Λεφτά υπάρχουν;

 

Αυτό το ερώτημα με απασχολεί έντονα τον τελευταίο καιρό. Από τη μια βλέπω τα δελτία ειδήσεων και διαβάζω και στις εφημερίδες για τον «Αρμαγεδδώνα» που έρχεται τα τελευταία πέντε τουλάχιστον χρόνια. Από το 2010 αι μετά δεν ακούς τίποτα άλλο. Περικοπή σε μισθούς, κόψιμο σε συντάξεις, αύξηση φόρων, λουκέτα στην αγορά, απολύσεις υπαλλήλων και δεν συμμαζεύεται. Τι να σας λέω, τα βλέπετε, τα βλέπουμε τα ζείτε και τα ζούμε… Όποιον και αν ρωτήσεις κανείς δεν είναι ευχαριστημένος αι με το δίκιο του.

Απ’ την άλλη όμως υπάρχει και μια εικόνα που με προβληματίζει έντονα. Οι καφετέριες γεμάτες, τα σουβλατζίδικα δεν προλαβαίνουν τις παραγγελίες, οι ξαπλώστρες στην παραλία γεμάτες με Έλληνες που απολαμβάνουν την καφεδιά τους και τις μπύρες τους.

Υπάρχει όμως και η νεολαία. Αυτοί οι 20άρηδες μέχρι και 25άρηδες οι οποίοι είναι κάθε βράδυ έξω. Κα να τα σφηνάκια και να τα μπουκάλια μέχρι πρωίας. Και αν τους ρωτήσεις που δουλεύουν, στη συντριπτική τους πλειοψηφία θα απαντήσουν ότι είναι άνεργοι ή φοιτητές. Και αν τους ρωτήσεις πού βρίσκουν τα λεφτά, με φυσικότητα θα σου απαντήσουν ότι τα δίνει ο μπαμπάς. Και αν συνεχίσεις να ρωτάς, πάλι θα σου απαντήσουν ότι ο μπαμπάς ή η μαμά είναι άνεργοι ή στην καλύτερη περίπτωση είναι υπάλληλοι των 500 και 600 ευρώ. Κάτι δεν πάει καλά εδώ…

Άσε που πέρασε το καλοκαίρι και με έπιασε μελαγχολία κοιτώντας το facebook. Διήμερο ο ένας εδώ, τριήμερο ο άλλος εκεί, μια εβδομάδα διακοπές ο τρίτος στην Ευρώπη. Και κάθομαι και σκέφτομαι: «Καλά αυτός δεν παραπονιόταν προχθές στο facebook ότι τον απέλυσαν και πώς θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα; Πώς τώρα βρήκε τα λεφτά να πάει μια εβδομάδα διακοπές και μάλιστα οικογενειακά, ένας θεός ξέρει…

Αυτά είναι τα ερωτήματα που με απασχολούν και ψάχνω να βρω απάντηση… Λέτε να τα καταφέρω;