Ιδιωτική επιχείρηση "Η γνώση"

 

Τώρα που βγήκαν τα αποτελέσματα εισαγωγής στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση, κάθομαι και σκέφτομαι…

Γεννήθηκα το 1968. Από την ηλικία των 6 ετών αποφάσισα να ανοίξω μια «επιχείρηση» με θέμα τη γνώση. Από την παιδική μου ηλικία δούλευα σκληρά για να στήσω την «επιχείρηση». Πρωί-απόγευμα δουλειά. Το παιχνίδι για μένα, σε σχέση με άλλους συνομηλίκους μου, ήταν πολύ λιγότερο. Η οικονομική επένδυση μεγάλη. Αγγλικά, Γερμανικά, μουσική, βιβλία… Οι «χρηματοδότες» μου ήθελαν η επιχείρηση να πάει καλά. Ήξεραν πως πριν ανοίξει η «επιχείρηση» έπρεπε να ξοδέψουν πολλά, πάρα πολλά μέχρι να αρχίσει να έχει κέρδη.

 

Όσο τα χρόνια περνούσαν, τόσο ο χρόνος εργασίας αυξανόταν. Έφτασα να δουλεύω 15 και 18 ώρες την μέρα, και μάλιστα ανήλικος. Παράλληλα, τα έξοδα από τους «επενδυτές» αυξάνονταν με γεωμετρική πρόοδο. Επένδυαν σε αυτή την «επιχείρηση» γιατί πίστευαν ότι θα πάει καλά.

 

Και έφτασε η ώρα, εκεί στα 18 μου, που ο αρμόδιος κρατικός φορέας, μετά από σκληρές, γραπτές, δοκιμασίες, μου έδωσε τη δυνατότητα να αποκτήσω «άδεια επιχειρήσεως». Μια διαδικασία, όμως που θα κρατούσε τέσσερα ολόκληρα χρόνια.

 

Τα έξοδα ήταν όμως πολλά. Έτσι, εν αναμονή της άδειας, δούλεψα ως σερβιτόρος για 12 ολόκληρα χρόνια. Δεν με φόβιζε η δουλειά, γιατί είχα βάλει έναν στόχο. Και έπρεπε να τον πραγματοποιήσω.

 

Πέρασαν τα τέσσερα χρόνια των «σεμιναρίων» αλλά η πολυπόθητη «άδεια της επιχείρησης» δεν ερχόταν ακόμα. Έπρεπε να περάσουν άλλα 7 χρόνια αναμονής, για να μου δώσουν το δικαίωμα να ανοίξω την «επιχείρησή» μου.

 

Ρίχτηκα με τα μούτρα στη δουλειά. Ήθελα να επενδύσω κι άλλο στην «επιχείρησή» μου παρόλο που έβλεπα ότι τα «κέρδη» δεν ήταν πολλά. Μόλις και μετά βίας τα έφερνα βόλτα. Το ήξερα, βέβαια, αυτό και δεν διαμαρτυρόμουν. Έκανα κι άλλα σεμινάρια, παρακολούθησα συνέδρια και ημερίδες για να γίνω πιο «επαγγελματίας». Ήθελα η «επιχείρησή» μου να είναι καλή, πολύ καλή. Να ανταγωνίζομαι τις άλλες «επιχειρήσεις», παρότι γνώριζα ότι δεν κινδύνευα με «λουκέτο».