ΣΥΡΙΖΑ: Συνασπισμένοι στο κόμμα, αλλά όχι στις θέσεις.Η μέθη του 16.8%

Πολιτική Τριλογία

Μέρος Γ’

Τελικά, αυτά τα 2,5 χρόνια του μνημονίου έφεραν τα πάνω κάτω όχι μόνο στην ελληνική κοινωνία αλλά και στο πολιτικό σύστημα της χώρας. Για  πρώτη φορά 7κομματικη Βουλή, για πρώτη φορά καταβαράθρωση του δικομματισμού, για πρώτη φορά τρομακτική άνοδος της Αριστεράς.

Και μέσα σε όλον αυτό τον ορυμαγδό, αναδείχθηκε μια «νέα» πολιτική φυσιογνωμία, ο Αλέξης Τσίπρας.

Πάντα η Αριστερά στην Ελλάδα ήθελε και προσπαθούσε να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο. Απ’ τη μια, όμως, ο πανίσχυρος δικομματισμός κι απ’ την άλλη τα στερεότυπα περί επικινδυνότητας της Αριστεράς, σε συνδυασμό  με τα εσωτερικά ιδεολογικά προβλήματα του  χώρου  και των ηγετών που δεν έπειθαν, κρατούσαν τη ριζοσπαστική Αριστερά καθηλωμένη σε μονοψήφια νούμερα. Το ΚΚΕ ήταν αυτό που μονοπωλούσε το χώρο.

Τα πράγματα, όμως, μετά το 2010 άλλαξαν. Η χώρα πέρασε σε μια νέα μεταπολίτευση. Στην εποχή του μνημονίου που διέλυσε την ελληνική κοινωνία. Πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ άρθρωσε αντιμνημονιακό λόγο. Κατέβασε τον κόσμο στο δρόμο, συμμετείχε στο κίνημα των πλατειών και των Αγανακτισμένων. Ενίοτε, προέβαινε και σε κάποιες ακραίες «δημοκρατικές» συμπεριφορές. Στην αριστερή του κουλτούρα και ιδεολογία και στον ακτιβιστικό και ριζοσπαστικό του χαρακτήρα ταίριαζε γάντι αυτή η πάλη και σύγκρουση με τη μνημονιακή πολιτική. Και την εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο. Με πρώτα βιολιά τα πολιτικά και συνδικαλιστικά του στελέχη και με μαέστρο τον αρχηγό του Αλέξη Τσίπρα, κρατούσε σε μια διαρκή εγρήγορση και κινητοποίηση τη χώρα, απ’ άκρη σ’ άκρη. Κανείς δεν έδινε σημασία στο πολιτικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ενδιέφερε, άλλωστε και κανέναν. Ο σκοπός ήταν ένας: Να φύγει το μνημόνιο και οι πολιτικοί εκφραστές του. Άλλωστε, ο Τσίπρας με το προσωπικό του στυλ, την επαναστατικότητα και την ορμή λόγω του νεαρού της ηλικίας του, δεν ήταν δύσκολο να πείσει. Και, πράγματι, έπεισε!

Στις εκλογές της 6^ης Μαΐου αναδείχθηκε αξιωματική αντιπολίτευση! Από το ισχνό 3-4% όλων των προηγούμενων ετών, βρέθηκε στα ουράνια με το εντυπωσιακό 16,8%. Αλαλαγμοί χαράς και υπερηφάνειας από τα μέλη και τους οπαδούς. Μεθυστική η νίκη. Ο Τσίπρας ήταν ο απόλυτος νικητής. Μετουσίωσε το όραμα της ελληνικής κοινωνίας και έδωσε ουσιαστική έκφραση και πολιτική υπόσταση στην αντιμνημονιακή πολιτική που αποτελούσε, άλλωστε, την προεκλογική κορωνίδα του κόμματος.

Πολλοί έσπευσαν να συγκρίνουν τον Τσίπρα, με τον Ανδρέα Παπανδρέου του 1981. Μπορεί, όμως, να γίνει σύγκριση σε πρόσωπα και εποχές; Ο Ανδρέας πήρε ένα ποσοστό 48%, ενώ ο Τσίπρας 16,8%. Το ’81 η οικονομική κατάσταση, τόσο εσωτερικά όσο και σε διεθνές επίπεδο ήταν ασύγκριτα καλύτερη. Εύκολα ο Ανδρέας μπορούσε να εφαρμόσει το προεκλογικό του πρόγραμμα και εν πολλοίς το εφάρμοσε. Και ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν Ανδρέας Παπανδρέου! Είχε μια ξεκάθαρη πολιτική στάση και ουδείς την αμφισβητούσε, τουλάχιστον μέσα στο κόμμα.

Το πρόβλημα στο ΣΥΡΙΖΑ και στον Τσίπρα είναι το ίδιο το κόμμα και η ιδεολογία του: ΣΥνασπισμός ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς. Ένα κράμα αριστερών συνιστωσών με διαφορετικές ιδεολογικές αναφορές και αφετηρίες. Και μπορεί οι διαφορές αυτού του πολύχρωμου ιδεολογικού μωσαϊκού να μην φάνηκαν προεκλογικά (δεν ενδιέφεραν άλλωστε τους νεοεισελθέντες στο ΣΥΡΙΖΑ ψηφοφόρους), αλλά τώρα;

Τώρα, που το μείζον είναι η συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας, με το μήνυμα που έστειλε ο ελληνικός λαός, φαίνεται ευδιάκριτα η ιδεολογική διαφοροποίηση των κορυφαίων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν εκφράζουν κοινή πολιτική άποψη και θέση για καίρια ζητήματα, αλλά η άποψη εστιάζεται σε προσωπικές θέσεις και στην ιδεολογική ταυτότητα της συνιστώσας που ανήκει το κάθε στέλεχος.

Και μέσα σε όλα αυτά ο Αλέξης Τσίπρας, ο αδιαμφισβήτητος νικητής των εκλογών, προσπαθεί να συγκεράσει και να συνθέσει προτάσεις και απόψεις εντός του κόμματός του.  Ο χρόνος όμως δεν είναι σύμμαχος. Αντίθετα, είναι εχθρός. Ο Τσίπρας είναι πλέον ο απόλυτος ρυθμιστής. Με τις ενέργειές του ή θα εκτιναχθεί στα ύψη ή θα καταβαραθρωθεί. Ο χρόνος θα δείξει…