Εσύ Χριστό κι εγώ Αλλάχ...

 

Κοντά στα 1.500 χρόνια έχουν περάσει από τη γέννηση του Μωάμεθ στη Μέκκα της Σαουδικής Αραβίας. Ενός ταπεινού καμηλιέρη που κυνηγημένος για τις ιδέες του και τη διδασκαλία του κατέφυγε στη Μεδίνα για να γλυτώσει τη ζωή του. (Πόσα, αλήθεια, κοινά στοιχεία με τον Χριστό που κυνηγήθηκε κι αυτός για τις ιδέες του…). Ο Μωάμεθ επηρεάστηκε πολύ από τις μονοθεϊστικές θρησκείες της εποχής, Ιουδαϊσμό και Χριστιανισμό (λέγεται πως είδε δύο φορές τον Αρχάγγελο Γαβριήλ στο όνειρό του) και πάνω σε αυτές στήριξε τη νέα θρησκεία, τον Ισλαμισμό.

            1.500 χρόνια μετά ο Μωάμεθ, αν ζούσε, σίγουρα θα ξερίζωνε τα γένια του αν έβλεπε τι έκαναν οι θρησκευτικοί απόγονοί του για να διαδώσουν και να επιβάλλουν τη θρησκεία τους.

            «Ο Αλλάχ είναι μεγάλος», φώναξε ο Τούρκος αστυνομικός την ώρα που εκτελούσε τον Ρώσο πρέσβη πριν από μερικές ημέρες. Ναι, σίγουρα είναι μεγάλος, όπως μεγάλος είναι ο κάθε θεός για κάθε πιστό, κάθε θρησκείας. Αλλά ποιος κοινός νους μπορεί να φανταστεί τέτοιες πρακτικές για τη διάδοση μιας θρησκείας; Μιας θρησκείας, πού όπως όλες, μιλάνε για αγάπη, για συναδέλφωση, για ανθρώπινα ιδανικά;

            Ποια περιστατικά να πρωτοθυμηθεί κανείς μετά από εκείνο το τυφλό χτύπημα της 3^ης Σεπτεμβρίου; Θα σπεύσει κανείς να πει, ότι για όλα φταίνε οι Αμερικάνοι και η ιμπεριαλιστική πολιτική τους. Να συμφωνήσω κι εγώ. Αλλά ποιοι είναι οι Αμερικάνοι θύματα; Οι άνθρωποι της καθημερινότητας δεν είναι που παλεύουν, όπως όλοι οι άνθρωποι για ένα καλύτερο αύριο; Όπως το ίδιο είναι και οι Γερμανοί που ποδοπατήθηκαν προχθές από το λεωφορείο στο κέντρο του Βερολίνου την ώρα που έκαναν τα χριστουγεννιάτικα ψώνια τους. Το ίδιο και οι Γάλλοι που διασκέδαζαν αμέριμνοι εκείνο το βράδυ του Ιουλίου στη Νίκαια. Και ο κατάλογος δεν έχει τέλος…

            Προσπαθώ να βρω αυτές τις πρακτικές στις σελίδες της ιστορίας. Πουθενά τέτοιο μένος, τέτοιο μίσος εναντίον «αλλόθρησκων». Ιστορικά το Ισλάμ, μέσα από τα διάφορα κράτη του ήθελε όσον το δυνατόν περισσότερες κατακτήσεις. Και πάντα ήθελε να πατήσει πόδι στην Ευρώπη. Την πρώτη φορά αποκρούστηκαν οι Άραβες από τον Κάρολο Μαρτέλο στο Πουατιέ της Γαλλίας το 732. Στη συνέχεια η οθωμανική αυτοκρατορία κατέκτησε την Κωνσταντινούπολη και τα Βαλκάνια. Αλλά μέχρι εκεί. Με κάποιες «σκοτεινές» περιόδους, οι Χριστιανοί μπορούσαν σχεδόν ελεύθερα να ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα.

Σήμερα, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Άγιες ημέρες που πλησιάζουν, ας βάλει ο θεός το χέρι του. Όπως κι αν λέγεται… Χριστός ή Αλλάχ… Δε έχει σημασία…