Η Ελλάδα στην αγχόνη


 
Με αίσθημα βαθιάς ικανοποίησης αλλά και συγκίνησης διάβασα στον τοπικό Τύπο την κίνηση ανθρωπιάς και αλληλεγγύης του ζεύγους των Νορβηγών, που ζουν μόνιμα πλέον στο Ρέθυμνο, να δωρίσουν στα νοσοκομεία του Ρεθύμνου και των Χανίων ένα ολόκληρο κοντέινερ με υγειονομικό και ορθοπεδικό υλικό. Σίγουρα, η κίνηση αυτή δεν είναι η πρώτη. Κατά καιρούς ενημερωνόμαστε ότι διάφοροι σύλλογοι, φορείς αλλά και ιδιώτες συνδράμουν με τις όποιες δυνάμεις τους στην εύρυθμη και απρόσκοπτη λειτουργία του υγειονομικού ιδρύματος, που, να μην κρυβόμαστε, δεν διάγει και την καλύτερη περίοδο λειτουργίας του.

Εδώ μου έρχονται στο μυαλό οι στίχοι του Κάλβου «καλύτερα, καλύτερα διασκορπισμένοι οι Έλληνες να τρέχωσι τον κόσμον με εξαπλωμένην χείρα ψωμοζητούντες, παρά προστάτας νάχωμεν». Ναι, δυστυχώς, φτάσαμε στο σημείο να τρέχουμε δεξιά-αριστερά και να ζητάμε, όχι πλέον βοήθεια, αλλά ελεημοσύνη. Και το αντάλλαγμα, βέβαια, είναι αυτό που απευχόταν ο Κάλβος. Και δεν μιλάω για την ανιδιοτελή κίνηση των φιλελλήνων Νορβηγών, αλλά για ό,τι συμβαίνει τα τελευταία επτά χρόνια στη χώρα. Που τα πάντα ξεπουλιούνται ή τείνουν να ξεπουληθούν στον βωμό του χρέους.

Από την άλλη, σύμφωνα με δημοσίευμα της «Καθημερινής», 140 χιλιάδες νέοι Έλληνες επιστήμονες έχουν καταφύγει στο εξωτερικό από το 2010 μέχρι σήμερα για να βρουν ένα καλύτερο μέλλον. Οι περισσότεροι είναι πολιτικοί μηχανικοί, γιατροί, πληροφορικάριοι και οικονομολόγοι. Και μην φανταστείτε ότι είναι κάτοχοι ενός ξερού πτυχίου. Οι περισσότεροι είναι κάτοχοι τουλάχιστον ενός μεταπτυχιακού και πολλοί κάτοχοι διδακτορικού. Και όλα αυτά τα απέκτησαν στην Ελλάδα. Η Ελλάδα δηλαδή πληρώνει, ετοιμάζει επιστήμονες και μετά τους διώχνει στο εξωτερικό. Και το στενάχωρο είναι ότι, σύμφωνα πάντα με την «Καθημερινή» φτάσαμε στο σημείο να έχουμε έλλειψη ειδικευμένων γιατρών γα να στελεχώσουμε τα δημόσια νοσοκομεία. Και το χειρότερο όλων είναι ότι το 97% αυτών των επιστημόνων αρνείται να επιστρέψει στην Ελλάδα, παρόλο που το συναισθηματικό κομμάτι βαραίνει πολύ. Και πώς να γυρίσουν πίσω; Από τη στιγμή που στην Ευρώπη που έχουν καταφύγει οι περισσότεροι εργάζονται χωρίς διοικητική ευθύνη και με ετήσιες αποδοχές που κυμαίνονται από 21-60 χιλιάδες ευρώ;

Ειλικρινά, ως εκπαιδευτικός αλλά και ως Έλληνας δεν μπορώ να αντέξω όλο αυτό. Και κυρίως αυτή την εργασιακή αιμορραγία. Να βλέπω μαθητές μου, που τους καμάρωνα στο δημοτικό και προέβλεπα το λαμπρό τους μέλλον, το ίδιο το σύστημα, η ίδια η χώρα τους να τους διώχνει.

Κάτι πρέπει να αλλάξει… Να γίνει ένα restart… να βγει η χώρα από την εντατική…

 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Υγειονομική έκθεση των εστιατορίων του Ρεθύμνου του 1902

Πολιτικοί αχυράνθρωποι.

Η παραδοσιακή κρητική φορεσιά στο πέρασμα του χρόνου