχονται το ένα το άλλο χωρίς όμως ουσιαστικό και ορατό αποτέλεσμα.

Θα μου επιτρέψετε σε αυτό το σημείο να σταθώ στο περίφημο φινλανδικό μοντέλο εκπαίδευσης, που τις τελευταίες δεκαετίες θεωρείται το κορυφαίο σε ευρωπαϊκό τουλάχιστον επίπεδο. Ας δούμε όμως πώς προέκυψε αυτό. Τη δεκαετία του ’80 η Φινλανδία βρισκόταν σε παρόμοια οικονομική κατάσταση με την Ελλάδα του σήμερα. Βρισκόταν σε δεινή οικονομική κατάσταση με το ΔΝΤ να πιέζει για αλλαγές και μεταρρυθμίσεις. Οι τότε πολιτικές δυνάμεις της χώρας αποφάσισαν να επενδύσουν στην παιδεία για να βγει η χώρα από την κρίση. Η NOKIA μέχρι τότε ήταν μια μικρή φινλανδική βιοτεχνία παραγωγής μικροτσίπς. Μετά τις μεταρρυθμίσεις η ΝΟΚΙΑ έγινε ένας παγκόσμιος κολοσσός ενώ η ίδια η Φινλανδία άρχισε να εξάγει εκπαιδευτική τεχνογνωσία.

Ειλικρινά δεν μπορώ να γνωρίζω αν μπορούν να υπάρξουν ομοιότητες ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Φινλανδία σε περιόδους οικονομικής ύφεσης και των δύο χωρών.  Αλλά ίσως το φινλανδικό «πείραμα» που τελικά πέτυχε ίσως θα πρέπει να προβληματίσει κι εμάς εδώ στην Ελλάδα. Η επένδυση στην παιδεία ίσως τελικά να είναι μονόδρομος για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Άλλωστε η «εξαγωγή» επιστημόνων στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια αποδεικνύει περίτρανα ότι η ελληνική εκπαίδευση βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα.

Όσον αφορά στις εξαγγελίες του Πρωθυπουργού για την εκπαίδευση ελπίζω και εύχομαι να μην αποδειχθούν για μια ακόμη φορά άδειο πουκάμισο. Η ελληνική εκπαίδευση χρειάζεται γενναίες αποφάσεις που δεν έχουμε δει τις τελευταίες δεκαετίες. Αντίθετα έχουμε δει πειραματισμούς και ασκήσεις επί χάρτου που απλά δημιουργούν προσδοκίες και εξαϋλώνονται με την πτώση της μιας κυβέρνησης και την ανάληψη της εξουσίας από μια άλλη. Η παιδεία χρειάζεται εθνικό στρατηγικό σχεδιασμό ώστε να επιτευχθεί το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Αλλιώς, θα έχουμε μια από τα ίδια…