Τροχαία δυστυχήματα: Η μάστιγα της Κρήτης

 

Τι κι αν περάσαμε δύο παγκοσμίους πολέμους; Τι κι αν βιώσαμε για τέσσερα χρόνια τις θηριωδίες των Ναζί; Ο φόρος αίματος που πληρώσαμε μοιάζει να ωχριά μπροστά σε αυτό που συμβαίνει κάθε μέρα, κάθε χρόνο στους δρόμους της Κρήτης.

Οι νεκροί από τα τροχαία δυστυχήματα στην Κρήτη μοιάζουν να μην έχουν τελειωμό. Χαρακτηριστικό στοιχείο, ότι από το 2000 μέχρι σήμερα είχαμε κοντά στους 2000 νεκρούς στην άσφαλτο. Ανατριχιαστικός ο αριθμός αν σκεφτεί κανείς ότι η Κρήτη δεν έχει περισσότερους από 600.000 κατοίκους, ενώ με βάση τους αριθμούς και μόνο φαίνεται ότι ένα μικρό χωριό των 120 κατοίκων εξαφανίζεται από τον χάρτη του νησιού κάθε χρόνο.

Τα θλιβερά σκήπτρα φαίνεται ότι κρατάει ο ΒΟΑ Κρήτης. Όλοι θυμόμαστε τον σμήναρχο Μανώλη Καρυωτάκη, που τον Σεπτέμβρη που μας πέρασε διέσχισε πεζός τον ΒΟΑΚ ανάβοντας 367 καντήλια στα ισάριθμα εικονοστάσια που συνάντησε στο διάβα του, που αντιστοιχούσαν σε ισάριθμους νεκρούς συνανθρώπους μας. Και να ήταν μόνο αυτοί… Σύμφωνα με άλλα στοιχεία οι άνθρωποι που έχουν αφήσει την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο του ΒΟΑΚ, από το 1970 που ολοκληρώθηκε η κατασκευή του, αγγίζουν τους 4.000!!! Τι πιο τραγικό να περιμένει κάποιος;

Αλλά το πιο ανησυχητικό είναι τα τροχαία δυστυχήματα που συμβαίνουν στις επαρχιακές οδούς αλλά και μέσα στον αστικό ιστό των πόλεων. Το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών δεν έχουν συμβεί κατά τη διάρκεια της ημέρας που η κίνηση είναι αυξημένη, αλλά κατά τη διάρκεια της νύχτας και μάλιστα τις πρώτες πρωινές ώρες. Η αιτία δεν είναι δύσκολο να προσδιοριστεί: μέθη και πάλι μέθη. Το έχει φαίνεται το DNA μας να πίνουμε μέχρις τελικής πτώσεως. Και παραμένει «μαγκιά» και «αντρειοσύνη» να επιμένουμε να καθόμαστε στο τιμόνι μετά από τον γάμο ή τη βάφτιση που οι κούπες δεν είχαν τελειωμό όλο το βράδυ.

Και βέβαια τα μηχανάκια. Αν και αριθμητικά είναι υποπολλαπλάσια των αυτοκινήτων, τα τροχαία με δίκυκλα τείνουν να φτάσουν αυτά των αυτοκινήτων. Εδώ τι να πρωτοφταίει; Η έλλειψη κράνους; Η επικίνδυνη οδήγηση; Οι υψηλές ταχύτητες; Η «μαγκιά» των νεαρών, κυρίως, δικυκλιστών εν πολλοίς; Όλα αυτά και άλλα τόσα.

Το θέμα είναι ότι συνεχίζονται να ξεκληρίζονται οικογένειες κι  όλοι εμείς αρκούμαστε σε «μνημόσυνα» εκ των υστέρων.

Τελευταίο περιστατικό τα δυο άτυχα παιδιά που ήρθαν στο Ρέθυμνο με πολλά όνειρα. Και δυστυχώς όλα σταμάτησαν ένα ξημέρωμα… Στην οδό Μελισσηνού… Στο κέντρο του Ρεθύμνου…